O νόμος του Murphy και το ελληνικό ποδόσφαιρο...

Ενα βροχερό μελαγχολικό βράδυ στην συνοικία Bayswater του Λονδίνου. Οι θλιβερές εντυπώσεις από το ντέρμπι - με την παρελκόμενη ακατάσχετη διαιτητολογία - είναι ακόμα νώπες στο μυαλό μου και προσπαθω να τις ξεπεράσω απολαμβάνοντας έναν ελληνικό καφέ μπροστά σε μία δορυφορική τηλεόραση, παρακολουθώντας, τι άλλο, Παναθηναικό στο Champions League.

Ξαφνικά και ενώ ο Lucian Sanmartean σκοράρει το τέταρτο γκολ απέναντι στην κορυφαία ομάδα του ομίλου και πρωταθλήτρια Ολλανδίας, παθαίνω μια μικρή κρίση ταυτότητας! Βλέπω όντως Παναθηναικό; Μήπως είμαι τρελλός, μήπως τα έχω χαμένα (όπως θα έλεγε και ο φίλος βάζελος Αντώνης Ρεμος); ?Αραγε φταίει η κούραση της δουλειάς και τα 24ώρα στο γραφείο; Μήπως έχω πέσει θύμα μιας σατανικής πλεκτάνης και βλέπω μια άλλη ομάδα να μεταμφιέζεται στα πράσινα και να υποδύεται τον Πρωταθλητή Ελλάδας; Αυτός ο Παναθηναικός που έσερνε τα πόδια του πριν από λίγες μέρες στο στάδιο Καραισκάκη, να σκοράρει κατα βούληση, με παίκτες εκρηκτικούς, επιθετικογενείς, με γραμμές δεμένες, διάθεση για ποδόσφαιρο και την μηχανή στις 6000 στροφές;

Δεν πέρασαν μερικές στιγμές και η επιφοίτηση ήρθε με την μορφή του αγαπητού - αλλά κατά τα άλλα γραφικότατου - προέδρου Δρ. Αργύρη Μήτσου. Η διάγνωση για την μεταμόρφωση είναι ηλίου φαεινότερη: ο Γκούμας δεν ήταν στην αρχική εντεκάδα (άρα δεν έκανε ανύπαρκτο φάουλ έξω απο την περιοχή), ο επόπτης δεν έδωσε λανθάσμενο οφσάιντ, ο Τσουκάλας ετοιμαζόταν για το ταξίδι στο Liverpool και δεν παρένοχλουσε τον Μπασινά στα κορνερ και, κυρίως, ο διατητής ήταν ένας ξενέρωτος Σκανδιναβός και όχι ο Έλλην εραστής Κασναφερης!! Μα είναι πάρα πολύ απλό, πώς θα μπορούσε να μου διαφύγει!

Ας σοβαρευτούμε λίγο. Η μεταμόρφωση της ομάδας στα Ευρωπαικά παιχνίδια αποκαλύπτει σε όλο της το μεγαλείο την διοικητική φαιδρότητα και ανευθηνότητα με την οποία προσεγγίζουμε τα εγχώρια παιχνίδια, την νοοτροπία looser με την οποία δηλητηριάζουμε τους παίκτες, το αγωνιστικό βραχυκύκλωμα όταν μένουμε πίσω στο σκορ, την παντελή έλλεψη φαντασίας στον σχηματισμό εντεκάδας και στον στρουθοκαμηλισμό του να κρυβόμαστε πίσω από γελοίες ανακοινώσεις (και μαλιστα νήφαλιες και κατόπιν εορτής).

Επί των τύπο των ύλων λοιπόν....φταίει η διαιτησία Κυριε Μήτσου;

1. Όταν η σύνθεση της εντεκάδας είναι τόσο προβλέψιμη όπου ο Μπάγιεβιτς γνωρίζει από πέρσι πως με δύο μαν-του-μαν σε Μπασινά και Γκονζάλες η ομάδα δεν μπορεί να αλλάξει πάσα στα 3 μέτρα;

2. Όταν σε παιχνίδι αντεπιθέσεων χρησιμοποιείς για κέντρικο αμυντικό χαφ και κύριο άξονα ανάπτυξης ένα παίκτη που στην επαφή του με την μπάλα μου προκαλεί την εντύπωση ότι έχει καθυστέρηση ο δορυφόρος και βλέπω το παιχνίδι σε slow motion;

3. ?Oταν είσαι πίσω στο σκορ, έχεις δύο απο τους καλύτερους δολοφόνους επιθετικούς εν Ελλάδι και τους βάζεις να παίξουν στο 70;

4. Όταν οι παίκτες απέναντι σε ζώνη φοβούνται τα σούτ και τις πρωτοβουλίες διείσδυσης και συμπεριφέρονται σαν το μίσο γήπεδο να είναι ναρκοθετημένο;

5. Όταν ο κεντρικός σου αμυντικός (και τελευταίως μοντέλο του Armani) είναι στην πόρτα της εξόδου, αμοίβεται με 60,000 Ευρω και τον βάζεις να μαρκάρει παίκτη εκατομυρίων;

6. Οταν εναποθέτεις τις επιθετικές σου φιλοδοξίες στον Κύπριο (100% κασμίρι), ο οποίος σημειώνει γκολ ΜΟΝΟ όταν στα προηγούμενα 5 λεπτά εχει χτυπήσει στο μάτι και φωνάζει δεν βλέπω;

7. Όταν επιλέγεις τον πιο κοντό σου παίκτη να πάει πρώτος πάνω στα φάουλ του Ριβάλντο;

8. Όταν ο προπονητής σου έχει τόσο άγχος που ξεχνάει οτι στο ποδόσφαιρο δικαιούσαι μέχρι τρείς αλλαγές;

9. Όταν αφήνεις τον καλύτερο τερματοφύλακα της Ευρώπης να φύγει και μετά απορείς γιατί κάνει τις αποκρούσεις της ζωής του;

10. Όταν δεν έχεις κάνει συζήτηση με τον αρχηγό σου για το συμβόλαιο του και τον αφήνεις να παίξει κάτω από ένα πέπλο συνωμοσίας οτι έχει ήδη υπογράψει στον Ολυμπιακο;

Το ντέρμπι κύριε Μήτσου δεν κρίθηκε ούτε σε ένα φάουλ ή ένα οφσάιντ. Κρίθηκε στο άχγος που επιφορτώνεται στον προπονήτη ο οποίος παίζει με την πλάτη στον τοίχο, την έλλειψη προστασίας στους παίκτες που ακόμα δεν έχουν πληρωθεί τα περσινά πριμ και δεν ξέρουν τι τους ξημερώνει η αυριανή μέρα, τον κουραστικό ποδοσφαιρικό συντηρητισμό (διότι όποιος παίκτης πάρει πρωτοβουλία ρίχνεται στην πύρα), τις παρωπίδες του να ΜΗΝ επενδύουμε στο νέο και φιλόδοξο ποδοσφαιρικό αίμα της ομάδας σε κρίσιμα παιχνίδια, την προεξόφληση οτι θα φορτώσουμε το στραβοπάτημα στην διαιτήσια ως bad loosers....

To πόδοσφαιρο είναι άθλημα βασισμένο στην δημιουργικότητα, το καθαρό μυαλό, στο ταλέντο, την αποβολή του άγχους για την ήττα και όχι στις προκατασκευασμένες στρατηγικές, το φόβο της επόμενης μέρας και τα επικοινωνιακά τρικ. Το ποδόσφαιρο παίζεται στο γήπεδο κύριε Μήτσου, όχι έξω από αυτό και ευτυχώς η λογική του ?άρτος και θεάματα? ανήκει μόνο στην εποχή Κολοσσάιου. Ο Παναθηναικός στα ντέρμπι φοβάται την σκία του, όπως και ο Ολυμπίακος φοβάται την σκιά του στην Ευρώπη και κατάφερνει να δέχεται τρία γκολ σε ενα ημίχρονο και να αλλάζει την ώρα άφιξης ώστε να μην τον περίμενουν στο αεροδρόμιο οι αλαλάζοντες οπάδοι του. Αθάνατος ελληνικός ποδοσφαιρικός πολιτισμος.

Βλέποντας τον χτεσινό Παναθηναικό απελευθερωμένο και ζωντάνο, πήρα μια μεγάλη απόφαση. ΔΕΝ θα ξαναπαρακολουθήσω ντέρμπι ελληνικού πρωταθλήματος. Δεν ανέχομαι να υποβάλλω τον ευατό μου στο συσσίφειο μαρτύριο του να βλέπω την ομάδα να σέρνεται στα πόδια της, τον φόβο στα μάτια των παικτών, τις αιμοβόρες εφημερίδες που καραδοκούν και τις τραγελαφικές ανακοινώσεις. Με κούραζει...καλύτερα να παρακόλουθω αγώνα Badminton γυναικών στο συνοικιακό μου club!

Κλείνοντας, θα ήθελα να δώσω μια συμβουλή στους φίλους Παναθηναικούς. Ένας νόμος του Murphy αναφέρει οτι αν επιθυμείς κάτι πάρα πολύ θα σου συμβεί, αλλά την πιο ακατάλληλη στιγμή! Αν λοιπόν μία κοπέλα που πολιορκείς εδώ και αρκετές εβδομάδες (και η σχέση της με το ποδόσφαιρο είναι όπως η δικά σας με την πυρηνική κβαντομηχανική) έχει τη θεόσταλτη έμπνευση να πάρει την πρωτοβουλία ? για πρώτη φορά ? και να σας ζητήσει να πάτε για καφέ 2 ώρες πριν το ντέρμπι, μην μπείτε ΚΑΝ στον πειρασμό να πάρετε το Ναπολεόντειο αλαζονικο υφός του ποδοσφαιρόφιλου και να της ανακοινώσετε υπεροπτικά ότι λυπάστε αλλά θα δέιτε το παιχνίδι με τους κολλητούς σας...Δεν αξίζει τον κόπο. Βγείτε μαζι της, πιείτε ένα καφέ και αν σας ρωτήσει γιατί είστε νευρικός απαντήστε ότι είτε αναστατωμενός από την ομορφιά της! Ενδεχομένως έτσι να μειώσετε, έστω και ελαφρώς, τις πιθανότητες να σας ανακοινώσει την επόμενη μέρα οτι σας βλέπει σαν φίλο!! Αυτό ίσως και να σας πειράξει λίγο περισσότερο από ένα γκόλ του Ριβάλντο....

Μετά τιμής,

Γίάννης Βέργαδος, Λονδίνο