Πολιτιστικά σοκ

Πρώτη στάση το
Αθηνών Arena. Δεν ξέρω αν ένας άνθρωπος (κυρίως αν έχει περάσει τα τρίτα –ήντα) μπορεί να τραγουδήσει με το μικρόφωνο μισό μέτρο μακριά από το στόμα, αλλά ακόμη κι αν υποθέσουμε πως ένα μέρος του προγράμματος έχει «τεχνική υποστήριξη», είναι μοναδική εμπειρία να ακούσει κανείς (και να προλάβει να δει) τη
Μαρινέλλα. Είναι αεικίνητη, μένει πολλή ώρα στην πίστα και την περισσότερη χωρίς αμφιβολία τραγουδά ζωντανά. Εξαιρετικός κι ο
Αντώνης Ρέμος που επιτέλους θυμήθηκε πως έχει δικά του υπέροχα τραγούδια να πει και
δεν χρειάζεται να βάζει κάθε χρόνο στο πρόγραμμά του όλη την ιστορία του ελληνικού τραγουδιού. Πήγα και θα ξαναπάω. Το προτείνω ανεπιφύλακτα σε όσους γνωρίζουν τον Στέλιο ή κάποιον άλλο μετρ, ώστε να εξασφαλίσουν τραπέζι της προκοπής. Οι υπόλοιποι αν καταφέρετε να κάνετε κράτηση μέχρι την Πρωταπριλιά που κλείνει το μαγαζί,
πάρτε μαζί το iPod, τα κυάλια σας και ετοιμαστείτε να πληρώσετε 180 ευρώ το μπουκάλι για να δείτε το πρόγραμμα από τον δεύτερο εξώστη.

Μένουμε στις μεγάλες πίστες της Πειραιώς και πηγαίνουμε στο γειτονικό Εναστρον. Είχα 13 χρόνια να δω live τον Νότη Σφακιανάκη και πιθανότατα θα κάνω άλλα τόσα για να τον ξαναδώ (και αν…) Αν ήθελα να δω stand up comedy θα πήγαινα όπως κάθε χρόνο στον Τζίμη Πανούση. Αν πάλι ήθελα να ακούσω τραγούδια της δεκαετίας του ’70 από την αρχή του προγράμματος θα πήγαινα στη διπλανή «Ακτή Πειραιώς» όπου τραγουδά ο Τόλης με τον Διονυσίου junior. Γιατί πήγα εκεί θα μου πείτε. Ελα ντε; Οι κακές παρέες… Πέρα από την γνωστή σεμνότητα που διακρίνει τον καλλιτέχνη, ο οποίος τα έχωσε σε όλους τους νέους τραγουδιστές, το πρόγραμμα παρά τη φιλότιμη προσπάθεια που κάνει στη διώρη παρουσία του στη σκηνή δεν μου άρεσε καθόλου μέχρι τις 4 που άντεξα να το δω. Ευτυχώς μου είχε μείνει στα… αυτιά η εικόνα της Ελεάννας (κόρης Λάκη) Παπαϊωάννου, της Αποστολίας (πρώην Γεωργάτου) Ζώη και του μπαλέτου που προηγήθηκε. Οσο για το σέρβις και το μαγαζί; Παρόλο που ο υπεύθυνος για τη θερμοκρασία έκανε φιλότιμη προσπάθεια να φέρει επιτέλους τον Χειμώνα με τα κλιματιστικά (όλες οι κυρίες στα διπλανά τραπέζια είχαν τυλιχτεί με γούνες, παλτό και ότι άλλο είχαν μαζί τους) τα παγάκια μας είχαν λιώσει περίπου για μία ώρα, αλλά ο σερβιτόρος – προφανώς ακτιβιστής της Greenpeace – μάλλον προσπαθούσε να μας περάσει οικολογικό μήνυνα για το λιώσιμο των πάγων στους πόλους από την υπερθέρμανση του πλανήτη και δεν τα άλλαζε με τίποτα. Αν έχετε την ατυχία να θελήσετε να πάτε τουαλέτα ενώ κάθεστε δίπλα στην πίστα δύο είναι οι λύσεις: Είτε ποδοπατάτε όποιον βρείτε στο διάβα σας για να καταφέρετε να περάσετε ανάμεσα από το κολημμένα τραπέζια είτε ανεβαίνετε για μια γρήγορη ζεμπεκιά και κεταβαίνετε τρέχοντας από την πλευρά της πίστας που είναι πιο κοντά στην επιγραφή “WC”.

Από τη βαριά κουλτούρα θα σας πάω σε κάτι πιο ελαφρύ. Ομολογώ ως βλάχος και ακαλλιέργητος που είμαι πως πριν από την τελετή έναρξης των Ολυμπιακών αγώνων δεν ήξερα τον Δημήτρη Παπαϊωάννου. Οταν λοιπόν η Δέσποινα με έσυρε από τα μαλλιά να πάμε στο Παλλάς στη Βουκουρεστίου για να δούμε το «2» διαμαρτυρήθηκα αφελώς: «…αφού δεν έχω δει το 1 πως θα καταλάβω τι γίνεται στο 2; Ασε που εκτός από τον Νονό και το Rocky 4 όλα τα sequel είναι μπούρδες». Οταν με έβαλε στη θέση μου αποκαλύπτοντας πως ο τίτλος δεν είχε σχέση με κάτι που είχε προηγηθεί, πείστηκα να το πιώ κι αυτό το πικρό ποτήρι. Πόσο άσχημα μπορεί να ήταν; Θα έβλεπα χορεύτριες με ημίγυμνες κορμάρες και μετά θα τρώγαμε στο Pasaji (προφέρεται Πασαζί και σημαίνει πέρασμα στα τούρκικα) στη διπλανή στοά του City Link. Αφού είδα αρκετούς τηλεμαϊντανούς να θρονιάζονται στις πρώτες θέσεις, μόλις έσβησαν τα φώτα με βρήκε η καταστροφή: Και οι 22 ηθοποιοί-χορευτές που συμμετέχουν είναι άντρες! Λυπήθηκα τα 50 ευρώ που είχα πληρώσει μερικές εβδομάδες πριν για να βρω εισιτήριο (έχει και με 100) και αποφάσισα να δοκιμάσω τα όρια της υπομονής μου.
Αν και η ατμοσφαιρική μουσική του Κωνσταντίνου Βήτα στα πρώτα λεπτά μου έφερε υπνηλία, παραδόξως πολύ σύντομα έπιασα τον εαυτό μου να παρακολουθεί με μεγάλο ενδιαφέρον όσα συνέβαιναν στη σκηνή. Η κίνηση των χορευτών απέχει πολύ από αυτό που είχα στο μυαλό μου για την κλασσική έννοια του χορού. Η σκηνοθεσία και η χορογραφία είναι εκπληκτική, ενώ το θέμα είναι η ζωή του σύγχρονου άντρα με μπόλικη μπάλα, μπουζούκια, σεξ και τηλεόραση. Κατακόκκινος από ντροπή ομολογώ οτι μου άρεσε! Εκτίμησα ακόμη και τον Αρη Σερβετάλη τον οποίο θεωρούσα ατάλαντο. Ναι μεν το σενάριο είναι συρραφή από γνωστά videoclip, μιούζικαλ κλπ (σαν να βλέπεις σήριαλ του Παπακαλιάτη στο θέατρο) και η μουσική μου θυμίζει πάρα πολύ το CD του Moby που ακούω στο αυτοκίνητο για να χαλαρώνω όταν έχει κίνηση, αλλά δεν με ενδιαφέρει τόσο η πρωτοτυπία όσο η αίσθηση που μου άφησε. Ακόμη κι αν είστε εντελώς κάφροι αξίζει να το δείτε για να γελάσετε με τη σκηνή που ένα πέος τραγουδάει το “Love me tender” με φωνή που θυμίζει τον κακό στο θρίλερ Saw. Τελευταία παράσταση στις 4 Μαρτίου…

Πριν με κατατάξετε στην κατηγορία «φίλος του Τζον Αμίτσι» σπεύδω να αποκαταστήσω τη φήμη μου:
Τελευταία στάση το Gagarin στη Λιοσίων 205, όπου διοργανώνεται για 5η χρονιά φέτος το φεστιβάλ cult ελληνικού κινηματογράφου. Είχα πάει πέρυσι και δεν πέρασα άσχημα. Τιμώμενα πρόσωπα ήταν τότε ο μεγάλος Φλωρινιώτης και ο αείμηστος Σουγκλάκος. Φέτος τη σκυτάλη (ή ό,τι άλλο τέλος πάντων) παίρνει η Cicciolina. Αν είστε τόσο μικροί σε ηλικία που δεν την έχετε προλάβει, αφήστε το καλύτερα. Εκτός από τις “best of” ταινίες της και κάποια άλλα… αριστουργήματα του ελληνικού σινεμά των 80’s (Ροκάκιας την ημέρα -το βράδυ καμαριέρα, Τηλεκανίβαλοι κλπ) το πρόγραμμα του Σαββατόβραδου περιλαμβάνει και live show από την διάσημη πρώην πορνοστάρ. Βέβαια στα 56 της χρόνια μην περιμένετε και πολλά πράγματα, αλλά αν μη τι άλλο ο σχετικός χαβαλές είναι εξασφαλισμένος. Το φεστιβάλ ολοκληρώνεται την Κυριακή. Ελπίζω τουλάχιστον να αποτίσουν φόρο τιμής στην Αν Νικόλ Σμιθ που μας σόκαρε το πρωί με τον πρόωρο χαμό της…