Πορτογαλία, on the road, part I

Ημέρα: Πέμπτη, 10 Ιουνίου 2004,

Το αεροπλάνο μόλις έχει προσγειωθεί στη Λισσαβώνα, τοπική ώρα 12:30. Ο πυρετός του Euro αρχίζει στο γραφείο ενοικιάσεως αυτοκινήτων. "Θα παίξει ο Νικολαϊδης;" ρωτά με σπαστά Αγγλικά ο υπάλληλος της εταιρείας. "Δεν ξέρουμε." η απάντηση. "Παίξει δεν παίξει, μάλλον θα χάσετε!". Δεν αρχίσαμε καλά....

"ΟΚ, μπορείτε να πάτε να πάρετε το αυτοκίνητό σας. Α, μεθαύριο θα χάσετε 1-0" συνεχίζει ο έτερος υπάλληλος. Δέκα λεπτά έχουμε στη χώρα και ήδη έχουμε χάσει δυο φορές. Αν οι παίκτες μας είναι κατά το ήμισυ εκνευρισμένοι όπως εμείς, μεθαύριο θα φάνε σίδερα.

Το ταξίδι προς το Πόρτο (το Οπόρτο είναι στην πραγματικότητα O Porto δηλ. στο λιμάνι, η ονομασία της πόλης είναι Πόρτο) είναι 300 χλμ. Οι σταθμοί πολλοί καθώς οι πορτοκαλί πινακίδες πάνω από το όνομα κάθε πόλης του Euro που αναγράφουν "Estadio" είναι πειρασμός. Το στρίψιμο του τιμονιού είναι αυτόματο.

Στάση πρώτη Coimbra. Μια ήσυχη πόλη, χωρίς κόσμο στους δρόμους. Οι ταμπέλες κατατοπιστικότατες, ο δρόμος στολισμένος με κατακόρυφα πανώ στις κολώνες των φώτων (πόσο θέλαμε να κλέψουμε ένα!), το γήπεδο έκπληξη. Πανέμορφο, με μαύρα τζάμια, μοιάζει με εμπορικό κέντρο. Μεγάλες αφίσες της διοργάνωσης το στολίζουν και η παράλειψη της ψηφιακής φωτογραφικής είναι ήδη βασανιστική ενόχληση. Ο πρώτος αγώνας (Αγγλία-Ελβετία) είναι σε μια εβδομάδα, οπότε είναι εύλογη η παρουσία των τυλιγμένων με ναϋλον, καινούργιων επίπλων. Κάνουμε το γύρο του γηπέδου και ξεκλέβουμε μια ματιά στον αγωνιστικό χώρο από μια ανοιχτή πόρτα. Ο φύλακας δεν παίρνει από παρακάλια και δεν μπαίνουμε μέσα. Κρίμα...

Στάση δεύτερη, Aveiro. Περνάμε "πεταχτά" από την πόλη, η οποία δεν μας αφήνει καλές εντυπώσεις και κατευθυνόμαστε έξω από αυτήν προς το γήπεδο. Μέσα από τις εργασίες που γίνονται στη διαδρομή θυμόμαστε την "Ολυμπιακή" παραλιακή λεωφόρο μας και ξεσπάμε σε γέλια όταν αντικρύζουμε το στάδιο από μακριά. Θυμίζει παιδικό σταθμό χρωματισμένο από άνθρωπο που στο όνειρό του βλέπει συχνά το ουράνιο τόξο. Τα γέλια που προκαλούν οι έντονοι χρωματισμοί (κόκκινο, κίτρινο, πορτοκαλί, μωβ κ.λ.π.) σταματούν απότομα μόλις παρκάρουμε και ανεβαίνουμε στον εξωτερικό χώρο του γηπέδου. Τεράστιο, επιβλητικότατο, υπέροχο. Κλεφτή ματιά πάλι και κλέβουν τις εντυπώσεις τα επίσης πολύχρωμα καθίσματα. Έγιναν έτσι για να δίνουν την εντύπωση πληρότητας στο γήπεδο. Ναι, πρέπει οπωσδήποτε να πάρουμε εισιτήρια. Μια ματιά στο πρόγραμμα για να δούμε ποιο παιχνίδι γίνεται εδώ. Α, ωραία θα δούμε και την Τσεχία (με την Λετονία). Η αγορά έγινε, οι μέρες αρχίζουν να γεμίζουν ποδόσφαιρο.

Τελικός σταθμός Πόρτο, γήπεδο Dragao (Δραγάου κατά τους ντόπιους), τοπική ώρα 17:30. Η έδρα των πρωταθλητών Ευρώπης είναι ένα κάτασπρο στάδιο, δίπλα στο μέρος που κάποτε υπήρχε το "Das Antas" και τώρα ετοιμάζεται ένα εμπορικό κέντρο. Μάρμαρο, γιγαντιαίοι πυλώνες στις τέσσερεις γωνίες, τεράστιοι εξωτερικοί χώροι, πανέμορφες εξέδρες συνθέτουν το σκηνικό της πρεμιέρας που μας κάνει να αδημονούμε. Ο μαύρος δρακος που είναι ζωγραφισμένος στο κτίριο όπως το βλέπεις μπαίνοντας φοβίζει ή εμψυχώνει, ανάλογα με την ψυχολογία σου. Η δική μας είναι ανεβασμένη. Έχουν βοηθήσει σε αυτό και οι πορτογαλικές σημαίες που βλέπουμε σε κάθε παράθυρο, σε όλες τις πόλεις. Μας έχουν πεισμώσει, δεν ήρθαμε απλά για να παρευρεθούμε στη γιορτή σας, ήρθαμε να κάνουμε τη δική μας!

Οι δυο μέρες περνάνε γρήγορα με περιηγήσεις και πολύ καλό (και φτηνό) φαγητό. Θαλασσινά από τον Ατλαντικό και τον Ντούρο (το ποτάμι που διασχίζει την πόλη) και κρέατικά που λιώνουν στο στόμα. Έχουμε ήδη επίσκεφθεί Γκιμαράες και Μπράγκα, έχουμε θαυμάσει τα γήπεδα και την πόλη του Γκιμαράες. Την πόλη, στην οποία είχαμε και την πρώτη μας εμπειρία από... μαύρη αγορά αγοράζοντας εισιτήρια για το Δανία-Ιταλία. Τι να κάνεις, προκειμένου να ζήσεις το Euro, δεν σκέφτεσαι πολύ τα χρήματα.
Στην γιορτή της Παρασκευής στον Ντούρο, τα πυροτεχνήματα και οι Ελληνες που γιορτάζουν με συνθήματα κλέβουν την παράσταση.
Το πείσμα μεγαλώνει όμως μετά τις δηλώσεις των -ευγενέστατων κατά τα άλλα- ντόπιων. "Θα χάσετε!" Το σκορ ποικίλει από 2 έως 5-0. Όταν η μπύρα αντικαθιστά το νερό στους οργανισμούς κάποιων φτάνουμε να δεχόμαστε μέχρι και... δέκα τέρματα. Εμείς χαμογελάμε και σιωπούμε μα ο Κωστής επιμένει, μεταξύ μας: "Το έχω αποφασίσει, τέσσερα θα φάνε!", και ξαναχαμογελάμε...

Οι αναμνήσεις σβήνονται για λίγο και γίνονται έντονες ξανά στις 19:08, τοπική ώρα Σαββάτου. Ο Καραγκούνης πανηγυρίζει μπροστά μας, στα 5 μέτρα, έχουμε γίνει όλοι ένα κουβάρι. 100 λεπτά αργότερα, η όμορφη μαμά από πίσω μας που στην αρχή επέμενε να κάτσουμε για να βλέπει και για να μην βγάλουμε... κιρσούς, φωνάζει διαρκώς -όρθια βέβαια- στον Ντέμη "Κράτα την μπάλα!", εμείς φωνάζουμε στον Κολίνα "Σφύρα το!", το ταμπλό δείχνει 1-2 και...

"Τώρα το Οπόρτο είναι μπλε, είναι μπλε, είναι μπλε...."

Στους δρόμους οι Πορτογάλοι έχουν καταπιεί υπερηφάνια και τα... 4-0 και ιπποτικά μας χειροκροτούν και μας συγχαίρουν. Θα πάρει λίγο μέχρι να καταλάβουμε τι κάναμε. Περίπου 3 ημέρες, μέχρι τον αγώνα με την Ισπανία.

To be continued...