Ρε, μήπως ήταν test event;

PAPARAZZI

05 ΙΟΥΛ 2004

Φέτος ζήσαμε αυτό που ζηλεύαμε σε όλες τις άλλες διοργανώσεις. Φέτος είχαμε μία ομάδα να υποστηρίζουμε κι αυτή δεν ήταν η Αγγλία, η Γερμανία, η Ιταλία, η Ολλανδία και δεν ξέρω’γω ποια άλλη. Φέτος ήμασταν όλοι με την Εθνική Ελλάδας. Φέτος ζήσαμε την υπέρτατη χαρά. Μην σταματάς…

Σας ευχαριστούμε ρε μάγκες. Σε ευχαριστούμε Οτο! Ευχαριστούμε που μας κάνατε να ανατριχιάσουμε, ευχαριστούμε που μας κάνατε να δακρύσουμε από χαρά, να κλάψουμε σαν μικρά παιδιά, ευχαριστούμε που μας κάνατε να «στηθούμε» μπροστά στη τηλεόραση, με τις ελληνικές σημαίες, με μπυρίτσα και πίτσα (όχι πως δεν έτρωγα σε άλλα ματς…), να ζητωκραυγάζουμε σε κάθε γκολ, ευχαριστούμε που μας κάνατε πρώτους μάγκες, ευχαριστούμε που μας κάνατε να ξεσπάσουμε, να ξεμπουχτίσουμε και να θυμηθούμε την φυλή μας! Ευτυχώς δεν χρειάζεται ένας Σάκης Ρουβάς για να αισθανόμαστε εθνικά υπερήφανοι. Ευτυχώς…

Αυτό που μας προσφέρατε φέτος το καλοκαίρι θα μας μείνει αξέχαστο. Είναι ανεκτίμητο και δεν το έχετε συνειδητοποιήσει. Μήπως το έχουμε συνειδητοποιήσει εμείς; Μπράβο ρε μάγκες! Ευχαριστούμε για όλα. Πετύχατε κάτι που κανείς δεν θα μπορούσε να φανταστεί. Μη σταματάς…

Μπορεί να μην ήμουν στην Πορτογαλία να ζήσω από κοντά αυτές τις στιγμές, αλλά δεν πρόκειται ποτέ να ξεχάσω τις τηλεφωνικές συνομιλίες με τον Γρηγόρη Χατζηαντωνίου που ζούσε στον δικό του υπέροχο κόσμο μαζί με όλους τους Ελληνες που βρέθηκαν δίπλα στην ομάδα και της συμπαραστάθηκαν (από την πρώτη στιγμή). Να τηλεφωνεί μέσα από το γήπεδο και μέσα από τις κραυγές να προσπαθεί να μας μεταφέρει το κλίμα.

Δεν θα ξεχάσω τον Αγγελο Τόμπρο που ζητούσε εναγωνίως από τον Παναγιώτη Κιαπεκάκη να του φέρει τσιγάρα, γιατί δεν περίμενε (όπως όλοι μας άλλωστε) να μείνει τόσο πολύ στη Πορτογαλία. Δεν θα ξεχάσω την Κώστα Ντάλτα να τηλεφωνεί λίγο πριν τους αγώνες και να φωνάζει «Είμαι κι εγώ εδώ!». Δεν θα ξεχάσω τον Κιαπεκάκη που έδειχνε με καμάρι τις φωτογραφίες από Πορτογαλία και στο πρόσωπό του να είναι χαραγμένη η χαρά, η ηδονή που ένιωσε σε εκείνον τον αλησμόνητο προημιτελικό. Δεν θα ξεχάσω τις στιγμές που ζήσαμε στο σάιτ την ώρα των αγώνων, δεν θα ξεχάσω το κλάμα που ρίξαμε λες και ήμασταν μικρά παιδιά, δεν θα ξεχάσω τα βράδια (περασμένες 3…) όταν φεύγαμε, που προσπαθούσαμε να συνειδητοποιήσουμε το μέγεθος της επιτυχίας. Δεν θα ξεχάσω τον Κίμωνα Δεμερτζή και τα… πούρα του μετά από κάθε νίκη, δεν θα ξεχάσω τους ημίγυμνους πανηγυρισμούς του αλλόφρονα Νίκου Γιαννόπουλου. Δεν πρόκειται να ξεχάσω ΚΑΜΙΑ ΣΤΙΓΜΗ!

Ο καθένας έχει κάτι να θυμάται. Ο καθένας έχει ζήσει ξεχωριστά τις μαγικές στιγμές της Πορτογαλίας. Ο καθένας θα έχει να λέει…

Δεν θα ξεχάσει κανείς μας αυτά που ζήσαμε . Κι αν δεν ήταν ο Οτο Ρεχάγκελ και τα παλικάρια του, θα ψάχναμε ομάδα να υποστηρίζαμε, έτσι για να έχουμε να λέμε…

Και πάλι ευχαριστούμε… ΓΙΑ ΟΛΑ! Το σηκώσαμε το γαμημένο! Ευχαριστούμε Οτο, Αντώνη, Γιούρκα, Αγγελε, Στέλιο, Κώστα, Βασίλη, Ντέμη, Δημήτρη, Παντελή, Φάνη, Μιχάλη, Τραϊανέ, Θοδωρή, Τάκη, Ζήση, Γιώργο, Νίκο, Γιάννη...

ΥΓ: Συγνώμη που τόλμησα να σκεφτώ πως θα αποκλειστούμε εύκολα από τη συνέχεια του Euro. ΣΥΓΝΩΜΗ ΓΙΑ ΟΛΑ!…

ΥΓ2: Ξέρεις τι σημαίνει να βγαίνεις από το σπίτι σου με ένα χαμόγελο νααααα και να μην σε παρεξηγούν; Ξέρεις τι σημαίνει να αγκαλιάζεσαι με άγνωστους και να κλαίς; Ξέρεις τι σημαίνει να πανηγυρίζεις μαζί με όλους χωρίς να ρωτάς τι ομάδα είναι ο καθένας; Ξέρεις τι σημαίνει να λες μετά από κάμποσα χρόνια ότι το έζησα κι εγώ αυτό;

ΥΓ3: Και όπως είπε ένας αναγνώστης της στήλης και συμφωνώ ΑΠΟΛΥΤΑ μαζί του: ΘΕΛΩ ΚΑΠΟΙΟΣ ΝΑ ΚΑΝΕΙ ΜΙΑ ΛΙΣΤΑ ΜΕ ΟΛΟΥΣ ΤΟΥΣ ΠΟΥΘΕΝΑΔΕΣ-ΦΙΛΑΘΛΟΥΣ (CELEBRIETES) ΠΟΥ ΠΗΓΑΝΕ ΛΙΣΑΒΟΝΑ, ΚΑΙ ΑΦΗΣΑΝΕ ΑΠ' ΕΞΩ ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ ΠΟΥ ΠΑΝΕ ΧΡΟΝΙΑ ΓΗΠΕΔΟ, ΠΟΥ ΗΤΑΝ ΣΕ ΟΛΑ ΤΑ ΜΑΤΣ ΤΗΣ ΕΘΝΙΚΗΣ ΣΤΗ ΠΟΡΤΟΓΑΛΙΑ ΚΑΙ ΝΑ ΤΟΥΣ ΠΕΙ ΟΤΙ ΠΕΡΙΜΕΝΕΙ ΝΑ ΤΟΥΣ ΔΕΙ ΣΤΟΝ ΑΓΩΝΑ ΜΕ ΤΗΝ ΑΛΒΑΝΙΑ ΣΤΑ ΤΙΡΑΝΑ.

ΥΓ4: Ας πάρουν οι Γάλλοι, οι Ιταλοί, οι Γερμανοί, οι Ολλανδοί, οι Ισπανοί, οι Τσέχοι, οι Πορτογάλοι, οι Αγγλοι τις κασέτες των αγώνων της Εθνικής μας για να μαθαίνουν σιγά-σιγά πως παίζεται η άμυνα για σεμινάριο, πως παίζεται το σύστημα των αντεπιθέσεων, πως παίζεται το σύγχρονο ποδόσφαιρο από 11 μάγκες, από 11 πραγματικούς σταρ, από 11 ψυχάρες. Το μόνο που δεν θα μπορέσουν να μάθουν ΠΟΤΕ, είναι το ελληνικό πάθος, η ελληνική ψυχή. Κρίμα, γιατί ίσως να κάνατε κι εσείς κάτι καλό… κάποτε…

ΥΓ5: Φοβάμαι να κοιμηθώ. Φοβάμαι μην ξυπνήσω και όλα είναι όνειρο. Φοβάμαι ότι δεν θα αντέξω τόση χαρά. Ρε, μήπως αυτό που είδαμε ήταν test event και το πραγματικό Euro θα αρχίσει τις επόμενες ημέρες; Ρε, μήπως είμαι τρελός, μήπως τα έχω χαμένα; Ρε, πάτε καλά; Ρε, είμαστε ΠΡΩΤΑΘΛΗΤΕΣ ΕΥΡΩΠΗΣ! Οι κύριοι με τις άσπρες ρόμπες και τον ζουρλομανδύα, τι θέλουν από εμένα;

ΥΓ6: Μη σταματάς…

Κάποτε το είχα γράψει για πλάκα... Κοίτα να δεις που και τα παραμύθια βγαίνουν αληθινά...

Με την υπογραφή...