Θερινές μεταγραφικές αφίξεις

Μοιάζει εύκολο να δείξει κανείς, άλλωστε δεν είναι και πολλά, τα πιο λαμπερά ονόματα που προσγειώθηκαν αυτό το μακρύ καλοκαίρι στην ελληνική Σούπερ Λιγκ. Γκούντιονσεν και Μακούν, Μακούν και Γκούντιονσεν, τέλος.

Γιατί ήλθαν, πώς ήλθαν, το κυριότερο τι θα κάνουν, αυτό είναι μια άλλη συζήτηση για μια άλλη στιγμή.

Η αγορά, λοιπόν, έκλεισε. Για ύστατες αφίξεις, δείχνουν ενδιαφέρουσες εκείνες του Βάργας και του Ρούντολφ. Κανονικοί ποδοσφαιριστές, που λέμε. Που φτάσαμε, ύστερα από τόσους ημιπαλαίμαχους ή ψεύτικους ποδοσφαιριστές, να (το 'χουμε για κριτήριο και να το) λέμε.

Ο Βάργας έχει τα χαρακτηριστικά για να 'ναι μια λύση στην μετά Ντιόπ - Μίτσελ ΑΕΚ. Κι ο Ρούντολφ αξίζει πολύν περισσότερο κόπο, να 'ταν ένας παίκτης διεκδικούμενος απ' τις ομάδες αιχμής της χώρας, απ' όσο υπήρξε π.χ. ο συμπατριώτης του Νέμετ.

Ο Ρούντολφ, το λογικό είναι ότι θα βρει τη θέση του και τον ρόλο του σ' αυτό που προς το παρόν είναι μία ρώσικη σαλάτα. Και που ο Ζεσουάλντο Φερέιρα το διαχειρίζεται σαν ρώσικη σαλάτα. Μήπως να βγάλω Λέτο και να βάλω Κουίνσι; Βιτόλο, για Σιμάο; Κλέιτον, για Νίνη; Ζέκα, για Κατσουράνη; Καραγκούνη, για Κλέιτον; Ενα εύλογο, και δίκαιο, ανακάτεμα. Στο οποίο τελειώνει και η αρμοδιότητα του προπονητή. Δεν είναι αρμοδιότητά του, να βρει τον πράσινο Μαρινάκη.

Τώρα που έκλεισε η αγορά, πιο πολύ στέκομαι στην παραμονή Βιεϊρίνια. Εκατό τοις εκατό προτιμότερη, από δυο αγορές του Σαχπατζίδη κι άλλες δύο του Φλωρίδη. Η αυτοπεποίθησή του είναι, πιά, τρομακτική. Κλωτσάει τη μπάλα του ποδοσφαίρου και πετυχαίνει σημάδι, καλύτερο απ' αυτό που θα είχαμε εμείς, οι κοινοί θνητοί, εάν πετούσαμε με το χέρι ένα μπαλάκι του τένις. Ο ΠΑΟΚ, γενικώς, διαθέτει πόδια "για να στηριχθείς". Θεμέλια. Ακουμπάς, επάνω τους.

Λένε για φορ, αλλά βγαίνει ο μικρός, ο Αθανασιάδης. Λένε για πίσω, αλλά χίλιες φορές να βγει επιτέλους ο Μπαλάφας. Λένε για εξτρέμ, αλλά τον Γεωργιάδη δεν τον έφερε κανείς στην Αθήνα, ο ΠΑΟΚ τον πήρε. Οπως πήρε και τον Ρομπέρ, μια κατά τη γνώμη μου "υποτιμημένη" αγορά. Κι έχουν και τον Φωτάκη, και τον Λάζαρ, και τον Σαλπιγγίδη, και τον Κοντρέρας. Και το, νούμερο-ένα στο πρωτάθλημα, αριστερό πόδι. Του Λίνο. Αν κάτι αφήνει απορία στον παρατηρητή, αυτό είναι το γιατί δεν πήραν, εφόσον ήταν εφικτό, και τον Τζιόλη.

Ο Αρης με την Ξάνθη πήγαν και κορφολόγησαν (ό,τι προλάβαιναν από) τον Ηρακλή. Οκέι, κι απ' τον Τσιώλη επιπλέον, όπως και απ' τον Ουζουνίδη, περιμένουμε να παρουσιάσουν κάτι που θα μας απασχολήσει στη ροή της περιόδου. Προς το παρόν, όμως, το δικαίωμα να μας απασχολεί το έχει ένας νεοφώτιστος, ο Παναιτωλικός, που θέλησε να κοιτάξει ψηλά και, ως εκ τούτου, δεν φοβήθηκε και να ψωνίσει...ψηλά. Στα μέτρα του μεν, ψηλά δε. Ο Χαριστέας, ο Καμαρά, ο Μπλάζιτς, ο Αντί. Εκεί δε, είναι και τέσσερις-πέντε απ' τους περσινούς που, όσοι δεν έβλεπαν Β' Εθνική, θα τους δουν εφέτος σαν "αποκαλύψεις" στην Α'. Αντρέ Ρότσα, Ετζενγκουελέ, εν καιρώ (όταν πήξει) Μπουμάλ κ.λπ.

Εξω, στη σχιζοφρενική τούρλα του τελευταίου 24ωρου, ο νους του ανθρώπου σταματάει στην πώληση του Ραούλ Μεϊρέλες. Για την ακρίβεια, στην καθήλωσή του στον πάγκο της Λίβερπουλ η οποία ώθησε τα πράγματα προς την πώληση του Πορτογάλου στην Τσέλσι. Ενας του top-10 των Ευρωπαίων κεντρικών μέσων. Απλώς, δεν είναι Αγγλος. Αν ήταν Αγγλος, κι έπαιζε στη Νόριτς ή στη Νιουκάσλ, η Λίβερπουλ μπορεί να ξόδευε ίσαμε εξήντα εκατομμύρια για να τον αποκτήσει. Τώρα, τον έστειλε στην αγκαλιά του Βίλας-Μπόας. Κι άνοιξε τη δική της, για την επιστροφή του Μπέλαμι...