Μια ομάδα που την λέγαν Χαλκηδόνα

Αισθάνθηκα ιδιαίτερα τυχερός το απόγευμα του Σαββάτου όταν βρέθηκα στο γήπεδο της Νεάπολης και παρακολούθησα από κοντά τον αγώνα ανάμεσα στην Χαλκηδόνα και την Καλλιθέα που έληξε με τελική νικήτρια την ομάδα του Παράσχου με το επιβλητικό 4-2. Η τύχη μου έγκειται στο γεγονός ότι παρακολούθησα τον καλύτερο αγώνα του έως τώρα πρωταθλήματος και ο βασικός λόγος για αυτό ήταν αρχικά η διάθεση και των δύο ομάδων να δημιουργήσουν και όχι να καταστρέψουν, και στη συνέχεια η νέα καταπληκτική εμφάνιση της Χαλκηδόνας.

Δεν είμαι σίγουρος κατά πόσο αυτή η ομάδα θα κατορθώσει μέσα στα επόμενα χρόνια να πραγματοποιήσει και νέα βήματα προόδου, να καθιερωθεί στην Α Εθνική και να αρχίσει να γράφει τη δική της ιστορία στον χώρο του ελληνικού ποδοσφαίρου. Βλέπετε πρόκειται για μια ομάδα γειτονιάς που δεν έχει ούτε ένδοξο παρελθόν ούτε πολλούς φιλάθλους να την ακολουθούν. Για την ώρα όμως πρέπει άπαντες όσοι ασχολούνται με το συμπαθέστατο αυτό σωματείο να αναλογιστούν ότι κατά πάσα βεβαιότητα αυτά τα τελευταία χρόνια βιώνουν τις σημαντικότερες στιγμές της ποδοσφαιρικής τους ιστορίας.

Η ομάδα που ανέβηκε πέρυσι από την Β’ Εθνική στα σαλόνια των μεγάλων κατάφερε μέσα σε ένα χρόνο να αποτελέσει τη μεγαλύτερη έκπληξη του πρωταθλήματός μας και φέτος δείχνει να βαδίζει στα ίδια βήματα. Κατά την άποψη μου ο βασικότερος λόγος της πορείας της Χαλκηδόνας είναι ο Γιώργος Παράσχος. Πολλές φορές ο προπονητής περνάει απαρατήρητος, αλλά στην συγκεκριμένη περίπτωση ο άλλοτε αρχηγός της Καστοριάς που είχε τη μοναδική τύχη να κατακτήσει έναν τίτλο με την ομάδα της Καστοριάς, έχει στην έως τώρα προπονητική του καριέρα επιδείξει σημαντικό έργο. Σε όποια μικρομεσαία ομάδα και να πήγε, έδειξε έργο. Μπορεί στον Ηρακλή να μην τα κατάφερε και να έχασε την μοναδική του ευκαιρία για να περάσει από το επίπεδο των μικρομεσαίων ομάδων σε αυτό των μεγάλων, αλλά ο κ. Σπανός – πρόεδρος της Χαλκηδόνας – κάτι ήξερε όταν τον επέλεξε για να οδηγήσει την ομάδα του στην Α’ Εθνική και από εκεί παραλίγο στην Ευρώπη. Ο Παράσχος είναι ένας προπονητής που θέλει να κάνει τις ομάδες του να παίζουν μπάλα. Έχει καταλάβει ότι αν καταφέρει να φτιάξει μια ομάδα που να έχει σωστή δομή και οργάνωση, να αναπτύσσεται σωστά και να σκοράρει, μπορεί και να τα καταφέρει. Βλέπετε σε αυτό το επίπεδο, δεν χρειάζεται κανείς πολλά πράγματα για να φτιάξει μια σωστή ομάδα. Απλά πρέπει να βγάλει από το μυαλό του την νοοτροπία ότι οι μικρές ομάδες πρέπει απλά να καταστρέφουν το παιχνίδι του αντιπάλου, να κλείνονται πίσω και αν βάλουν και κανένα γκολ στην αντεπίθεση, έχει καλώς.

Βέβαια ο προπονητής δεν βάζει παρά μόνο τη νοοτροπία και τη δουλειά του. Αυτοί που μετουσιώνουν τα πλάνα του προπονητή σε έργα είναι οι πραγματικοί πρωταγωνιστές, δηλαδή οι ποδοσφαιριστές. Η Χαλκηδόνα είχε την τύχη και ταυτόχρονα την ικανότητα να επιλέξει πολύ καλούς και χρήσιμους παίχτες. Αν ρίξει κανείς μια ματιά στο ρόστερ της ομάδας θα βρει σημαντικούς ποδοσφαιριστές. Ο Έμπεντε θα είναι κρίμα να μην έχει μια ευκαιρία σε υψηλότερο επίπεδο, ο Άντερσον οργώνει ακατάπαυστα το χώρο του κέντρου, ο Γελαδάρης αποτελεί πολυτέλεια για ομάδες αυτής της δυναμικής, ο Ντάγκας, ο Παππάς, ο Κατεμής, ο Μικές, ο Κορακάκης και ο Ηλιόπουλος αποτελούν αναντικατάστατες μονάδες. Για να μην ξεχνάμε βέβαια και ότι ορισμένοι από αυτούς στηρίζουν αυτή την ομάδα από τα πρώτα της βήματα όπως ο Κατεμής και ο Κορακάκης.

Τελευταίο άφησα τον Γιώργο Ζαχαρόπουλο. Ίσως τον πιο αδικημένο ποδοσφαιριστή που αγωνίζεται αυτή τη στιγμή στην Α’ Εθνική. Έναν γεννημένο σκόρερ που χρειάστηκε να γυρίσει αρκετές ομάδες μέχρι να του δείξουν την πρέπουσα εμπιστοσύνη και να την ξεπληρώσει με το παραπάνω. Το τρίτο του γκολ στον αγώνα του Σαββάτου ήταν η απλή απάντησή του σε όσους πιστεύουν ότι είναι καλός μόνο για ομάδες του επιπέδου της Χαλκηδόνας.

Το μεγάλο αρνητικό αυτής της ομάδας είναι η έλλειψη φιλάθλων. Μια έλλειψη που ο Σπανός προσπάθησε να καλύψει με την – αποτυχημένη τελικά – συγχώνευση με τον Εθνικό, αλλά που είναι ιδιαίτερα εμφανής. Χωρίς φιλάθλους είναι απίθανο να επιβιώσει μια ομάδα και δυστυχώς αν δεν αλλάξει κάτι, η Χαλκηδόνα θα νικηθεί από τη φθορά του χρόνου.Για να μην λέμε πάντως μόνα τα θετικά, αλλά και τα αρνητικά, αλγεινή εντύπωση προκάλεσαν οι διαμαρτυρίες σε διαιτητή και επόπτη από μεγαλοπαράγοντες της ομάδας για διαιτητικές αποφάσεις που δεν αρέσουν. Για να γίνεις μεγάλη ομάδα πρέπει να αλλάξεις και την νοοτροπία σου σαν παράγοντας σε όλα τα επίπεδα.