Ο Πικέ, ο Σουάρες και ο απών Ντι Μαρία

Ο Θέμης Καίσαρης γράφει για τη νίκη της από-Ισπανοποιημένης Μπαρτσελόνα στο Κλάσικο, τον μεγάλο Πικέ, τον σκόρερ Σουάρες, τη Ρεάλ με και "χωρίς" Μόντριτς και τον απόντα Ντι Μαρία.

23 ΜΑΡ 2015

Τελικά η Μπάρτσα μπορεί και έτσι. Από-Ισπανοποιημένη. Για πρώτη φορά απ’ το 2008 η Ρεάλ είχε περισσότερους Ισπανούς στην ενδεκάδα απ’την Μπαρτσελόνα. Πρώτα παρήλθε η εποχή των Πουγιόλ, Βίγια, Πέδρο, Βαλδές και τώρα ο Τσάβι μένει στον πάγκο, ο Μπουσκέτς έρχεται από τραυματισμό και μπαίνει κι αυτός ως αλλαγή.

Λιγότεροι Ισπανοί (ειδικά στο κέντρο), λιγότερο τίκι-τάκα, λιγότερες πάσες. “Μόλις” 503 συνολικά, ενώ στο Μπερναμπέου στον πρώτο γύρο ήταν 583. Στον ημιτελικό για το Champions League με τη Ρεάλ το 2011 κορυφαίος πασέρ της Μπάρτσα ήταν ο Μπουσκέτς με 129/134 και οι Καταλανοί είχαν συνολικά 694/756. Στο περσινό Κλάσικο του Οκτωβρίου κορυφαίος ήταν ο Τσάβι με 82/89. Στο χθεσινό 2-1 πρώτος της Μπάρτσα και του αγώνα ήταν ο Μασεράνο(!) με 67/70. Απ’τις αμέτρητες 134 πήγαμε στις “πολλές” 89, κι απ’αυτές στις “φυσιολογικές” 70. Πιο σαφές δεν γίνεται.

Ντέρμπι αντεπιθέσεων

Λιγότερες πάσες, επιθέσεις μικρότερης διάρκειας, όχι “κατοχή για την κατοχή”. Περισσότερη μεταφορά της μπάλας, μεγαλύτερη διάθεση για αντεπίθεση. Έτσι άλλωστε ήρθε και το γκολ που έκρινε το ματς. Μπαλιά του Ντάνι Άλβες, trademark κατέβασμα και τελείωμα Λούις Σουάρες.

Το ντέρμπι όχι μόνο κρίθηκε έτσι, αλλά έτσι γράφτηκε συνολικά η ιστορία του αγώνα. Πολλές φάσεις στο transition, λίγες στις στημένες φάσεις, αλλά ελάχιστες από οργανωμένες επιθέσεις. Στα στημένα βρήκε η Μπάρτσα το πρώτο γκολ, εκεί βρήκε η Ρεάλ την ευκαιρία του Μπέιλ που πλάσαρε άουτ. Στις αντεπιθέσεις βρήκε η Ρεάλ το δοκάρι του Κριστιάνο, την ισοφάριση του Πορτογάλου και την ευκαιρία του Μπενζεμά στην αρχή του δευτέρου ημιχρόνου. Στις αντεπιθέσεις βρήκε το 2-1 η Μπαρτσελόνα και μετά απ’αυτό τις αμέτρητες ευκαιρίες να φτάσει σε θρίαμβο, ακόμα και σε διασυρμό.

Μεγάλος Πικέ

Ποιος θα το φανταζόταν πως από όλους θα αναγνωριστεί ως κορυφαίος των νικητών ο Πικέ. Όχι ο Μέσι, που δεν ήταν σε κορυφαία βραδιά (για τα δικά του στάνταρντ) και δεν σκόραρε, όχι ο Νέιμαρ, που τα έκανε όλα καλά εκτός απ’τα τελειώματα, όχι ο σκόρερ του νικητήριου γκολ Σουάρες, όχι κάποιος απ’το κέντρο, ο Μασεράνο πχ που ήταν πρώτος στις πάσες και είχε και 9 επανακτήσεις της κατοχής.

Ο Πικέ που πέρασε κι αυτός το διάστημα του “πάει αυτός, ξόφλησε, τον έφαγε η Σακίρα”. Χωρίς να του δίνεται το ελαφρυντικό της απώλειας του Πουγιόλ, του γεγονότος πως έπαιζε με παρτενέρ τον Μασεράνο, σε μια ομάδα που έψαχνε την ταυτότητά της. Καταπληκτικό παιχνίδι, σχεδόν αλάνθαστος, ηγετικός, έφτασε μέχρι και να κάνει ψαλιδάκι στην αντίπαλη περιοχή, όχι σε στημένη φάση, αλλά στην κανονική ροή του αγώνα.

Κοιτάει μπροστά χωρίς νοσταλγία

Μπαρτσελόνα που κερδίζει χωρίς εμμονή με κατοχή και πολλές πάσες, που δεν έχει πρόβλημα να σηκώσει την μπάλα στα στημένα ή να την ταξιδέψει στην αντεπίθεση, που δεν βλέπει λόγο να μην παίξει πίσω απ’την μπάλα στο 2-1, να βάλει Μπούσκετς-Μασεράνο μαζί στο κέντρο. Μπαρτσελόνα που κερδίζει Ρεάλ, Ατλέτικο και Σίτι χωρίς γκολ απ’τον Μέσι, με τον Αργεντινό να έχει “μόλις” πέντε πετυχημένες ντρίμπλες στο Κλάσικο και ασίστ από στημένη φάση.

Μπαρτσελόνα που μπορεί να μη δημιουργεί την “δεν κερδίζονται αυτοί” αίσθηση της ομάδας του Γουαρδιόλα, αλλά στην τρίτη σεζόν μετά την αποχώρηση του Πεπ μπορούμε να πούμε πως κοιτάει μπροστά πιο σίγουρα από ποτέ. Όχι κυνηγώντας με νοσταλγία αυτό που έζησε το 2009-12, αλλά με την αποδοχή του “αυτά συμβαίνουν μια φορά”.

Με και “χωρίς” Μόντριτς

Και η Ρεάλ; Η Βασίλισσα μπορεί να λέει πως έχασε το ματς στο πρώτο ημίχρονο, όταν ούτε σκόραρε πρώτη, ούτε κατάφερε την ανατροπή πριν την ανάπαυλα. Ο Αντσελότι από πέρσι έχει πειστεί πως το σχέδιο για τα μεγάλα ματς είναι αυτό το υβριδικό “4-4-2 όταν αμυνόμαστε και 4-3-3 όταν βγαίνουμε μπροστά”.

Φέτος πείστηκε και για κάτι άλλο. Πως μπορεί ο Κρος να “κούμπωσε” μια χαρά στη θέση του Αλόνσο, αλλά χωρίς Μόντριτς δεν γίνεται. Ο,τι κι αν δοκίμασε χωρίς αυτόν, Κεντίρα, Λούκας Σίλβα, 4-3-3 ή 4-4-2, δεν ήταν το ίδιο και η Ρεάλ διασήρθηκε απ’την Ατλέτικο, έχασε απ’την Μπιλμπαο και έφερε 1-1 εντός με τη Βιγιαρεάλ.

Ο Κροάτης επανήλθε άρον-άρον με τη Σάλκε, ξεκίνησε με τη Λεβάντε και στο Καμπ Νόου, αλλά τέσσερις μήνες αποχής είναι μεγάλο διάστημα. Απ’τα πόδια του ξεκίνησε η ισοφάριση, αλλά νομίζω πως όσο περνούσε ο χρόνος σιγά-σιγά τον εγκατέλειπαν κι η Ρεάλ έχανε σε συνοχή, τα περίμενε όλα απ’την τριάδα των BBC, δηλαδή μόνο από Κριστιάνο-Μπενζεμά, γιατί ο Μπέιλ ήταν άφαντος.

Χωρίς Ντι Μαρία

Ο Ράμος μπορεί να ήρθε για να φτιάξει την αμυντική γραμμή, αλλά η συνολική λειτουργία της Ρεάλ θα πρέπει να περιμένει την άνοδο του Μόντριτς στα κανονικά του επίπεδα. Αυτό που δύσκολα θα βρει είναι αυτά που έδινε ο Ντι Μαρία. Καλός-χρυσός ο Ίσκο, αλλά δεν έχει τα μπορώ του Αργεντινού, που στο καλό περσινό διάστημα της Ρεάλ ήταν εσωτερικός μέσος και εξτρέμ μαζί, έπαιζε και στις δύο πλευρές ανάλογα με τις απουσίες, έδινε ταυτόχρονα τρεξίματα, ενέργεια, μαρκάρισμα, κουβάλημα, σέντρες, δημιουργία.

Δυσεύρετο πακέτο για μια Ρεάλ που έχει καλή αμυντική τετράδα, τη γνωστή τριάδα στην επίθεση, καλό δίδυμο μπροστά απ’την άμυνα, αλλά ψάχνει και το συνδετικό κρίκο όλων αυτών. Πρόβλημα, πόσω μάλλον όταν έχει μάθει να αμύνεται με οκτώ παίκτες μπροστά απ’τον Κασίγιας, αφού Μπενζεμά και Κριστιάνο είναι θεατές όταν η Ρεάλ πέφτει χαμηλά, και έχει τον Πορτογάλο με τον Μπέιλ σε παρατεταμένο κακό φεγγάρι.