Σαν... πανέτοιμοι από καιρό

Κάποτε, στα χρόνια της χούντας, στην Α’ Εθνική συμμετείχε κάθε χρόνο και μία κυπριακή ομάδα. Για τους προφανείς «συμβολικούς» λόγους. Τ’ αδέλφια μας, υποτίθεται. Ναι, τα εύκολα θύματα. Οι πρώτοι που, απ’ την αρχή της σεζόν, ήταν το σίγουρο πως θα υποβιβαστούν. Ασυζητητί. Ψάχναμε τους υπόλοιπους. Βόλευε, έτσι. Ο Ολυμπιακός Λευκωσίας, η ΑΕ Λεμεσού, η ΕΠΑ Λάρνακας, η Ομόνοια. Μόνο μία χρονιά, ο ΑΠΟΕΛ το 1973-74, κάπως την είχε γλιτώσει. Οι ομάδες από' δω ήξεραν πως θα κάνουν το ταξιδάκι στο Νησί, θα πάρουν το αποτέλεσμα, θα ψωνίσουν κιόλας, αφορολόγητα, όλα καλά.

Αυτό το έργο κόπηκε απότομα και «δια παντός» με τα γεγονότα, εδώ και κάτω, το καλοκαίρι του ’74. Τζάμπα κι ο κόπος των ΑΠΟΕΛιστών, να σωθούν.

Σαράντα χρόνια μετά, πλέον εάν βάλεις τον πρωταθλητή Κύπρου να παίξει στη Σούπερ Λιγκ, καθόλου δεν... βολεύει. Διότι θα πάρει ασύμφορο εισιτήριο. Οχι για τη Β’ Εθνική, αλλά για το Τσάμπιονς Λιγκ! Ο πρωταθλητής Κύπρου παίζει εφέτος (σε όμιλο) Τσάμπιονς Λιγκ, τρίτη φορά τα τελευταία τέσσερα χρόνια. Οι αλλαγές του Πλατινί στο σύστημα των κληρώσεων τους βρήκαν πανέτοιμους (πράγμα που μπορεί κανείς να πει και για τους ραγδαία ανελισσόμενους Λευκορώσους) «από καιρό». Την Πέμπτη δε, δύο άλλες κυπριακές ομάδες, η Ομόνοια και η ΑΕΚ Λάρνακας, διεκδικούσαν το να ‘ναι οι πρώτες της χώρας που θα παίξουν σε όμιλο Γιουρόπα Λιγκ. Η μία, η ΑΕΚ Λάρνακας, το έκανε.

Στη Λευκωσία, την Τρίτη, ξαναείδα τον Φοίβο Κωνσταντινίδη. Είναι ο διευθυντής του Σταδίου. Τον πρωτογνώρισα, όταν (δεν μπορούσε, για λόγους ασφάλειας, να παίξει στην έδρα της και) χρησιμοποιούσε το ΓΣΠ, στους αγώνες της στον όμιλο, η Μακάμπι Χάιφα του Γιτζάκ Σουμ. Τότε ο Κωνσταντινίδης καμάρωνε, επειδή εθνικές ομάδες στίβου έκλειναν συμφωνίες να κάνουν την ολυμπιακή προετοιμασία τους, ενόψει 2004, εκεί. Τη νύχτα της Τρίτης είχε να λέει, στη μικτή ζώνη, για το νέο ρεκόρ εισιτηρίων σε διεθνές παιγνίδι. Καταρρίφθηκε το παλαιό, για μερικές εκατοντάδες, στο ΑΠΟΕΛ-Βίσλα. Ένα «ασήμαντο» επίτευγμα, μπροστά σ’ εκείνο στο οποίο του γύρισα την κουβέντα.

Το νέο ξενοδοχείο των αθλητικών εγκαταστάσεων. Δίπλα στα γήπεδα. Ενας σπουδαίος λόγος, να καμαρώνει κανείς. Με τρεις σουίτες και τριάντα δωμάτια. Οι ποδοσφαιριστές (του ΑΠΟΕΛ ή της Εθνικής, φαντάζομαι και της Ομόνοιας ή του Ολυμπιακού Λευκωσίας) δεν χρειάζεται παρά να περπατήσουν εκατό, και ούτε, μέτρα για να πάνε να παίξουν. Το πούλμαν, de facto καταργήθηκε. Δεν έχει σημασία, αν δεν είναι πέντε αστέρων, το κατάλυμα, αλλά τεσσάρων. Σημασία έχει ότι κάτι τέτοια πράγματα είναι που «προσθέτουν» στην αίσθηση του ποδοσφαιριστή. Το feeling, που λέμε, για το εργασιακό περιβάλλον του.

Ο Φοίβος, στη ροή της κουβέντας, θυμήθηκε μια επίσκεψη του υπουργού Φλωρίδη στο τότε φρέσκο ΓΣΠ, πριν τους Ολυμπιακούς Αγώνες της Αθήνας. Ο Φλωρίδης, αφού περιηγήθηκε, ενδιαφέρθηκε να μάθει πόσο πήγε το κόστος του έργου. Ακόμη με την κυπριακή λίρα τότε, ο Κωνσταντινίδης ανέφερε στον υπουργό ένα ποσό που αντιστοιχούσε σε δέκα, και κάτι, εκατομμύρια ευρώ. «Τ’ ακούς, εργολάβε;» έκανε ο Φλωρίδης, όταν πληροφορήθηκε το νούμερο, σε κάποιον που τον συνόδευε. Υστερα, είπε τον πόνο του στον Φοίβο. «Στην Ελλάδα, τόσα θέλουν οι εργολάβοι για να φτιάξουν ένα ψευτοπροπονητήριο, όχι στάδιο».

Κάποτε, αργά ή γρήγορα, εγώ λέω μες στη δεκαετία, οι Κύπριοι θα βγάζουν δύο ομάδες στο Τσάμπιονς Λιγκ. Εμείς, δεν είμαι σίγουρος…