Μότσαρτ, Μπράντο, Ντα Βίντσι και Λιονέλ Μέσι test test

Champions Analysis. Την κάνουμε κάθε Πέμπτη, με όσα είδαμε και όσα δεν είδαμε στο διήμερο του Champions League. Παίκτες, τακτικές, φάσεις, γκολ, ρεκόρ, στατιστικά που δείχνουν πράγματα, αναλύσεις, σκέψεις για τη συνέχεια, για το τι δουλεύει και τι όχι. Όχι αυτή τη φορά.

Αυτή τη φορά αυτά πάνε περίπατο. Όχι με δική μας απόφαση. Πάνε περίπατο γιατί αυτό αποφάσισε ο Μέσι. Για 77 λεπτά το Μπαρτσελόνα-Μπάγερν, η επιστροφή του Πεπ στο σπίτι του, για να αντιμετωπίσει το "τέρας" που δημιούργησε και άφησε πριν τρία χρόνια, μας είχε δώσει πολλά τέτοια. Τακτικές, διατάξεις, απουσίες, τροποποιήσεις κατά τη διάρκεια του αγώνα, συγκλονιστικές μάχες στο όριο, μεγάλες εμφανίσεις, θάρρος, φιλοσοφία, στιλ, συναίσθημα. Enter Lionel Messi.

Με τρόπο που μόνος αυτός κατέχει, ο Αργεντινός τα διέλυσε όλα μέσα σε τρία λεπτά. Τα διέγραψε, σαν να μη συνέβησαν ποτέ. Και αυτά που έγιναν στο Καμπ Νόου και αυτά που έγιναν μια μέρα πριν στο Τορίνο. Σκεφτείτε το. Είτε κατά τη διάρκεια του αγώνα σας αρέσει να μιλάτε για τακτικές, είτε για τους παίκτες και το πως παίζουν, συζητήσατε κάτι άλλο εκτός απ’τον Μέσι μετά τη λήξη; Έμεινε κάτι άλλο απ' το ματς εκτός απ' αυτόν;

Ο,τι κι αν κάνεις

Ο Γουαρδιόλα πριν απ’το παιχνίδι δήλωσε ξεκάθαρα πως ο Μέσι δεν γίνεται να σταματηθεί, μπορείς μόνο να προσπαθήσεις να τον περιορίσεις και να ελπίζεις. Το φινάλε τον βρήκε δικαιωμένο. Ο,τι κι αν έκανε η Μπάγερν στο γήπεδο, όσο και αν προσπάθησε παρά τις κομβικές απουσίες, όσο κι αν ισορρόπησε μετά την αλλαγή σε άμυνα με τέσσερις μετά το 15’, όσο και αν προσπάθησε να ελέγξει το ματς (χωρίς ωστόσο να μπορεί να απειλήσει χωρίς Ρόμπεν-Ριμπερί), στο τέλος δεν είχε απαντήσεις απέναντι σε μια ιδιοφυΐα.

Ο Μότσαρτ θα παίξει μουσική ακόμα κι αν του πάρεις το πιάνο, ο Μπράντο θα σε μαγέψει ακόμα κι αν του πάρεις το σενάριο, ο Ντα Βίντσι θα ζωγραφίσει αγγέλους στο μυαλό του ακόμα κι αν του πάρεις τα πινέλα. Κι ο Μέσι θα "σβήσει" όσα έχουν γίνει σε ένα πολύ μεγάλο ματς, ο,τι κι αν έχουν καταθέσει στο χορτάρι οι υπόλοιποι 21 ποδοσφαιριστές, ο,τι κι αν κάνει ο αντίπαλος.

Όλα τριγύρω αλλάζουνε...

Στην επιστροφή του στη Βαρκελώνη, ο Γουαρδιόλα τα βρήκε όλα ίδια και όλα διαφορετικά. Εκείνος, αλλαγμένος. Πιο ανοιχτόμυαλος, με νέες ιδέες, μαθημένος να δουλεύει και εκτός του “θερμοκηπίου” της Βαρκελώνης, χωρίς την ίδια, παλιά εμμονή με τις μεγάλες επιθέσεις και τον ασύλληπτο αριθμό μεταβιβάσεων, με άλλα κόλπα να έχουν έρθει να μπλεχτούν με τα παλιά.

Η Μπαρτσελόνα, κι αυτή αλλαγμένη. Λιγότεροι παίκτες απ’τη Μασία, ο Τσάβι στον πάγκο, ο Ινιέστα λιγότερο απαραίτητος από παλιά, ένας υποτιμημένος αλλά και τόσο καταπληκτικός Κροάτης στο κέντρο, δύο σούπερ-σταρ δίπλα στο Μέσι, ένας street football, όπως χαρακτήρισε τον Σουάρες ο Ρέινα, στην κορυφή της επίθεσης. Η εξάρτηση των τελευταίων χρόνων απ’τον Μέσι παρελθόν (ο Αργεντινός δεν είχε σκοράρει σε κανένα απ’τα τέσσερα ματς νοκ-άουτ στο CHL, ούτε στη νίκη επί της Ρεάλ), το ίδιο και η έμφαση στην κατοχή, το passing game. Αφεντικό, αλλά και με κόντρες, με μακρινές μεταβιβάσεις, με πολλά γκολ από σέντρες και στημένα.

...κι όλα τα ίδια μένουν

Πολλές αλλαγές, και τελικά κομβικές ομοιότητες, με τον Μέσι στο επίκεντρο. Το πρώτο γκολ “ίδιο” με αυτό στον τελικό του Γουέμπλεϊ το 2011, στη δεύτερη κούπα που κατέκτησε με τον Γουαρδιόλα. Μετά από ενέργεια και πάσα του Άλβες, του παίκτη που είχε τις περισσότερες ασίστ προς τον Μέσι στα χρόνια του Πεπ. Μετά από πίεση και κλέψιμο ψηλά, σήμα-κατατεθέν εκείνης της Μπάρτσα, που το έχασε τα τελευταία χρόνια και το βρήκε ξανά με τον Ενρίκε.

Το δεύτερο, ένα εκπληκτικό σόλο, σαν κι αυτό στο Μπερναμπέου το 2011, που είχε δώσει στον Γιουραδιόλα μόλις τη 2η νίκη του σε ημιτελικό Champions League. Το τρίτο, μια ασίστ από χαμηλά σε φορ που έρχεται στον κενό χώρο, σαν την πάσα στον Βίγια σ’εκείνο το 5-0 επί της Ρεάλ στην πρώτη αναμέτρηση με τον Μουρίνιο στη Βασίλισσα.

Όλα στο τελευταίο κομμάτι του αγώνα, εκεί που η Μπαρτσελόνα και η Εθνική Ισπανίας ήξεραν πάντα πως μπορούν να λυγίσουν τον αντίπαλο. Τότε όταν δεν άντεχε πια να αμύνεται και να τρέχει χωρίς να βλέπει ποτέ την μπάλα, τώρα όταν πια δεν έχει το μυαλό και τα κουράγια να αντέξει στη διαρκή απειλή μιας επιθετικής τριάδας που ίσως είναι η κορυφαία όλων των εποχών, στην παρουσία μιας ιδιοφυΐας σαν αυτή του Μέσι.

Χρυσή Μπάλα το Μάιο

Ο Τιάγκο πριν το παιχνίδι είχε δηλώσει πως ο Μέσι θα έβαζε 25 γκολ το χρόνο ακόμα κι αν έπαιζε τέρμα. Ο Ράκιτιτς μετά το ματς είπε πως ο Μέσι είναι η διαφορά ανάμεσα σε έναν μεγάλο παίκτη και σ’έναν μοναδικό. Το twitter "αποφάνθηκε", πάντα με τη γνωστή υπερβολή των social media, πως ο Αργεντινός κέρδισε ήδη τη φετινή Χρυσή Μπάλα, πέμπτη προσωπική.

Μπορεί, μπορεί και όχι. Χωρίς διοργάνωση εθνικών ομάδων το καλοκαίρι, δύσκολα μπορεί να καθορίσει την κατάληξη της Χρυσής Μπάλας κάτι διαφορετικό απ’όσα θα δούμε σ' αυτές τις τελευταίες στροφές του Champions League. Και μέχρι στιγμής ο Μέσι είναι πρώτος στα γκολ, στις ασίστ, στις πετυχημένες ντρίμπλες και στη δημιουργία ευκαιριών.

Μια στιγμή χωρίς ανάσα

Και χωρίς αυτά, και χωρίς την κατάκτηση του Champions League, ίσως ν' αρκεί η στιγμή που κόπηκε η ανάσα στον ποδοσφαιρικό πλανήτη στο διάστημα απ’την ντρίμπλα στον Μπόατενγκ μέχρι η μπάλα να ταξιδέψει εκατοστά πάνω απ' το χέρι του Νόιερ για να αναπαυθεί τελικά στα δίχτυα.

Πολλά τα αστέρια στον ποδοσφαιρικό ουρανό. Κάποια ανήκουν στο παρελθόν, αλλά θα λάμπουν πάντα. Κάποια ανήκουν στο σήμερα, με πολύ ξεχωριστή και δυνατή λάμψη, ενώ κάποια άλλα τώρα βρίσκουν τη θέση τους, για να λάμψουν περισσότερο στο μέλλον.

Αστέρια μεγάλα, εκτός απ' τις στιγμές που λάμπει ο ήλιος και μόνο αυτός.

ΥΓ. Στις σχεδόν χίλιες λέξεις του κειμένου δεν συμπεριλαμβάνεται το όνομα ενός εκπληκτικού, φανταστικού Πορτογάλου ποδοσφαιριστή που αγωνίζεται στη Ρεάλ Μαδρίτης. Ας σας βοηθήσει η εσκεμμένη παράλειψη αναφοράς σ’αυτόν ώστε να μην μετατραπεί και αυτή η συζήτηση στα σχόλια σε μια ακόμα διαμάχη μεταξύ fan boys και haters.