Οι άτακτοι Τάταροι

Τον “Μιχαήλ Στρογγώφ”, ένα από τα αριστουργήματα του χαρισματικού Ιούλιου Βερν, τον διάβασα σε ηλικία 12 ετών. Εκεί έμαθα ότι η απέραντη Ρωσία, που έβλεπα στον πελώριο άτλαντα-ταπετσαρία στον έναν τοίχο του δωματίου μου (δώρο του μακαρίτη ναυτικού πατέρα μου, “για να σημειώνεις τα λιμάνια και να ξέρεις πού βρίσκομαι κάθε στιγμή”) δεν είχε μόνο… Ρώσους κατοίκους. Τότε διάβασα για πρώτη φορά για τους Τάταρους, αυτή την πολεμοχαρή ασιατική φυλή που ξεσηκώθηκε και απείλησε να αποσπάσει από τον τσάρο ολόκληρη τη Σιβηρία. Περιττό, βέβαια, να γράψω ότι το παραμύθι του Βερν με μάγεψε…

Στην πορεία έμαθα κι άλλα για τους Τάταρους. Με κύριο χαρακτηριστικό τους ότι είναι οι πιο… άτακτοι απ’ όλους τους ασιατικούς και μουσουλμανικούς λαούς που ζουν στην περιοχή του Βόλγα. Κι αν εξαιρέσουμε την πάντα φλεγόμενη περιοχή του Καυκάσου, αυτοί είναι που δημιουργούν τα περισσότερα προβλήματα στον σύγχρονο τσάρο Πούτιν και τους επιτελείς του. Το πλούσιο υπέδαφος του Ταταρστάν, της αυτόνομης δημοκρατίας των Τατάρων, που λειτουργεί στο πλαίσιο της ρωσικής Ομοσπονδίας, φέρνει τους Τάταρους σε πλεονεκτική θέση. Με την απειλή, λοιπόν, της παύσης πληρωμών των φόρων στη Μόσχα (που αποτελούν ένα τεράστιο ποσό) έχουν πετύχει πραγματική αυτονομία. Τα ταταρικά, μια ασιατική γλώσσα συγγενής προς τα τουρκικά, όχι μόνο διδάσκονται σε όλα τα σχολεία, αλλά αποτελούν και την επίσημη γλώσσα της αυτόνομης δημοκρατίας, μαζί βέβαια με τα ρωσικά. Και η κυβέρνηση του Ταταρστάν, υπό τον σκληρό διαπραγματευτή πρόεδρο, Μιχτιμέρ Σαϊμίεφ, έφτασε στο σημείο να πετύχει να γράφεται η γλώσσα με λατινικό αλφάβητο κι όχι με κυριλλικό.

Λένε ότι αν το Ταταρστάν είχε κάποια διέξοδο προς άλλο κράτος και δεν ήταν εντελώς περικυκλωμένο από Ρωσία θα είχε ήδη διεκδικήσει την ανεξαρτησία του. Οι Ρώσοι δεν είναι δημοφιλείς στο Καζάν και οι Τάταροι δίνουν πολλή εθνικιστική διάθεση στις αθλητικές επιτυχίες, τις οποίες ανακάλυψαν τελευταία.

Πρώτα ήλθε το μπάσκετ. Η Ούνικς Καζάν προβιβάστηκε στην πρώτη κατηγορία από το 1997 και με μπόλικα χρήματα έφτασε στο σημείο να διεκδικεί επί ίσοις όροις το πρωτάθλημα. Στη συνέχεια ήλθε το ποδόσφαιρο και η Ρούμπιν, που έφτασε στην Α’ κατηγορία της Ρωσίας το 2003. Η Ούνικς δεν έφτασε ποτέ στον τίτλο, αλλά πήρε δύο κύπελλα Ρωσίας. Η Ρούμπιν έγινε η πρώτη ομάδα εκτός Μόσχας που πήρε δύο συνεχόμενους τίτλους, το 2008 και το 2009.

Το ταξίδι στο Καζάν δεν είναι εύκολο για οποιαδήποτε ομάδα. Ετσι και για τον Παναθηναϊκό. Η Ρούμπιν παίρνει δύναμη από τον κόσμο της, εκμεταλλεύεται το κρύο και τις ιδιαίτερες συνθήκες και διεκδικεί καλά αποτελέσματα. Η ισοπαλία με τη Μπαρτσελόνα είναι μόνο ένα απ’ αυτά. Αξίζει, όμως, να δίνεται τόσο φαβορί απέναντι στον Παναθηναϊκό, μια ομάδα πολύ πιο έμπειρη στα ευρωπαϊκά ματς; Απ’ όσο έχω δει η Ρουμπίν έχει επηρεαστεί πολύ από την απώλεια του Μπουχάρωφ, του σέντερ φορ της που είχε τόσο ζυμωθεί με την ομάδα που γνώριζε ακριβώς πώς να κινηθεί και να απειλήσει. Γι’ αυτό δυσκολεύεται πολύ περισσότερο να σκοράρει τώρα απ’ ό,τι παλαιότερα.

Ο Παναθηναϊκός στα σίγουρα δεν είναι χαμένος από χέρι σε ματς όπως αυτό, όπου δεν καλείται να κάνει αυτός το παιχνίδι, αλλά να περιμένει και να χτυπήσει. Σίγουρα οι πράσινοι δεν είναι και στην καλύτερη κατάσταση, ξέχωρα από τη νίκη τους στο ντέρμπι, αλλά σε ασιατικό χάντικαπ +1 (που σημαίνει ότι ακόμα και σε περίπτωση ήττας τους με ένα γκολ δεν χάνω, αλλά παίρνω πίσω το ποντάρισμά μου) δέχομαι το ρίσκο να τους στηρίξω.

ΡΟΥΜΠΙΝ – ΠΑΝΑΘΗΝΑΪΚΟΣ 2(+1) 10/10

BETFAIR: 1,82