Ο Αναστασίου και ο μανδύας του πρωτάρη

Ξεκινάμε απ'το περιτύλιγμα. Μπορούμε να γελάσουμε άφοβα με τις φωτογραφίες του Αναστασίου απ' τη συμφωνία για την ανανέωση του συμβολαίου του με τον Παναθηναϊκό.

Δεν είναι κακό να ειπωθεί κάτι για το αν μοιάζει με τον Tywin Lannister ή τον Stannis Baratheon στις φωτό που κάθεται ή αν το παίζει Ερρίκος Πετιλλόν όταν σηκώνει τα μανίκια στο πουκάμισο και Μπρένταν Ρότζερς όταν κοιτάει έξω απ'το παράθυρο.

Απολύτως σωστό το περιτύλιγμα

Όσα αστεία κι αν γίνουν, δεν αλλάζει κάτι. Πως, έστω και με αυτήν την εκτέλεση, η λογική του Παναθηναϊκού είναι σωστή και μπράβο του. Δεν αφορά μόνο το πρόσωπο του Αναστασίου, αφορά κυρίως το θεσμό του προπονητή. Και ο Παναθηναϊκός πράττει εξαιρετικά όταν προβάλει ένα τέτοιο γεγονός με τον τρόπο που συμβαίνει έξω. Κανείς δεν είναι σημαντικότερος του προπονητή και πάντα στο εξωτερικό προβάλλεται πολύ η πρόσληψη νέου κόουτς ή η μια ανανεώση συμβολαίου.

Πολύ καλά έκαναν οι πράσινοι και φρόντισαν να βγουν τέτοιες φωτογραφίες με τον Αναστασίου. Όχι γιατί ο ίδιος είναι ο καλύτερος προπονητής στην ιστορία του συλλόγου ή ο πολυνίκης. Απλώς γιατί ο θεσμός του προπονητή είναι τόσο απαξιωμένος στο ελληνικό ποδόσφαιρο, που είναι ευπρόσδεκτη, αλλά και ευεργετική για τον όποιο σύλλογο, κάθε κίνηση που ενισχύει επικοινωνιακά τη θέση “προπονητής”, το κύρος της.

Δύο λανθασμένα άκρα

Αφήνουμε το περιτύλιγμα, πάμε στην ουσία, που αφορά τη συνέχιση της συνεργασίας μεταξύ των δύο πλευρών. Γύρω απ'τον Αναστασίου και τη δουλειά του έχουν δημιουργηθεί δύο άκρα. Φανατικοί υποστηρικτές, που δεν δέχονται ούτε ψήγμα κριτικής προς το μέρος του και το αντιμετωπίζουν ως πόλεμο και προσπάθεια απαξίωσης του Αναστασίου. Και φανατικοί πολέμιοι, που στο πρόσωπο του Αναστασίου δεν βλέπουν παρά έναν ανάξιο προπονητή, ενός ανάξιο ρόστερ, μιας “λίγης” για τον Παναθηναϊκό διοίκησης.

Όπως πάντα, η αλήθεια είναι στη μέση. Ο Αναστασίου δεν είναι αλάνθαστος ή τέλειος, όπως δεν είναι και κανείς προπονητής. Αλλά εννοείται πως δεν είναι ανάξιος, ούτε η οποιαδήποτε κριτική προς το μέρος του σημαίνει πως “δεν κάνει” και δεν θα έπρεπε να μείνει στον Παναθηναϊκό. Αν μπορείς να βρεις 10-20 πράγματα που έχουν κάνει λάθος ο Φέργκιουσον, ο Μουρίνιο ή ο Γκουαρδιόλα, εννοείται πως θα βρεις και “στραβές” του Αναστασίου στο διάστημα που κάθεται στον πάγκο του Παναθηναϊκού.

Ζυγαριά

Μπορείς να του πιστώσεις πολλά, μπορείς να του χρεώσεις επίσης. Προσωπικά τα θυμάμαι να είναι περίπου ισόποσα: αυτά που μ’έχουν προβληματίσει πάνω-κάτω ίσα μ’αυτά που μου έχουν αρέσει και αυτά που έχουν αποδοκιμάσει ίσα μ’αυτά που έχω επικροτήσει. Ισορροπία.

Κι αυτό το “συν-πλην” δεν καθιστά τον Αναστασίου “μέτριο”, γιατί υπάρχει πάντα η σημείωση που λέει πως είναι η παρθενική του δουλειά ως πρώτος προπονητής. Στο μυαλό μου τα επίθετα είναι άλλα: άγουρος, εξελισσόμενος, ελπιδοφόρος. Αλίμονο αν ήταν έτοιμος και “πλήρες πακέτο” στην πρώτη του δουλειά στους πάγκους και μάλιστα στο επίπεδο του Παναθηναϊκού. Επίσης, αλίμονο αν στην πορεία δεν αυξήσει τα προτερήματά του και δεν γίνει καλύτερος.

Να κρατήσει

Αυτό άλλωστε είναι και το αβαντάζ που έχουν οι προπονητές σε σχέση με τους αθλητές. Ο αργός ποδοσφαιριστής δεν θα γίνει ποτέ γρήγορος. Ο προπονητής μπορεί πάντα να αλλάζει, ακόμα και να γίνεται εντελώς διαφορετικός, να βελτιώνεται ή και να χειροτερεύει δραστικά. Στο χέρι του, στο μυαλό του είναι όλα.

Ο Αναστασίου δεν αποτελεί εξαίρεση. Οφείλει να κρατήσει την καθημερινή δουλειά του, την πίστη στο υπόλοιπο τιμ που χαρίζει πολύ καλή φυσική κατάσταση στην ομάδα του, τις αρχές που θέλουν υψηλή ένταση στους αγώνες, πίεση και τρέξιμο, το σωστό τακτικά χτίσιμο των επιθέσεων, την ανάδειξη νέων παικτών, την υπομονή που έχει δείξει με αρκετούς (όχι όλους) εξ αυτών, την ατομική βελτίωση ακόμα και ποδοσφαιριστών όπως ο Καρέλης ή ο Στιλ.

Να προσθέσει

Χρειάζεται παράλληλα να προσθέσει/βελτιώσει πολλά. Για πρόσωπα και επιλογές που έχουμε συζητήσει πολλές φορές κατά τη διάρκεια της σεζόν και δεν χρειάζεται να αναφέρουμε ξανά. Υποθέτω πως οι περισσότεροι τα έχετε στο μυαλό σας, τα ξέρετε ακόμα και εσείς που δεν συμφωνείτε με την κριτική και τα θεωρείτε σωστά.

Ο Αναστασίου χρειάζεται περισσότερη απ’την ευελιξία που απαιτείται για να αναγνωρίζει πράγματα που “δεν βγαίνουν” και να τα διορθώνει, είτε μιλάμε για τακτικές και διατάξεις, είτε για πρόσωπα και κοουτσάρισμα. Και σταδιακά, τη γνώση και την εμπειρία ώστε να μην κάνει πλέον ούτε το αρχικό λάθος σε όλα αυτά, να μπορεί να είναι ολοένα και περισσότερο σωστός εξ αρχής.

Περισσότερη πίεση

Πέραν αυτών, των καθαρά ποδοσφαιρικών πραγμάτων, Παναθηναϊκός και Αναστασίου χρειάζονται αυτό που συζητάμε εδώ και μήνες: περισσότερη πίεση. Στόχους, απαιτήσεις, κριτική και αυτοκριτική, ακόμα και γκρίνια. Ένταση. Καλώς πέρασε η πρώτη χρονιά με τον πήχη πολύ χαμηλά. Όμως, κατά τη γνώμη μου, κακώς έμεινε στο ίδιο ύψος και φέτος και η σεζόν πέρασε με πανομοιότυπη χαλαρή αντιμετώπιση.

Όπως λέγαμε και τον Δεκέμβριο, το "παίζουμε, βελτιωνόμαστε, μαθαίνουμε" δεν είναι πρωταθλητισμός. Και δεν χρειάζεται να μπορείς σίγουρα να πάρεις ένα πρωτάθλημα για να κάνεις πρωταθλητισμό. Μπορείς και πρέπει να το κάνεις ανεξαρτήτως. Για να βελτιωθείς περισσότερο, για να μπορείς μέσω της μεγαλύτερης έντασης και των στόχων να κρίνεις καλύτερα πρόσωπα και πράγματα. Να μην είσαι υπερβολικά επιεικής μόνο και μόνο επειδή εκεί τελικά καταλήγεις όταν για όλα υπάρχει ένα άλλοθι, μια δικαιολογία.

Γιατί το κάνει;

Την ανάγκη για πίεση την επισημαίνω όλη τη σεζόν. Το γράφω ξανά όχι μόνο γιατί εξακολουθώ να το θεωρώ αναγκαίο, αλλά γιατί σκέφτηκα και μια πιθανή εξήγηση. Ίσως ο Αναστασίου να θεωρεί πως θα είναι λάθος να απαιτεί περισσότερα απ’τους παίκτες του, τη στιγμή που ακόμα κι αυτός τώρα μαθαίνει. Πως δεν μπορεί να είναι πιο απαιτητικός, τη στιγμή που και ο ίδιος δεν είναι 100% έτοιμος και στην ουσία είναι πολύ λιγότερο έμπειρος και δοκιμασμένος απ’την πλειοψηφία των ποδοσφαιριστών του και το ίδιο “ψημένος” ακόμα και με τους νέους.

Ίσως πίσω απ’το "παίζουμε, βελτιωνόμαστε, μαθαίνουμε" να κρύβεται και μια παραδοχή και για τη δική του ανετοιμότητα όσον αφορά τις υψηλές απαιτήσεις. Ίσως δεν σηκώνει τον πήχη για την ομάδα γιατί δεν νοιώθει έτοιμος να κάνει τον ίδιο πρώτα για τον ίδιο του τον εαυτό. Μπορεί βέβαια απλώς να βολεύεται έχοντας μια δουλειά που χάσει-κερδίσει, οι τόνοι δεν ανεβαίνουν και πολύ, και αυτό δεν είναι κάτι που θέλω να πιστέψω.

Ο μανδύας του πρωτάρη

Ο,τι κι αν συμβαίνει, καιρός είναι να σταματήσει. Όχι γιατί θεωρώ πως ο Αναστασίου είναι 100% έτοιμος πια. Δεν είναι, αλλά δεν πρέπει να συνεχίσει να φοράει το μανδύα του πρωτάρη. Απέχει απ’το πτυχίο, αλλά αυτό δεν σημαίνει πως είναι ακόμα στην πρώτη τάξη. Ο Παναθηναϊκός πρέπει να τον πιέσει περισσότερο και ο ίδιος ο κόουτς πρέπει πρώτα να απαιτήσει περισσότερα απ’τον εαυτό του και μετά απ’τους παίκτες του.

Όχι του χρόνου, τώρα. Όχι μόνο για να τα πάει καλά στα play-off, αλλά κυρίως για κάτι πιο σημαντικό: για να μπορέσει να κρίνει όσο αυστηρά πρέπει αυτούς που έχει τώρα στα χέρια του. Για να μην επαναληφθούν τα περσινά λάθη, που δεν έγιναν λόγω αδιαφορίας, αλλά απ’την ευφορία που έφερε η επιτυχία στο τέλος της σεζόν. Δεν ήταν όλα ρόδινα κι ας έμοιαζαν έτσι.

Όσο περισσότερη πίεση και απαιτήσεις αποκτήσει τώρα ο Παναθηναϊκός, τόσο καλύτερα θα κρίνει τι πρέπει να αφήσει και τι να κρατήσει για το μέλλον. Βασικό θεμέλιο για όσα θα χρειαστεί να χτιστούν μετά τη λήξη του πρωταθλήματος.

Είναι καιρός

Επιστρέφουμε στην αρχή, στις φωτογραφίες. Στο περιτύλιγμα που τελικά έχει κι αυτή τη σημειολογία του. Ο Παναθηναϊκός φωτογράφισε τον Αναστασίου στην ανανέωση του συμβολαίου του όχι ως τον πρωτάρη που πέφτει στα βαθιά και συνιστά ρίσκο, αλλά ως τον Προπονητή με κεφαλαίο, την ελπίδα του συλλόγου, την καρδιά του ποδοσφαιρικού τμήματος.

Κόουτς, είναι καιρός να φερθείς ως τέτοιος. Είναι επιτυχία το στάτους που απέκτησες και οι επιτυχίες (πρέπει να) δημιουργούν απαιτήσεις.

Διαβάστε ακόμη:

Ανανέωσε και επίσημα ο Γιάννης Αναστασίου με τον Παναθηναϊκό

Η πρωτότυπη φωτογράφηση του Γιάννη Αναστασίου μετά την ανανέωση του συμβολαίου του