Ο Χατζηγιοβάνης θυμίζει το ποδόσφαιρο που αγαπήσαμε

Το πέναλτι αλά Πανένκα θέλει αυτοπεποίθηση. Να κλείνεις τον διακόπτη του μυαλού και να βρίσκεσαι στον δικό σου κόσμο. Εσύ και ο τερματοφύλακας, μόνοι σε σκοτεινό θάλαμο. Χωρίς κόσμο, χωρίς προβολείς, χωρίς matrix, χωρίς χρονόμετρο. Αυτή η εκτέλεση έχει τη δική της χρονοδιάσταση και δεν έχει να κάνει μόνο με την ποιότητα του εκτελεστή, αλλά και με το χαρακτήρα του.

Ας πούμε ο 'Λόκο' Αμπρέου, που πέρασε από τον Αρη και πρόσθεσε την Ελλάδα στις 11 χώρες που έχει ταξιδέψει (ο αθεόφοβος) στην πολύχρονη ποδοσφαιρική του καριέρα, δεν ήταν ο σούπερ παίκτης. Ήταν, όμως, 'τρελός'. Ποδοσφαιρικά τρελός. Το πέναλτι του 2010 απέναντι στη Γκάνα που έστειλε την Ουρουγουάη στα ημιτελικά του Μουντιάλ θέλει κάποιον 'εξωγήινο' για να το εκτελέσει με αυτό το στιλ. Έτσι κι αλλιώς ένα πέναλτι που κρίνει, στη διαδικασία της 'ρώσικης ρουλέτας', μία πρόκριση είναι κρίσιμο. Δεν χρειάζεται να του 'φορτώσεις' κι άλλο βαθμό δυσκολίας.

Ο Αμπρέου το έκανε. Και δεν ήταν η πρώτη φορά. Ήταν η πρώτη σε παγκόσμια εμβέλεια, με εκατομμύρια μάτια πάνω σε αυτό το ματς και έχει μείνει ως κάτι το εξωπραγματικό. Όπως του Ζιντάν τέσσερα χρόνια νωρίτερα στον τελικό με την Ιταλία. Το τόλμησε γιατί μπορεί, γιατί είχε την ποιότητα και τις 'κοχόνες'. Δεν το έκανε για δηθενιά, ήταν το ποδοσφαιρικό dna του.

Βάζουμε τον Χατζηγιοβάνη δίπλα σε Αμπρέου και Ζιντάν; Προς Θεού, όχι. Ούτε πρόκειται να μεγαλοποιήσουμε έναν ποδοσφαιριστή επειδή εκτέλεσε αλά Πανένκα στο 'Κλεάνθης Βικελίδης' ακόμα κι αν αυτό έγινε στο 92', με τον Παναθηναϊκό πίσω στο σκορ. Δείχνει, όμως, κάτι.

Δείχνει ότι αυτό το παιδί έχει μείνει ακόμα στο ποδόσφαιρο της αλάνας, χωρίς αυτό να είναι απαραιτήτως κακό

Δείχνει ότι το ποδόσφαιρο για τον Χατζηγιοβάνη είναι διασκέδαση, είναι το απρόσμενο, το ωραίο, αυτό που δεν μπαίνει σε καλούπι. Το βράδυ της Κυριακής δεν χρειάστηκε να παρακαλέσει τον Δώνη να το εκτελέσει. Θα γινόταν έτσι κι αλλιώς γιατί έλειπε ο Μακέντα. Μας απάντησε, όμως, στο ερώτημα για ποιο λόγο σε προηγούμενα παιχνίδια το ζητούσε απελπισμένα.

Ακριβώς γι' αυτό. Για την απρόσμενη εκτέλεση, το όμορφο, το διαφορετικό. Ποιος θα θυμόταν μετά από καιρό ότι ο Παναθηναϊκός πήρε 1-1 από τον Άρη στο 92' αν δεν γινόταν ΑΥΤΟ το ξεχωριστό; Δεν ήταν απλώς ένα γκολ από μία φάση, ένα στημένο, μία σέντρα. Ακόμα και από ένα πέναλτι που το εκτελείς γωνία ή κέντρο και καθαρίζεις. Ηταν ένα πέναλτι που αποφασίζεις να το εκτελέσεις έτσι στο 92'.

Ούτε η νίκη ήρθε ούτε, προφανώς, κάποιος τίτλος κρίθηκε. Ήταν πέναλτι της ποδοσφαιρικής 'αλητείας', αυτό για το οποίο αγαπήσαμε εξ αρχής το άθλημα. Οχι για το 4-4-2, τον ρόμβο, τα passing game και όλα τα 'προπονητικά'.

Το ποδόσφαιρο το αγαπήσαμε πρωτίστως γιατί προσπαθούσαμε στις αλάνες να μιμηθούμε αυτά που βλέπαμε στην τηλεόραση. Κι αν σήμερα στα σχολεία κάποια παιδιά μιμήθηκαν τον Χατζηγιοβάνη, τούτο δεν είναι κέρδος για τον Παναθηναϊκό. Είναι κέρδος για το ποδόσφαιρο.

(κεντρική φωτογραφία: Eurokinissi)