Ο Νίνης στο χειρουργείο

Ποδοσφαιρικά ταλέντα. Μια μεγάλη κουβέντα που σηκώνει και μεγάλη συζήτηση στην Ελλάδα. Σε μια χώρα δηλαδή που ποδοσφαιρικό ταλέντο θεωρείσαι μέχρι και τα 23 σου χρόνια!! Σε μια χώρα που καμία μεγάλη ομάδα δεν στηρίζει τα νέα παιδιά. Σε μια χώρα που από ότι φαίνεται ακόμα και αν βρεθεί ένα μεγάλο ταλέντο, δεν ξέρουμε πώς να το αντιμετωπίσουμε. Χαρακτηριστικό παράδειγμα ο Σωτήρης Νίνης.

Ο Παναθηναϊκός έχει κάνει πολλές αλλαγές προπονητή τα τελευταία χρόνια. Όμως αν ένας από όλους αυτούς του ξένους τεχνικούς που παρέλασαν από τον πάγκο της ομάδας μείνει στην ιστορία θα είναι ο Βίκτορ Μουνιόθ. Όχι επειδή άλλαξε κάτι στην ομάδα του τριφυλλιού, αλλά επειδή πίστεψε στο ποδοσφαιρικό ταλέντο του Νίνη. Δεν ανακάλυψε τον συγκεκριμένο ποδοσφαιριστή – αυτό έγινε στις ακαδημίες της ομάδας – αλλά έκανε κάτι σαφέστατα πιο δύσκολο για τα ελληνικά δεδομένα. Πίστεψε σε αυτόν και τον μετέτρεψε μέσα σε ένα κυριακάτικο απόγευμα από πιθανό αιώνιο ταλέντο σε βασικό παίχτη του Παναθηναϊκού.



Από τότε όμως κύλησε πολύ νερό στο αυλάκι. Η περσινή κακή χρονιά του Παναθηναϊκού βρήκε στο πρόσωπο του νεαρού ποδοσφαιριστή το μοναδικό λόγο για να σωθεί η σεζόν. Αυτό είχε ως αποτέλεσμα την υπερβολική χρησιμοποίηση του Νίνη στα παιχνίδια του Παναθηναϊκού. Βλέπετε η ομάδα δεν είχε να προσφέρει και τίποτα το ιδιαίτερο και αν υπήρχε κάποιος λόγος να την παρακολουθήσει κανείς ή να περισώσει την χρονιά με την έξοδό της στο Τσάμπιονς Λιγκ ήταν μόνο ο Νίνης. Για αυτό το λόγο η χρησιμοποίηση του θεωρήθηκε αναγκαία.



Το καλοκαίρι ήρθε η σειρά της Εθνικής Νέων. Ο Νίκος Νόμπλιας επέλεξε τον Νίνη στην αποστολή και μαζί με τα πολλά καλά ταλέντα που έδειξε να ανακαλύπτει (μένει να αποδειχτεί αν θα πιστέψουν σε αυτά τα παιδιά και οι ομάδες της Α’ Εθνικής) οδήγησε την Εθνική στη δεύτερη θέση της διοργάνωσης. Όμως καθώς η διοργάνωση έφτανε στο τέλος της ο Νόμπλιας κατάλαβε κάτι που όσοι ασχολούνται συχνότερα από ότι στην Ελλάδα με νεαρούς ποδοσφαιριστές γνωρίζουν εκ των προτέρων: πως ο Νίνης είχε πλέον φτάσει στα όριά του. Ο συγκεκριμένος ποδοσφαιριστής παρουσιαζόταν όλο και περισσότερο καταπονημένος με αποτέλεσμα να πέφτει η απόδοσή του. Για αυτόν μάλιστα το λόγο και δεν χρησιμοποιήθηκε καθ’ όλη τη διάρκεια των 90 λεπτών όλων των αγώνων.



Μετά το τέλος της διοργάνωσης ο Νίνης πήρε μια κάποια άδεια από τον Παναθηναϊκό και στη συνέχεια ενσωματώθηκε στην προετοιμασία της ομάδας για τη νέα χρονιά. Κάπου εκεί άρχισαν τα προβλήματα. Ο Νίνης παραπονιόταν για πόνους, το ιατρικό τιμ του Παναθηναϊκού (για το οποίο έχουμε ξαναγράψει στο παρελθόν) δεν έβλεπε κάποιο πρόβλημα, μέχρι που ειδικοί στη Γερμανία ανακάλυψαν πρόβλημα στους κοιλιακούς. Η εγχείρηση που ακολούθησε θα τον κρατήσει εκτός αγωνιστικών χώρων για περίπου 1,5 μήνα.



Μια ματιά στο πως συμπεριφέρονται σε αντίστοιχες περιπτώσεις στο εξωτερικό αρκεί για να καταλάβει κανείς πως ο Νίνης θα παρουσίαζε πρόβλημα αργά ή γρήγορα. Ακόμα και σε ποδοσφαιρικούς κολοσσούς όπως η Μπαρτσελόνα όταν ανακαλύψουν κάποιο μεγάλο ταλέντο (όπως προ ετών τον Μέσι) δεν τον χρησιμοποιούν συνεχώς στην ενδεκάδα. Σε αυτή τη ηλικία οι ποδοσφαιριστές δεν είναι ακόμα έτοιμοι σε φυσικό επίπεδο να αντιμετωπίσουν τους σαφέστατα δυνατότερους αντιπάλους τους. Δεν είναι σε θέση να αναλάβουν το βαρύ φορτίο του να αποδείξουν πόσο μεγάλα ταλέντα είναι. Δεν είναι σε θέση να αντέξουν συνεχή φυσική και πνευματική καταπόνηση. Χρειάζεται να μπαίνουν σιγά σιγά στις απαιτήσεις ενός ποδοσφαίρου που είναι φυσικά και πνευματικά δυνατότερο από ότι έχουν αντιμετωπίσει έως τότε. Αν δεν ακολουθηθεί η σωστή ένταξή τους σε αυτό το δυσκολότερο ποδοσφαιρικό επίπεδο είναι βέβαιο πως είτε θα μείνουν αιώνια ταλέντα είτε θα υποστούν σωματικές ζημιές που μπορεί να τους ακολουθούν σε όλη τους την ποδοσφαιρική καριέρα (π.χ. Όουεν).



Ελπίζω ο Νίνης να μην αποδειχτεί τέτοια περίπτωση και να επιστρέψει δυνατός και έτοιμος να προσφέρει ότι και πριν τον τραυματισμό του. Στον Παναθηναϊκό όμως θα πρέπει να συνειδητοποιήσουν άμεσα πως είναι πολύ θετικό να στηρίζονται σε νέα παιδιά (κάτι το οποίο η συγκεκριμένη ομάδα έκανε πάντα σε μεγαλύτερο βαθμό από τους βασικούς της αντιπάλους) αλλά όχι μέχρι βαθμό εξαντλήσεως τους. Δυστυχώς όμως δεν πιστεύω πως το έχουν πολυκαταλάβει. Μήπως η περίπτωση Δημούτσου σας θυμίζει κάτι;