Οι διαιτητές δεν κρίνονται απο δύο φάσεις

Τελικά, όπως και αν λέγεται η διοργανώτρια αρχή, όπως και να ονομάζεται το πρωτάθλημα Ελλάδος, τα πράγματα φαίνεται ότι παραμένουν ίδια. Το θέαμα είναι κάθε Κυριακή και χειρότερο, ενώ μετά το τέλος της κάθε αγωνιστικής βλέπουμε ότι υπάρχουν φωνές και διαμαρτυρίες κατά της διαιτησίας.
Το θέμα της διαιτησίας είναι αυτό στο οποίο θα ήθελα να σταθώ.
Νομίζω ότι το πρόβλημα που έχουν οι Έλληνες διαιτητές, εκτός του κ. Βασάρα, είναι ότι τους λείπει ο τσαμπουκάς. Και εξηγώ παρακάτω τι εννοώ. Tο πρόβλημα των διαιτητών δεν είναι τόσο το ένα σφύριγμα, από το οποίο ίσως προέλθει κάποιο γκολ ή κάποια φάση που μπορεί να κρίνει ένα παιχνίδι (πέναλτι, φάουλ, κόκκινη κάρτα). Προσωπικά, θεωρώ ότι το πρόβλημα των διαιτητών είναι η στάση που κρατούν καθ’ όλη τη διάρκεια του αγώνα και η συμπεριφορά τους.
Για παράδειγμα, μία κίτρινη κάρτα που για τη μία ομάδα δίνεται ενώ για την άλλη όχι, σε παρόμοιες φάσεις. Το πόσο εύκολα παίρνει η μία ομάδα φάουλ ενώ οι ποδοσφαιριστές της άλλης ομάδας πρέπει να ματώσουν για να πάρουν ένα φάουλ. Ή το πόσο εύκολα οι αμφισβητούμενες φάσεις δίνονται υπέρ της μιας ομάδας σε ένα μεγάλο ποσοστό. Πριν συνεχίσω, να θέλω να πω ότι είμαι οπαδός του ΠΑΟΚ. Και τα παρακάτω παραδείγματα αφορούν την ομάδα του ΠΑΟΚ.
1) Στο φετινό ματς ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΣ-ΠΑΟΚ, στο 4ο λεπτό ο Μελίσσης παίρνει κίτρινη κάρτα, στο πρώτο του σκληρό μαρκάρισμα. Δικαιολογημένη η κάρτα. Όμως, την ευκολία αυτή στην κάρτα ο διαιτητής δεν την έδειξε και σε ανάλογα μαρκαρίσματα των παικτών του ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΥ (κάποια από τα οποία ήταν από πίσω).
2) Στο ίδιο παιχνίδι, ο Τζόρτζεβιτς κάνει τάπα με τα δύο χέρια σε μπαλιά παίκτη του ΠΑΟΚ. Ο διαιτητής δίνει το φάουλ, αλλά δεν δίνει κίτρινη κάρτα στον παίκτη του ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΥ, που ήταν η δεύτερη. Δε θέλω να σταθώ στο ότι ήταν η δεύτερη κίτρινη, αλλά στο γεγονός ότι ο διαιτητής έδωσε φάουλ σε εσκεμμένο χέρι αλλά όχι κίτρινη κάρτα. Σε παρόμοια φάση παίκτης του ΠΑΟΚ δέχθηκε (δικαιολογημένα και πάλι) κίτρινη κάρτα. Αντίστοιχα, ο κ. Βασάρας (ο τσαμπουκάς που λέγαμε) έδειξε αμέσως 2η κίτρινη στον Τζόρτζεβιτς στο φετινό παιχνίδι ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΣ-ΑΕΚ.
3) Στο περσινό παιχνίδι ΠΑΟΚ-ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΣ, αφού προηγήθηκε ο ΠΑΟΚ 1-0, στη συνέχεια ο διαιτητής έδινε φάουλ στην ομάδα του ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΥ γύρω γύρω από την περιοχή του ΠΑΟΚ, άλλα ανύπαρκτα και άλλα όχι. Τελικά ο ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΣ μπορεί να μη σκόραρε από αυτά τα φάουλ, αλλά δημιούργησε ευκαιρίες για γκολ.
4) Σε παιχνίδι ΠΑΟΚ-ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΣ, ο Μεγκαχεντ κάνει κλωτσιά αλα καράτε στον Τζόρτζεβιτς, αλλά ο διαιτητής δεν του δείχνει απ’ ευθείας κόκκινη (του έδειξε απλά κίτρινη), γιατί προφανώς φοβήθηκε να μη γίνει χειρότερη η ήδη τεταμένη ατμόσφαιρα στο γήπεδο. Μία ατμόσφαιρα για την οποία ευθύνη είχε ο ίδιος ο διαιτητής.
5) Στο περσινό παιχνίδι ΑΕΚ-ΠΑΟΚ, νομίζω ότι όλοι θυμούνται την κλωτσιά που δέχθηκε ο Μίετσελ στο πρόσωπο, από τον Τσιρίλο. Ο διαιτητής έδωσε το φάουλ, αλλά όχι την κόκκινη κάρτα στον παίκτη της ΑΕΚ, όπως ορίζει ο κανονισμός. Αν’ αυτού ο Τσιρίλο δέχθηκε κίτρινη κάρτα, όχι για την κλωτσιά, αλλά γιατί διαμαρτυρήθηκε, επειδή κατά τη γνώμη του, προφανώς, δεν διέπραξε κανένα παράπτωμα. Γενικότερα ο διαιτητής σε εκείνο το παιχνίδι σφύριζε υπέρ της ΑΕΚ με μεγάλη ευκολία.
6) Και τελειώνω με τις αναφορές στα παιχνίδια, με το φετινό παιχνίδι ΠΑΟ-ΠΑΟΚ (το οποίο μου έδωσε την αφορμή για το άρθρο). Μαρκάρισμα στο Χαραλαμπίδη, που τον «σήκωσε στον αέρα» και δε δόθηκε κάρτα. Τράβηγμα από πίσω στη φανέλα που υπέστη ο Μπαλάφας και ο διαιτητής δεν έδωσε καν φάουλ, ενώ η φάση ήταν μπροστά του. Σε αντίστοιχες φάσεις υπέρ της ομάδας του ΠΑΟ ο διαιτητής έτρεξε προς τους παίκτες του ΠΑΟΚ για να τους δείξει αμέσως κίτρινη κάρτα. Και το αποκορύφωμα ήταν η αποβολή του κ. Ντουμιτρέσκου, ενώ ο κ. Βέλιτς παρατηρήθηκε άπειρες φορές από τον 4ο διαιτητή, χωρίς όμως να τον αποβάλλει από το γήπεδο. Δε θέλω να σταθώ στη φάση του πέναλτι (κατά τη γνώμη μου ήταν παράβαση), γιατί ο διαιτητής έχει κάθε δικαίωμα να κάνει λάθος σε μία φάση.
Αν δείτε τα βίντεο των παραπάνω παιχνιδιών θα καταλάβετε τι εννοώ και ίσως ανακαλύψετε και άλλα παρόμοια περιστατικά. Όλες οι παραπάνω συμπεριφορές των διαιτητών είναι παρόμοιες με τη διαιτησία που είχε αντιμετωπίσει ο ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΣ σε παλιότερο παιχνίδι με τη ΡΕΑΛ ΜΑΔΡΙΤΗΣ. Και αναφέρομαι, φυσικά, σε εκείνο το περιβόητο και πεντακάθαρο χέρι του Ρομπέρτο Κάρλος. Αν θυμάμαι καλά, εκείνη η διαιτησία έσπρωχνε συνεχώς τη ΡΕΑΛ.
Τέτοιου είδους συμπεριφορές από τους διαιτητές φαίνεται ότι δεν επηρεάζουν το παιχνίδι. Θα μου επιτρέψετε να διαφωνήσω. Πιστεύω ότι επηρεάζουν το παιχνίδι, περισσότερο από μία φάση πέναλτι ή αποβολής. Αυτό γιατί οι παίκτες που αντιμετωπίζουν τέτοιες συμπεριφορές είναι λογικό να εκνευρίζονται και να χάνουν την αυτοσυγκέντρωσή τους. Επιπλέον, όταν βλέπουν ότι τους δίνονται με ευκολία φάουλ ή κάρτες, είναι λογικό να σπάει ο τσαμπουκάς τους και η μαγκιά τους μέσα στο γήπεδο, με αποτέλεσμα να μην αποδίδουν αυτό που μπορούν. Κακά τα ψέματα, αλλιώς παίζει ένας αμυντικός που έχει κίτρινη κάρτα και βλέπει ότι ο διαιτητής δε θέλει και πολύ να του δείξει και δεύτερη και αλλιώς παίζει ένας αμυντικός που δεν έχει κίτρινη κάρτα και βλέπει ότι ο διαιτητής τον «προστατεύει».
Μετά από αυτά τα παραδείγματα να ξεκαθαρίσω ότι δεν ρίχνω ευθύνη στους διαιτητές για τις ήττες τις ομάδας μου. Έχει ευνοηθεί και η ομάδα μου με τέτοιες συμπεριφορές διαιτητών. Απλά θέλω να δικαιολογήσω αυτό που ανέφερα στην αρχή του άρθρου, ότι δηλαδή οι διαιτητές δεν έχουν τσαμπουκά να παίξουν 50-50 ένα παιχνίδι όσον αφορά στη συμπεριφορά τους και στην αντιμετώπιση των ομάδων στα 90 λεπτά του παιχνιδιού, ανεξάρτητα από τις ομάδες που αγωνίζονται.
Δηλαδή, τι να το κάνει μια ομάδα ένα πέναλτι, αν στη συνέχεια ο διαιτητής «βοηθάει» με τα σφυρίγματά του την αντίπαλη ομάδα; Έχω παρατηρήσει φαινόμενο, που ο διαιτητής το παίζει αγριεμένος σε παίκτη της μίας ομάδας και αποκαλεί με το μικρό του όνομα παίκτη της αντίπαλης, αγκαλιάζοντάς τον. Βέβαια, αυτή η νοοτροπία των διαιτητών γίνεται αντιληπτή μόνο αν κάποιος παρακολουθήσει ολόκληρο το παιχνίδι και όχι βλέποντας μόνο συγκεκριμένες φάσεις από κάθε αγώνα.
Για το λόγο αυτό, θα ήθελα να σταθώ στην προβολή των αμφισβητούμενων φάσεων στις κυριακάτικες αθλητικές εκπομπές. Νομίζω ότι η αντιμετώπισή τους, από τις εν λόγω εκπομπές, είναι αρκετά ρηχή. Δηλαδή, δε θεωρώ αμφισβητούμενη τη φάση του γκολ του Καστίγιο στο ματς ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΣ-ΠΑΟΚ, γιατί όλοι είδαμε ότι η μπάλα πέρασε τη γραμμή.
Όπως επίσης, δε θεωρώ αμφισβητούμενη τη φάση του ακυρωθέντος γκολ (ως οφσάιντ στο Λαγό) της ΑΕΚ, στο παιχνίδι ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΣ-ΑΕΚ, γιατί ήταν εμφανές ότι ο παίκτης της ΑΕΚ δεν ήταν οφσάιντ. Θεωρώ, όμως, ότι αξίζουν σχολιασμού φάσεις σαν τις παραπάνω (1-6). Κάνουμε το λάθος να κρίνουμε έναν διαιτητή με βάση μία, δύο ή τρεις συγκεκριμένες φάσεις και πολλές φορές όχι από τη συνολική του συμπεριφορά στο γήπεδο.
Κλείνοντας, θα αναφέρω ένα αξιοπερίεργο γεγονός, που παραδόξως πέρασε απαρατήρητο. Στο φετινό ματς ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΣ-ΠΑΟΚ δόθηκε οφσάιντ σε εκτέλεση κόρνερ. Στη συγκεκριμένη φάση δεν αναφέρθηκε καμία τηλεοπτική εκπομπή. Θα μου πείτε θα έπρεπε; Θεωρώ πως ναι. Γιατί η αμυνόμενη ομάδα σε εκτελέσεις κόρνερ έχει από έναν παίκτη σε κάθε δοκάρι. Άρα πώς μπορεί να δοθεί οφσάιντ σε εκτέλεση κόρνερ; Για να δοθεί οφσάιντ σε τέτοια φάση, σήμαινε ότι η αμυνόμενη ομάδα δεν είχε παίκτες στα δοκάρια. Αυτό το γεγονός δεν θα έπρεπε να παρουσιαστεί, έστω σαν κάτι σπάνιο στα ποδοσφαιρικά δεδομένα;
Συγγνώμη αν σας κούρασα και ευχαριστώ για το χρόνο σας.
Ζαχαρής Τάσος