Ο τελευταίος έκλεισε την πόρτα

Το ποδόσφαιρο στην Ελλάδα δεν ήταν, μάλλον, και τόσο "τυχερό που έχει εμένα" (τον Νικόλα Πατέρα) "και τον κύριο Μαρινάκη". Εκ των υστέρων κρίνοντας, δυνητικά η τυχερή στιγμή του ήταν άλλη. Πριν. Οταν είχε τον Πέτρο, τον Ντέμη, τον Γιάννη. Εκεί ήταν μια καλή, καθότι σπάνια, ευκαιρία να βλέπουμε στην Ελλάδα ένα ποδόσφαιρο (με το ελάχιστο, έστω, της) Εθνικής Συνεννόησης.

Ο Γιάννης μνημόνευσε τον Πέτρο, κάποια στιγμή στην Παιανία τη Δευτέρα. Οτι θυσιάστηκε... εγκαίρως (απ' τον ίδιο τον πατέρα του, συμπληρώνουμε εμείς αυτό που ο Γιάννης, πιθανόν λόγω τακτ, δεν ανέφερε) προκειμένου να μη χάσει ο Ολυμπιακός τον τίτλο του 2008. Ο Πέτρος προ καιρού σε μια εκδήλωση του Κολλεγίου, παντελώς αποστασιοποιημένος πιά, πράγματι εξομολογήθηκε ότι "μας καταπόντισε η λογική της νίκης" at any cost.

Μια συγκλονιστική κουβέντα που, όμως, δεν εντυπωσίασε τα (υπερευαίσθητα, τάχα) ΜΜΕ αν κρίνουμε απ' το πόσο στα ψιλά, όσοι μπήκαν στον κόπο ν' ασχοληθούν, την πέρασαν. Ο Ντέμης, επίσης παντελώς αποστασιοποιημένος, σε μια παλαιότερη συζήτηση θυμάμαι πως μου είχε αναφέρει ότι "με τον Τζίγγερ μπορώ να μιλήσω και να βρω άκρη". Αποσύρεται, λοιπόν, και ο τελευταίος εκείνου του τριγώνου. Οπότε, ως τελευταίος, η πόρτα κλείνει. Φυσιολογικά, ο ρόλος της Σούπερ Λιγκ ολοκληρώνεται. Οι ιδρυτικές αρχές εξέλιπαν. Να ζήσουμε, να τη θυμόμαστε.

Η ιστορία είχε το μίνιμουμ των προϋποθέσεων να είναι πολύ διαφορετική, "για το καλό". Αλλ' έμειναν, μονάχα, οι προϋποθέσεις. Μετά το 2008, το πράγμα διολίσθησε σε άλλα μονοπάτια. Σιγά-σιγά, η κατάσταση έφτασε να είναι αυτή που είναι σήμερα. Ενα χάος. Ο Πατέρας διέλυσε, μέσα σε αποθέωση από το πέταλο για το μέγα επίτευγμα, τον Γκαγκατσισμό (που δεν μπορούσε να τον κάνει καλά ο μαλθακός Γιαννάκης...) κι εγκαθίδρυσε τον Μπεϊσμό απεμπολώντας το όποιο πράσινο "ηθικό πλεονέκτημα". Ο Μαρινάκης τα βρήκε έτοιμα μετά, τον δρόμο ανοιχτό και τα σκυλιά δεμένα, μπούκαρε αφρενάριστος. Κατέληξε ν' αντιμετωπίζει εισαγγελική πρόταση (διπλής) ποινικής δίωξης.

Το βαρδινογιαννέικο τα μαζεύει, από το ποδόσφαιρο. Αφήνοντας ανεκπλήρωτη την ακροτελεύτια, ακριβώς "εις το όνομα των 32 ετών", υποχρέωση. Να έχουν βρει, μες από ένα ευρύτατο κύκλο επαφών στο πιο υψηλό επιχειρηματικό επίπεδο, την επόμενη λύση. Να παραδώσουν σε χέρια, αυτό που άφησαν εκκρεμές στο κενό. Λύση ελληνική, ή λύση απέξω, δεν χρειάζονται οι συλλήβδην φοβικότητες για ο,τιδήποτε απέξω, δεν αντιστοιχούν στην τρέχουσα, διεθνώς, πραγματικότητα. Δική τους υποχρέωση είναι, των Βαρδινογιάννηδων, η μεταβίβαση του ορφανού πακέτου. Ενός πακέτου, brand μεν, δίχως γήπεδο δε. Επίσης, πρακτικά, δίχως προπονητήριο. Τίποτα δεν εμποδίζει, η Παιανία να γίνει π.χ. αύριο-μεθαύριο ένα πρότυπο συγκρότημα πολυτελών κατοικιών.

Παρ' εκτός κι αν κανείς αρέσκεται να βαυκαλίζεται με το ανέκδοτο, πως η λύση θα έλθει απ' τους λοιπούς του κάδρου. Ποιός; Ο κυρ-Παύλος συρρίκνωσε το μπάτζετ της ομάδας του μπάσκετμπολ, 50% και πλέον. Ο Πατέρας, ανακατεμένος στα πίτουρα, δεν είν' ο καιρός τώρα για δημόσιες (επαν)εμφανίσεις. Ο κυρ-Αντρέας, να κάνει ακριβώς τι; Να βρει, πες, τα λεφτά που λείπουν κι έπειτα να πάει και να βάλει πρόεδρο τον Mr. Manos, με τεχνικό διευθυντή τον Δομάζο και γενικό αρχηγό τον Αντωνιάδη; Κι είναι και παντελώς ανεκπαίδευτοι οι Παναθηναϊκοί σε διαδικασίες μαζικής "λαϊκής συμμετοχής", για να σκεπτόμαστε άλλου τύπου μοντέλα...