ΣΤΗΛΕΣ

Superleague ή Superxeftila;

default image

Superleague ή Superxeftila; Το 70% των Ελλήνων οπαδών μπορεί να είναι ικανοποιημένο από την εμφάνιση των ελληνικών ομάδων στις ευρωπαϊκές διοργανώσεις. Αφού ο Ολυμπιακός και ο Παναθηναϊκός γύρισαν με θετικά αποτελέσματα από την Ουκρανία, όλα μοιάζουν μέλι γάλα, ε; Τώρα, βέβαια το ποιοι ήταν οι αντίπαλοι, ας το ξεχάσουμε καλύτερα. Ειδικά, την Μέταλουργκ, αναρωτιέμαι αν έτσι και αλλιώς θα την θυμάται κανένας σε λίγο καιρό. Αλλά και η Σαχτιορ νομίζω ότι δεν είναι καμιά υπερδύναμη. Η θέση που της αρμόζει περισσότερο, θα έλεγα πως είναι η τελευταία στον όμιλο. Όπως συμβαίνει συνήθως με τέτοιες ομάδες από το πρώην ανατολικό μπλοκ.

Μην ξεγελιόμαστε τώρα και νομίζουμε πως οι Σοβιετικοί έχουν κάνει ομαδάρες. Απλά, εμείς κάναμε μια μεγάλη βουτιά και αυτοί ανέβηκαν κανά δυο σκαλάκια. Την επομένη του αγώνα στο Ντόνετσκ ήταν όλοι λίγο πολύ ικανοποιημένοι. Η αλήθεια όμως είναι πως ο Θρύλος στάθηκε πάρα πολύ τυχερός και εκτός του Καστίγιο, ο Νικοπολίδης ήταν κι αυτός σε πολύ μεγάλη μέρα. Αλλά στο κάτω κάτω, για άλλη μια φορά ο πρωταθλητής Ελλάδος δεν κατάφερε να κερδίσει εκτός έδρας.

Ταυτόχρονα, συνεχίζεται η κατάρα της ΑΕΚ. Ούτε με αυτή την μονίμως άχρωμη και άοσμη ομάδα που λέγεται Άντερλεχτ, δεν κατάφερε να σπάσει το ρόδι. Κι αυτή για πρώτη από το τέλος οδεύει! Η Ξάνθη, από την οποία κανείς δεν περίμενε πολλά, μάζεψε οκτώ γκολ από μια ομάδα που εμένα δεν κατάφερε να μου γεμίσει το μάτι.

Ο Ηρακλής ξανάγινε ιδανικός αυτόχειρας. Ο τρόπος που ηττήθηκε έβγαλε για άλλη μια φορά στην φόρα, τρομερές αδυναμίες της ελληνικής νοοτροπίας: Σε παθητικό ρόλο μέχρι τέλους, ενώ έπαιζε στην έδρα του και είχε το προβάδισμα, με γκολ στο τελευταίο ακριβώς λεπτό( έστω και αν ήταν άπιαστο, αλλά, ούτως ή άλλος εμείς νομίζουμε ότι τα παιχνίδια λήγουν στο 85!¨) και μετά απογοήτευση και πλήρη παράδοση! Το χειρότερο είναι ότι καλλιεργήθηκε εδώ και τόσες μέρες αυτή η ιδέα: ότι πρέπει βασικά να κρατηθεί το μηδέν στην άμυνα. Μα, με ποιόν παίζατε ρε παλικαριά; Εγώ αυτή την ομάδα δεν την ήξερα πιο πριν! Εκνευριστικός κι ο προπονητής που δικαιολόγησε τα «παιδιά», αναγνωρίζοντας ότι είχαν κακή ψυχολογία που οφείλεται στην κακή τους τύχη… Καλά είναι δυνατό; Και λέμε ότι είναι επαγγελματίες; Οι επαγγελματίες κοιτάνε να βγάλουν το καλύτερο από το πρώτο ως το τελευταίο λεπτό, χωρίς να τους νοιάζει πόσο είναι το σκορ. Ποιο σκορ; Αν την κάνω εγώ την δουλεία μου σωστά , δεν θα έχω καμία τύψη μετά και θα βγω να μιλήσω και στα κανάλια, χωρίς σκυμμένο κεφάλι.

Ο Ατρόμητος είναι δικαιολογημένος. Αλλά η κακή εικόνα δεν γίνεται πιο όμορφη, Εδώ, το ζήτημα είναι το πως βρέθηκαν οι Περιστεριώτες στην Ευρώπη. Αυτό ήταν άλλη μια τραγική πτυχή της ιστορίας του ποδοσφαίρου μας που καταφέρνει να διασύρεται με πολλούς διαφορετικούς τρόπους. Οι ημέρες που κυνηγούσαμε μέχρι τελευταία στιγμή την πρόκριση στην επόμενη φάση του Champions League έχουν περάσει ανεπιστρεπτί. Τώρα, οι σύλλογοι τύπου Βαλένθια, οι οποίοι είναι βέβαια πολύ καλοί αλλά όχι στην πρώτη κλάση και στην ουσία αυτοί θα έπρεπε να είναι οι ανταγωνιστές μας, αφού έχουμε στόχο την δεύτερη θέση, μας πετάνε τις τεσσάρες εντός και εμείς το ξεχνάμε σχεδόν αμέσως. Εδώ λύγιζαν παλιά πιο δύσκολοι αντίπαλοι, όπως η τότε Πόρτο, η Λίβερπουλ, η Άρσεναλ, η Γιουβέντους κλπ. Η Μπαρτσελόνα και η Ρεάλ είχαν φύγει κάποτε και άπραγες.

Το ελληνικό ποδόσφαιρο είχε φτάσει στην 7η θέση της ευρωπαϊκής κατάταξης και κυνηγούσαμε τους Ολλανδούς. Δυο ομάδες μας εκπροσωπούσαν στην κορυφαία διοργάνωση, μια στα προκριματικά και άλλες τέσσερις στο UEFA. Τώρα, που να κάνουμε τέτοια όνειρα; Σε μερικά χρονάκια μπορεί και να παίζουμε μόνο στα προκριματικά του Intertoto! Αυτή η κατρακύλα έχει αποκτήσει ιλιγγιώδη ταχύτητα και ήρθε στην πιο κακή συγκυρία.

Πριν δυο χρόνια πήρε η Εθνική μας αυτό το πολυθρύλητο κύπελλο, ερχόμενη από το πουθενά. Το θυμάται κανένας; Αυτό που θα νόμιζε κάποιος που δεν παρακολουθεί από τόσο κοντά τα πράγματα, είναι πως το ποδόσφαιρο στην χώρα μας θα παρουσίαζε τρομερή πρόοδο. Όπως έγινε με αφορμή τον θρίαμβο του 1987 στο Μπάσκετ. Αλλά, η πραγματικότητα είναι πολύ διαφορετική. Δεν έφτανε αυτός ο ενθουσιασμός ούτε για να μας δώσει το κουράγιο να προσπαθήσουμε κάτι τουλάχιστον. Απλά, καταγράφηκε το γεγονός σαν μια αναλαμπή στην σκοτεινή διαδρομή του αθλήματος στην πατρίδα μας.

Τι πάει να πει Superleague; Τι άλλαξε τώρα; Εμένα αυτό που με ενδιαφέρει είναι ότι διασυρόμαστε στους διεθνείς αγώνες, προσφέρουμε κάκιστο θέαμα, καμία ομάδα από τις μεγάλες δεν έχει προπονητή που να σου εμπνέει τον θαυμασμό, καμία δεν στηρίζεται σε Έλληνες αθλητές αλλά σε αλλοδαπούς αμφιβόλου αξίας, ταλέντα δεν βλέπω να βγαίνουν καθόλου, οι διαιτητές δεν έχουν σταματήσει να σφυρίζουν με το παραμικρό, προκαλώντας άφθονο γέλιο σε όσους παρακολουθούν ξένα πρωταθλήματα, τα χρέη και η φαγωμάρα πνίγουν ιστορικά σωματεία, τα φαινόμενα βίας «αντιμετωπίζονται» με γελοία πρόστιμα, αθλητικές εταιρίες με οικονομικές δυνατότητες χαμηλότερες και από μια ομόρρυθμη επιχείρηση, είναι υποχρεωμένες να εμφανίζουν μεγέθη Α.Ε. και με λίγα λόγια, το γαϊτανάκι προς το βάραθρο συνεχίζεται…

Το σύνθημα που έρχεται στα χείλη μου βλέποντας την ανεξέλεγκτη πορεία των πραγμάτων σε όλους γενικά τους τομείς της δημόσιας ζωής είναι: «O Σώζων εαυτό σωθήτω». Μήπως πρέπει να αρχίσουμε να πηδάμε στην θάλασσα; Τέτοιο χάλι παντού ρε παιδί μου; Και η αλήθεια είναι ότι το περιμέναμε πολλοί, εδώ και πολλά χρόνια, ότι θα φτάσουμε σε αυτή την παρακμή. Το ποδόσφαιρο αλλού (βλέπε Λατινική Αμερική) υπάρχει για να προσφέρει μια πρόσκαιρη χαρά στους ανθρώπους και να τους κάνει να ξεχνάνε την δύσκολη ζωή τους και την φτώχια τους. Εδώ, υπάρχει για να απεικονίζει την ανοργανωσιά και την μιζέρια που κυριαρχεί στην κοινωνία μας. Παναγιά μου κάνε το θαύμα σου! (το ξέρω ότι τα θαύματα έρχονται μόνο όταν δεν τα ζητάς, αλλά τι άλλο μπορώ να πω;)

Ευχαριστώ

Ευάγγελος Π. Τζισλής

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΑΚΟΜΑ

24MEDIA NETWORK