Πρώτη κουβέντα για τις επιλογές Σάντος

Ακόμα και σ' αυτό θέλαμε να διαφέρουμε. Όλες οι ομάδες ανακοίνωσαν όταν έπρεπε, είτε την προεπιλογή των 30 παικτών, είτε τους 23 και την επτάδα που θα είναι standby. Ο Σάντος σε δηλώσεις του σε ραδιοφωνική συνέντευξη είχε πει πως δεν ήθελε να ανακοινώσει παραπάνω παίκτες και θα δημοσιοποιήσει κατευθείαν την τελική 23άδα στις 19 Μαϊου. Αυτό που του “ξέφυγε” είναι ο κανονισμός που λέει πως όλες οι ομάδες είναι υποχρεωμένες να στείλουν στη FIFA τη λίστα της προεπιλογής μέχρι τις 13 Μαϊου.

Φτάσαμε έτσι στο να έχουμε διαρροές από διάφορα site, το επίσημο site της FIFA να ανακοινώνει μια 29άδα την Τετάρτη, την ΕΠΟ να τη διαψεύδει και τελικώς να μαθαίνουμε λίγο αργότερα τους 30 εκλεκτούς του Σάντος. Ο Πορτογάλος είχε δηλώσει πως δεν θέλει να ανακοινώσει περισσότερους και να κόψει παίκτες μετά, γιατί “είναι άσχημο να το λες στους ποδοσφαιριστές, αλλά παράλληλα υπάρχει και νευρικότητα όταν όλοι ξέρουν πως κάποιοι θα κοπούν και επίσης αυτοί που μένουν μπορεί να πουν μετά πως είναι κρίμα οτι κόπηκαν κάποιοι”.

Μου φαίνεται περίεργο να μην έχουν τέτοιους προβληματισμούς σε άλλες Εθνικές ομάδες και να υπάρχουν στη δική μας, αλλά προπονητής δεν είμαι, ο Σάντος ξέρει καλύτερα. Επίσης, μου φαίνεται παράξενο να διαβάζω πως μπορεί να μην ήθελε να ανακοινώσει αποστολή (30 ή 23) πριν τελειώσουν τα play-off, για να μην υπάρξουν αντιδράσεις, να μην επηρεαστούν οι παίκτες, κτλ. Σαν να λέμε πως ο Σκολάρι και ο Ντελ Μπόσκε δεν θα στείλουν λίστες όταν οφείλουν, επειδή σκέφτονται τους κομμένους σε Μπαρτσελόνα, Ρεάλ και Ατλέτικο ή τον ισπανικό Τύπο.

Άμυνα

Τα αφήνουμε αυτά και πάμε στο χορτάρι, όπου υπάρχει προβληματισμός. Όχι τόσο για τις επιλογές του Σάντος, όσο για τις λύσεις που είχε διαθέσιμες. Για χρόνια ήμασταν σίγουροι για την άμυνά μας και ξαφνικά έχουμε βρεθεί με αμφιβολίες. Δεν φτάνει που εδώ και καιρό έχουμε χάσει τον Κυριάκο Παπαδόπουλο, βρεθήκαμε τώρα και χωρίς τον Σιόβα.

Η απώλεια του τελευταίου είναι τεράστια. Όχι γιατί Παπασταθόπουλός και Μανωλάς δεν είναι καλοί αμυντικοί, αλλά γιατί μοιάζουν αρκετά μεταξύ τους και δεν έχουν τα προσόντα για να αντιμετωπίσουν όλα τα ήδη επιθετικών. Απέναντι σ'έναν Ντζέκο πχ χρειάζεται κάποιος σαν τον Κυριάκο, τον Σιόβα, με διαφορετικό σωματότυπο. Ο Σάντος έχει δηλώσει πως θα πάρει τρεις καθαρούς στόπερ, υπολογίζοντας προφανώς πως έχει κι άλλους παίκτες που μπορούν να παίξουν στο κέντρο της άμυνας, όπως ο Βύντρα και ο Κατσουράνης.

Μόρας-Αβραάμ

Έτσι βρέθηκαν στην προεπιλογή ο Μόρας και ο Αβραάμ Παπαδόπουλος. Ο δεύτερος δεν έχει αποδείξει ούτε σε ένα φετινό παιχνίδι πως είναι σε θέση να αγωνιστεί σε υψηλό επίπεδο και πλέον είναι σαν ανέκδοτο η θύμηση πως ο Σάντος τον έβαλε βασικό κόντρα στη Βοσνία μερικές μέρες μετά την επιστροφή του στην ενεργό δράση. Ο Μόρας πηγαίνει καλά στην καλή φετινή πορεία της Βερόνα, αλλά όσον αφορά την Εθνική είναι σαν ξεχασμένος συγγενής, με τον οποίο δεν υπάρχουν και οι καλύτερες δυνατές σχέσεις.

Το δίλημμα σ'αυτή τη θέση μοιάζει να είναι σημαντικό, αλλά κάτι μου λέει πως όποιος κι αν επιλεγεί απ'τους Μόρα-Αβραάμ στην ουσία δεν θα είναι ο τρίτος στόπερ, αλλά ο τέταρτος: η πρώτη επιλογή πίσω απ'τους Παπασταθόπουλο και Μανωλά, θα είναι ο Βύντρα ή ο Κατσουράνης. Ο Σάντος αναγκαστικά θα πάρει Μόρα ή Αβραάμ, αλλά δεν φαντάζομαι πως θα αγωνιστεί αυτός που θα επιλεγεί.

Σάμαρης

Στο κέντρο το πρόβλημα είναι διαχρονικό. Δέκα χρόνια πέρασαν από την τετράδα των Καραγκούνη, Κατσουράνη, Ζαγοράκη, Μπασινά και το ποδόσφαιρό μας ακόμα δεν έχε βγάλει έναν κεντρικό μέσο που να μπορεί να αποτελέσει σημείο αναφοράς. Ο Βαλβέρδε μας έδωσε τον Μανιάτη (που αμέσως έγινε πολύτιμος για την Εθνική), φέτος βρήκαμε και τον Σάμαρη.

Ο τελευταίος δεν είναι ακόμα σημείο αναφοράς του Ολυμπιακού, αλλά έκανε τα πρώτα του βήματα και νομίζω πως πρέπει πάει στη Βραζιλία, ακριβώς όπως συζητούσαμε μέσα στη σεζόν, χωρίς αυτό να σημαίνει πως μας λύνει το πρόβλημα ταχύτητας και τρεξιμάτων. Ο Ταχτσίδης ήταν απογοητευτικός (χωρίς να φταίει) όταν ο Σάντος τον έβαλε ως κεντρικό μέσο στο Λιχτενστάιν δίπλα στον Κατσουράνη και “ταλαιπωρήθηκε” φέτος σε Κατάνια και Τορίνο.

Κονέ

Μεσοεπιθετικά υπάρχουν οι σταθερές των Σαμαρά-Σαλπιγγίδη με προσόντα και τρόπο παιχνιδιού που ταιριάζουν απόλυτα στο στιλ της Εθνικής. Ο Σαμαράς είναι αυτός που παίζει τύποις στο πλάι, αλλά στην ουσία είναι το σημείο αναφοράς της ομάδας στην επίθεση, αυτός στον οποίο θα ακουμπήσει πολύ η μπάλα για να φτιάξουμε πράγματα, την ώρα που ο Σαλπίγγιδης αμύνεται σαν τρελός όταν δεν έχουμε την μπάλα και λειτουργεί ως δεύτερος φορ όταν έχουμε κατοχή.

Εναλλακτικές λύσεις ψάχνουμε και νομίζω πως ο Κονέ θα είναι ο Φορτούνης του 2014, αφού ο δεύτερος “χάθηκε” φέτος και δεν είχε τη συνέχεια που θα περιμέναμε όταν γινόταν σημαντικό κομμάτι της ομάδας το 2012. Μένει το δίλημμα Χριστοδουλόπουλος-Φετφατζίδης, που δεν είναι δα και το πιο σημαντικό, αφού δύσκολα θα φτάσουμε να δούμε κάποιων εξ αυτών να αγωνίζεται. Υποθέτω πως προβάδισμα θα έχει ο πιο ενεργός φέτος Λάζαρος.

Επίθεση

Στην επίθεση, μοιάζει να είναι δεδομένη η παρουσία των Μήτρογλου και Γκέκα. Ο Καρέλης τιμήθηκε για τη φετινή του χρονιά με την παρουσία στην προεπιλογή, αλλά δύσκολα θα πάει στη Βραζιλία. Μένει το δίλημμα Κλάους ή Δημήτρης Παπαδόπουλος. Ο φορ που φέτος σερνόταν και στο 2014 άρχισε να σκοράρει και ο επιθετικός που ξέρεις πως θα προσφέρει στην ομάδα στις μεγάλες μάχες ακόμα και όταν δεν σκοράρει.

Είμαι σχεδόν σίγουρος πως όταν θα ανακοινωθούν οι τελικοί 23 θα συζητάμε για αυτόν που θα μείνει έξω. Η άποψή μου είναι πως το δίλημμα είναι αχρείαστο. Αν υποθέσουμε πως η τριάδα θα πρέπει να έχει "τον καλό, τον σκόρερ και τον all around εργάτη" τότε ο Σάντος μπορεί εύκολα να πάρει τον Μήτρογλου, τον Κλάους και τον Παπαδόπουλο. Δίλημμα υπάρχει απ'τη στιγμή που θεωρείται δεδομένος ο Γκέκας και παίρνει μια θέση. Αν για τη θέση του "κάνω γκολ τη μια επαφή" προτιμηθεί ο Κλάους, όλα γίνονται πιο απλά.

Διαβάστε ακόμη:

Ιδού η προεπιλογή του Φερνάντο Σάντος για το Μουντιάλ