Tο ποδόσφαιρο είναι το καλύτερο δευτερεύον πράγμα στη ζωή μας

Υπάρχουν κάποια πράγματα στη ζωή που δεν μπορούν να συμβούν. Δεν μπορούν βρε αδερφέ να γίνουν. Ετσι είναι η φύση τους. Για παράδειγμα, η Βέρα Λάμπρου ή η Στέλλα Μπεζαντάκου (για όσους δεν τις ξέρουν πρόκειται για ΕΠΑΓΓΕΛΜΑΤΙΕΣ τραγουδίστριες) δεν μπορούν να τραγουδήσουν στο Μέγαρο. Ο Αλέφαντος δεν μπορεί να γίνει προπονητής του Παναθηναϊκού. Ο Νίκος Αναστόπουλος δεν μπορεί να ξυρίσει το μουστάκι του. Ο Μίκαελ Σουμάχερ δεν μπορεί να οδηγήσει στη Σταδίου σε ώρα αιχμής. Ο Νίκος Χατζηνικολάου δεν μπορεί να πει δελτίο στο Star. Ο Ζέλικο Ομπράντοβιτς δεν μπορεί να μη διαμαρτυρηθεί στους διαιτητές ακόμα κι αν ξέρει ότι έχει άδικο. Και άλλα πολλά.

Ετσι, λοιπόν, και η ΑΕΚ δεν μπορεί να κερδίσει σε αγώνα Τσάμπιονς Λιγκ. Και δεν αναφέρομαι στον αγώνα με τη Λιλ. Δεν είχα (όχι μόνο εγώ, αλλά και οι φίλοι της ΑΕΚ) την απαίτηση να κερδίσει στη Γαλλία. Αναφέρομαι γενικά. Είναι στο DNA της πάει και τελείωσε. Η μοίρα της είναι γραμμένη και στη σελίδα τάδε αναφέρει ότι «σύμφωνα με τη παράγραφο 23, κάθετος 25, τετραγωνική ρίζα του 40, απαγορεύεται ρητώς και κατηγορηματικώς να κερδίσει η ΑΕΚ σε αγώνα Τσάμπιονς Λιγκ. Σε αντίθετη περίπτωση θα της επιβληθεί πρόστιμο τετραπλάσιο της αξίας του Λορένθο Φερέρ και των συνεργατών του». Δεν κερδίζει η ΑΕΚ πάει και τελείωσε. Και θα το λέω ακόμα κι αν καταφέρει σε 15 βράδια να πάρει τη νίκη στο ΟΑΚΑ κόντρα στη Λιλ. Αν γίνει αυτό, εγώ θα κοιμάμαι. Δεν θα το έχω δει, οπότε δεν θα ισχύει στο δικό μου μυαλό.

Το βράδυ της Τρίτης η ΑΕΚ έπαιξε το 110% των δυνατοτήτων της. Δεν φοβήθηκε –όπως φοβήθηκε τη Μίλαν- τη Λιλ, έκανε ευκαιρίες, είχε καλή κυκλοφορία της μπάλας κατά διαστήματα, αλλά έχασε με δύο γκολ διαφορά. Απλά τα πράγματα. Όταν παίζεις τόσο καλά –για τα δεδομένα ελληνικής ομάδας σε εκτός έδρας παιχνίδι Τσάμπιονς Λιγκ- και δεν παίρνεις τη νίκη, τότε η παραπάνω σελίδα στο βιβλίο της μοίρας έρχεται να επιβεβαιώσει τον κανόνα. Και η ΑΕΚ είναι ο κανόνας. Η εξαίρεση θα είναι μια νίκη της στη διοργάνωση.

Αυτά όσον αφορά την ΑΕΚ και τα αθλητικά. Διάβασα με προσοχή τα πρώτα σχόλια σας (όσοι έστειλαν τέλος πάντων) και θέλω να ξεκαθαρίσω κάποια πράγματα. Συμφωνώ απόλυτα με ένα φίλο που ζήτησε να μην μετατρέψουμε το blog σε καφενείο των φιλάθλων. Σωστό, αν και με το παραπάνω κείμενο πάλι με αθλητικά ασχολούμαι.

Το blog δημιουργήθηκε με σκοπό να κάνουμε την πλάκα μας, να συζητήσουμε για θέματα εντός και εκτός αθλητικών γεγονότων, να διαφωνήσουμε, να προβληματιστούμε, να αποκαλυφθούμε (;) και τέλος πάντων όλες οι λέξεις που τελειώνουν σε –ουμε. Αν ήθελα να μιλάμε μόνο για αθλητικά, μπορούσαμε να το κάνουμε στο contra.gr.

Το θέμα είναι να ξεφύγουμε και λίγο από τα αθλητικά. Όπως έχει πει και κάποιος, αλλά εγώ το θυμάμαι από τον Σωτηρακόπουλο (εκτός αν το είπε ο ίδιος): “Tο ποδόσφαιρο είναι το καλύτερο δευτερεύον πράγμα στη ζωή μας”. Αντί για ποδόσφαιρο βάλτε τη λέξη «αθλητικά».

Συνεχίζω. Κάποιος έγραψε ότι η λογοκρισία δεν κάνει καλό. Συμφωνώ και επαυξάνω. Σε αυτό το blog δεν κάνω την λογοκρισία που έχουμε όλοι στο μυαλό μας. Απλώς δεν θέλω να βρίζουμε κάποιον χωρίς να υπάρχει η επιλογή του αντίλογου-απάντησης. Κάποιος μου έγραψε ότι εγώ θέλω να βρίσω τον τάδε. Εδώ, φίλε μου, δεν πρόκειται να το κάνεις, γιατί αυτός ο τάδε δεν θα μπορεί να σου απαντήσει κι αν το κάνει θα απευθυνθεί σε εμένα. Κι εγώ δεν θέλω τέτοιου είδους… συζητήσεις. Δεν έκανα το blog για να γεμίζουμε τα κείμενα με βρισιές. Μπορείς άνετα και δημοκρατικά να εκφράσεις την όποια διαφωνία σου με κόσμιο τρόπο κι εγώ δεν πρόκειται να το λογοκρίνω. Τις βρισιές, όμως, θα τις λογοκρίνω. Εμένα βρίστε με όσο θέλετε και όπως θέλετε. Μπορώ να σας απαντήσω.

Και πάμε στο τελευταίο: Ζητώ προκαταβολικά συγνώμη αν υπάρχει σχετική καθυστέρηση στις ανανεώσεις του blog από μέρους μου. Αυτό είναι κάτι που δεν μπορώ να το καθορίσω. Αν έχω την έμπνευση να γράψω κάτι θα το κάνω. Αλλιώς προτιμώ να αφήσω το ίδιο κείμενο και δύο και τρεις μέρες πάνω. Δεν θέλω να σας κάνω να βαρεθείτε. Θέλω να μπαίνετε εδώ και να γουστάρετε, να κάνετε το κέφι σας.

Ρίξτε ένα θεματάκι προς συζητήση για να ανάψουν λίγο τα αίματα…

Τα ξαναλέμε…