Τι άλλο πρέπει να κάνει;

Αγαπητοί φίλαθλοι,

Ακούω συνεχώς τις τελευταίες εβδομάδες πως το κεφάλαιο ‘Σούμ' έχει κλείσει για τον Παναθηναϊκό, ακόμα και αν πάρει το νταμπλ, πως θα έρθει ο τάδε με βοηθό τον δείνα κτλ και αναρωτιέμαι…Γιατί να θέλει ο Παναθηναϊκός να αλλάξει έναν προπονητή που θα έχει φέρει μετά από εφτά χρόνια το πρωτάθλημα και ίσως και το κύπελλο Ελλάδος (υποθετικά μιλάμε εφόσον άλλωστε και υπό αυτές τις προϋποθέσεις φημολογείται πως θα φύγει )?

Άλλοι λένε πως επειδή η ομάδα δεν έπαιξε ωραία μπάλα…Σύμφωνα με τους αριθμούς πάντως, η επίθεση του Παναθηναϊκού φέτος ήταν απ' τις πιο παραγωγικές των τελευταίων ετών βοηθώντας την ομάδα να είναι μόνο τρία γκολ μακριά από την μεγαλύτερη διαφορά που έχει πετύχει από το 1980 μέχρι σήμερα και που σημειώθηκε το 2001 με διαφορά +41. Μάλιστα στα 13 τελευταία παιχνίδια (μετά από τον πρώτο αγώνα με τον Ακράτητο) ο Παναθηναϊκός έχει σκοράρει 33 γκολ (περίπου 2.5 γκολ ανά αγώνα!!), έχοντας δεχτεί μόλις 8!

Και όλα αυτά με μία ομάδα ριζικά αλλαγμένη από πέρσι, με πολλούς νέους παίχτες, τους οποίους ο κύριος Σουμ κατάφερε να δέσει μεταξύ τους σε πολύ μικρό χρόνο αν και ουσιαστικά “έπαιζε” με το πιστόλι στον κρόταφο, γνωρίζοντας πως με το παραμικρό στραβοπάτημα θα κατέληγε εκεί που κατέληξαν προπονητές όπως ο κ. Μαρκαριάν, ο κ. Σάντος, ο κ. Αναστασιάδης κτλ…Παρ' όλα αυτά ο Ισραηλινός είναι ακόμα εδώ και κατά πάσα πιθανότητα θα γίνει ο πρώτος προπονητής εδώ και κάμποσα χρόνια που θα χει καταφέρει να βγάλει ολόκληρη τη χρονιά στην καρέκλα του ΠΑΟ (νομίζω πως ο τελευταίος ήταν ο αείμνηστος Κυράστας στην πρώτη του θητεία) αν και οι περισσότεροι φίλοι της ομάδας σε καμία περίπτωση δεν έμειναν ευχαριστημένοι από την έλευσή του.

Εν συνεχεία, ο Σούμ κατάφερε να φέρει την ομάδα εδώ που βρίσκεται αντιμετωπίζοντας και πολλά αγωνιστικά προβλήματα. Κατ' αρχήν, ξεκίνησε τη σεζόν χωρίς τον παίχτη κέντρου που θα φτιάξει παιχνίδι, τον αντικαταστάτη δηλαδή του Κραγκούνη. Ο Μάριτς αποδείχτηκε “λίγος”, ο άπειρος Σανμαρτεάν όποτε έδειχνε να σταθεροποιείται τραυματιζόταν και έτσι την οργάνωση του παιχνιδιού αναλάμβανε είτε ο Μπασινάς είτε ο Σαπάνης. Και οι δύο καλοί παίχτες είναι, αλλά ο πρώτος διακρίνεται κυρίως για τα ανασταλτικά του καθήκοντα ενώ ο δεύτερος δεν είναι ο πλέον κατάλληλος για τον τομέα της οργάνωσης, καθώς εκτός από πάθος και ιδρώτα χρειάζεται και σταθερότητα και δημιουργικότητα. Ο μόνος που, εάν ανταποκριθεί στις φιλοδοξίες της διοίκησης και του κόσμου, είναι κατάλληλος για αυτόν το ρόλο είναι ο Γκονζάλες, ο οποίος όμως ήρθε στην ομάδα πριν από πολύ λίγο καιρό και δείχνει να θέλει αρκετό διάστημα προσαρμογής ακόμα.

Εκτός από την έλλειψη του…πολυπόθητου τα τελευταία χρόνια παίχτη που θα βγάζει σωστές μπαλίες στην επίθεση και που θα μπορεί να πάρει την ομάδα στις πλάτες του, ο Σούμ είχε και άλλα προβλήματα να αντιμετωπίσει. Αναγκάστηκε να βγάλει ουσιαστικά όλη τη χρονιά χωρίς τον βασικό κεντρικό αμυντικό του λόγω τραυματισμού (Κυργιάκος) αλλά και χωρίς τον “Μανωλάκη”, που πέρσι έβγαζε μάτια, αναγκάζοντας την διοίκηση να του κάνει μια σοβαρότατη αύξηση. Τέλος, στερήθηκε και τις υπηρεσίες δυο ακόμα βασικών παιχτών, από τη μέση κιόλας της σεζόν: “Έχασε”, για διαφορετικούς λόγους, το βασικό του αριστερό μπακ αλλά και τον Αντώνη Νικοπολίδη, τον αρχηγό αλλά και καλύτερο τερματοφύλακα της ομάδας. Ίσως κάποιος να πει πως οι αντικαταστάτες των παραπάνω βασικότατων παιχτών τα πήγαν περίφημα, αλλά δεν πρέπει να πάρει μερίδιο και ο Σουμ γι αυτό? Ανάστησε τον Σαπάνη που κάθε καλοκαίρι…“έφευγε”, ανέβασε τον Γκούμα, στήριξε τον Χέντρικσεν, επέμεινε στον Μίνχ και ανέδειξε τον Παπαδόπουλο (καλά, πολύ το περίμεναν πως θα βοηθήσει αλλά όχι πως θα γινόταν και βασικός και αναντικατάστατος και πρώτος σκόρερ της ομάδας!).

Συνοψίζοντας λοιπόν τα παραπάνω, ο κ. Σουμ έχει φέρει τον ΠΑΟ πρώτο, τρεις αγωνιστικές πριν το τέλος, με εξαιρετική διαφορά τερμάτων και μια απ' τις μεγαλύτερες συγκομιδές βαθμών των τελευταίων ετών και όλα αυτά χωρίς τον βασικό του τερματοφύλακα, χωρίς το βασικό του κεντρικό αμυντικό, χωρίς τον “καταραμένο” παίχτη κέντρου, χωρίς τον καλύτερο επιθετικό του (με βάση τα περσινά δεδομένα) και πάνω απ' όλα χωρίς την παραμικρή στήριξη απ' τον κόσμο (αντιθέτως..). Τι άλλο πρέπει να κάνει δηλαδή ένας προπονητής για να μείνει σε μια ομάδα όπως ο Παναθηναϊκός που είναι χωρίς τίτλο εδώ και…κάμποσα χρόνια; Τελικά, το μεγαλύτερο επίτευγμα του Ισραηλινού θα είναι το ότι κατάφερε να βγάλει ολόκληρη τη σεζόν (αν και δε θα ‘πρεπε να προεξοφλούμε τίποτα πλέον...στην Ελλάδα ζούμε.).

Ίδωμεν…