Ο άπιστος... Έλληνας

Είχα γράψει ότι θέλω αποτελέσματα, και όχι απαραίτητα εμφανίσεις. Είχα πει ότι θέλω να με πείσουν για το πάθος τους και τα.. αυγά τους. Είχα γκρινιάξει όπως οι περισσότεροι έλληνες στις (συνεχείς μέχρι τώρα) αποτυχίες. Είχα απαιτήσει από την εθνική να παίζει μπάλα ενώ δεν πήγαινα στο γήπεδο.

Αλλά αυτή η εθνική τελικά είναι σχολείο. Είναι πανεπιστήμιο. Τα παιδιά είναι οι καλύτεροι εκπρόσωποι της Ελλάδας. Ίσως την ωραιοποιούν κιόλας. Οι δηλώσεις τους είναι ώριμες. Είναι ελληνικές. Βάζουν τους έλληνες πάνω από όλους και όλα. Το μόνο που κρατάνε για τον εαυτό τους είναι οι αφιερώσεις στα παιδιά τους. Στα παιδιά μας πρέπει να αφιερώνουμε και να αφιερωθούμε όλοι μας. Εξάλλου ότι γίνεται τώρα χάνει την αξία του αν δεν υπάρξει μέλλον.

Πέρα από την ποδοσφαιρική ηδονή (εξάλλου είδαμε και και καλό ποδόσφαιρο) όλων των ποδοσφαιρόφιλων στην Ελλάδα (που αυτές τις μέρες είναι ΌΛΟΙ) αυτή η επιτυχία έχει να μας διδάξει πολλά ακόμα. Και πρέπει βεβαίως να γκρεμίσει τα τείχη της κακομοιριάς και της μικροπρέπειας. Οι Έλληνες μπορούν να πετύχουν πολλά. Σε όλα τα επίπεδα. Δε μας αρμόζει η μεμψιμοιρία, πρέπει να πιστεύουμε σε μας και θα γίνουμε οι καλύτεροι τη Ευρώπης. Ποδοσφαιρικά είμαστε ήδη...Και στις καρδιές των ελλήνων φιλάθλων - οπαδών θα είμαστε πάντα.

Είμαι περήφανος που υποστήριξα αυτήν την ομάδα από την πρώτη στιγμή. Είμαι χαρούμενος που με την έναρξη του euro το πίστευα (οχι αυτό που έγινε, αλλά κάτι καλό...) και από το πρώτο ματς μου έκλεισε η φωνή. Κάθε 5 μέρες δεν μπορούσα να μιλήσω. Τα βράδια των επιτυχιών οι δρόμοι ήταν κλειστοί, οι κόρνες ηχούσαν παντού αλλά όλοι ήταν χαμογελαστοί. Όλοι φώναζαν, ζητωκραύγαζαν. Όλοι χαιρετούσαν όλους. Όλα ήταν διαφορετικά.

Ίσως το σημαντικότερο μάθημα το μάθουμε όλοι μέσα μας. Πως να ξορικίζουμε το δαίμονα. Πως να πιστεύουμε ότι όλα είναι εφικτά. Σίγουρα θέλει προσπάθεια, κούραση, μόχθο, επιμονή, υπομονή, ψυχή, κουράγιο μα όλα αυτά τα έχουμε απλά πρέπει να τα χρησιμοποιοήσουμε.

ΣΥΓΧΑΡΗΤΗΡΙΑ στους Έλληνες παίχτες, στον προπονητή, στους φιλάθλους που πήγαν στην Πορτογαλία αλλά και σε αυτούς που έμειναν εδώ και ζούσαν κάθε αγώνα σαν να τον έβλεπάν ζωντανά. Νομίζω, ότι πέρα από όσα έγιναν στα γήπεδα της Πορτογαλίας, πρέπει να θυμόμαστε την απίστευτη ομοψυχία, την ένωση των ευχών και των ελπίδω όλων των ελλήνων σε όλον τον κόσμο. Και μην ξεχνάμε ότι αυτές τις μέρες σε όλες τις χώρες του κόσμου υπάρχουν κάποιοι μεσα σε γαλανόλευκα που πανηγυρίζουν. Που είναι περήφανοι.

Ας το χαρούμε!!!!

Μάνος Αθανασούλης

ΥΓ: Έπρεπε να δω για να πιστέψω, όπως πολλοί από μας, αλλά δεν είναι αργά!