Τα πτυχία του Γαλάνη
Ποια είν’ η πιο ευτυχισμένη ομάδα τώρα στο ξεκίνημα, μετά τις τρεις αγωνιστικές, της Σούπερ Λιγκ; Προτού βιαστείτε ν’ απαντήσετε το προφανές…ο Ηρακλής, λάβετε υπ’ όψιν και την αντιπρόταση για το νούμερο-δύο στη λίστα των προφανών. Μήπως, η Κέρκυρα;
Αν όχι η πιο ευτυχισμένη, οπωσδήποτε εκείνη που έχει κονιορτοποιήσει τα πτυχία του Γαλάνη. Κατάργησε τη στατιστική. Σε τρία ματς, όλα κι όλα έξι πήγαν μέσα, ένα έβγαλε ο Νικοπολίδης στο άδειο εκείνο το απόγευμα Καραϊσκάκη, μια επικίνδυνη κεφαλιά του Παρασκευαίδη, τα πέντε έγραψαν! Δύο στην ΑΕΚ, τρία στον Ατρόμητο. Ξεκούραστα, ή σχεδόν.
Η ευτυχία της Κέρκυρας συνίσταται στο ότι, στο μάτι των αντιπάλων της, φαίνεται ακόμη πιο μικρή απ’ όσο μικρή στ’ αλήθεια είναι. Διότι, γενικώς, “ποια Κέρκυρα τώρα”. Κοντοδήμος, Μαϊστόροβιτς, Ιωάννου, Ιωάννου-2, Μακρής, Γιάντσης, Βενέτης, κι ο Στολτίδης…καλή ψυχή. Αύτανδρη. Επιπλέον, ειδικώς ο Τεννές δεν είναι καλός προπονητής (αφού έτσι γράφουν οι εφημερίδες, έτσι θα ‘ναι), η ομάδα έχει δεν έχει καμιά ογδονταριά φιλάθλους, τους περίφημους Βούρλιγκανς, κι είναι και η μοναδική απ’ τις 16 που δεν χρησιμοποιεί την έδρα της αλλά τρέχει ως την Πάτρα για να στεγαστεί προσωρινά. Στο γήπεδό της θα παίξει, στο αίσιο σενάριο, μονάχα μετά τη διακοπή για τους αγώνες της Εθνικής. Εχει κι άλλο Παμπελοποννησιακό, δηλαδή, η ατζέντα.
Οπότε, με όλ’ αυτά, βουρ στον πατσά…να τη φάμε. Αμαχος πληθυσμός. Το λιγότερο που ανεβάζουν την τελευταία γραμμή τους οι προπονητές εναντίον της Κέρκυρας, είναι στη σέντρα. Το ‘κάνε ο Μπάγεβιτς, ΑΕΚ είναι, με την Κέρκυρα παίζει, σε ουδέτερο, πρεμιέρα, κόσμος, ενθουσιασμός, τα πάντα όλα, πάει κι έρχεται. Αλλά κι ο Δώνης μετά, ερχόμενος από δύο στραβές κιόλας, το ίδιο πήγε και (για να τις ρεφάρει) ξανοίχτηκε. Να του κάνουν το παιγνίδι ο Σαρμιέντο κι ο Νεμπεγλέρας, το τίκι-τάκα μπολ, σαν να ‘ναι ο Τσάβι κι ο Ινιέστα. Που, με τον Τσάβι και τον Ινιέστα, ο Γουαρδιόλα πάλι βάζει κι ένα κάποιον Μπουσκέτς να μένει πίσω χωροφύλακας για τις κόντρες. Ο Δώνης, αντί Μπουσκέτς, βάζει (δεύτερο) σέντερ-φορ! Να το παίρναμε, λίγο, αλλιώς;
Το μισό γήπεδο αδειανό λοιπόν, “στο έλεος”, είναι σαν προσκλητήριο για μπελάδες. Μία (μεγάλη πάσα) και καλή, φτάνει. Κάποιος θα βρει και θα πλαγιοκοπήσει. Ακόμη καλύτερα, κάποιος θα ξεπεταχθεί και θα βγει, τόσο εύκολα, τετ-α-τετ. Η Κέρκυρα, μια τακτοποιημένη ομάδα με πολλά Ελληνόπουλα και καλές ισορροπίες μέσα κι έξω απ’ τις τέσσερις γραμμές του γρασιδιού, κατασταλαγμένη πώς παίζει (4-1-4-1) και ποιοί παίζουν αυτό που παίζει, απαντά στα προσκλητήρια με ευχαριστίες.
Ο Στολτίδης, δυσκίνητος, δεν παύει να διαθέτει τις τοποθετήσεις και να είναι σίδερο στη σύγκρουση της μονομαχίας. Οι -ίνιο, κι όχι επειδή είναι -ίνιο, ο Φλαβίνιο κι ο Γκουσταβίνιο, την “έχουν” τη μπάλα. Ο Επσταϊν δεν κάνει να παίζει στον Ολυμπιακό, αλλά κάνει να παίζει σε καλύτερο, απ’ της Κέρκυρας, επίπεδο. Ο Τσίγκας δεν είναι χθεσινός στη δουλειά. Και πίσω απ’ όλους, παίζει ο καλύτερος γκολκίπερ του πρωταθλήματος. Ο Dimi. Αυτός κι αν “κάνει να παίζει” αλλού. Ισαμε την Εθνική, εύκολα!
Οσο θα την παίζουν οι άλλοι έτσι, η Κέρκυρα “του Μπάμπη Τεννέ” θα ευημερεί. Και θα προσεύχεται, κανείς να μη (τους) ξυπνήσει. ‘Η να ξυπνήσουν, όσο γίνεται… αργότερα. Οι ήδη έξι πόντοι, να ‘χουν αυγατίσει κι άλλο. Να ‘ναι καλό απόθεμα, για τις δύσκολες μέρες του χειμώνα. Διότι, στην αληθινή πραγματικότητα, όχι στη virtual της τρέχουσας βαθμολογίας, η Κέρκυρα των έξι πόντων παραμένει “υποψήφια προς αποχώρησιν” απ’ το σόου, περίπου όσο και ο Πανσερραϊκός του μηδενός, σήμερα, πόντου.
