Το ποδόσφαιρο των μεγάλων ελληνικών ομάδων

Τελικά δεν έχω καταλάβει αν ο μέσος έλληνας φίλαθλος-οπαδός του ποδοσφαίρου, θέλει ισονομία ή απλά διαμαρτύρεται γιατί η ομάδα του δεν ελέγχει τα "κέντρα αποφάσεων" ώστε να απολαμβάνει το προνόμιο της ιδιαίτερης μεταχείρησης. Για τους περισσότερους απο μας δεν είμαι σίγουρος αν έχουμε το ίδιο πάθος να εναντιωνόμαστε στο παρασκήνιο όταν το παρασκήνιο ελέγχεται απο την ομάδα που υποστηρίζουμε. Και τελικά αυτό το αντιολυμπιακό μένος που υπάρχει σήμερα, ή το αντιπαναθηναικό μένος του πρόσφατου παρελθόντος δεν είναι μονάχα μια προσπάθεια με στόχο το γνωστό ρητό "Ο βασιλιάς πέθανε. Ζήτω ο νέος βασιλιάς"

Τελικά λοιπόν όλοι εμείς, έχουμε ταυτιστεί σε τέτοιο βαθμό με την ομάδα που υποστηρίζουμε, που ο αντίπαλος είναι εχθρός που πρέπει να εξολοθρευτεί με οποιοδήποτε μέσο. Ο φανατισμός με τον οποίο αντιμετωπίζουμε το ποδόσφαιρο, νομίζω ότι αποτελεί τη βασική αιτία που εμποδίζουμε την εξυγίανσή του. Και ξέρετε γιατί΄? Γιατί οι αρχές αρνούνται να επιβάλουν τους νόμους, γιατί φοβούνται το κόστος. Φοβούνται το οργισμένο πλήθος, το ψηφοφόρο, τους χούλιγκανς. Γιατί όλες οι κατά τεκμήριο μεγάλες ελληνικές ομάδες και οι οπαδοί τους, έχουν δημιουργήσει ευτράπελα.

Θυμηθείτε τη περίπτωση ξυλοδαρμού του Ευθυμιάδη στη λεωφόρο, τα κουμπούρια που βγήκαν στη Φιλαδέλφια, και το κυνήγι του Χ. Δημόπουλου στο Καραισκάκη. Για να μη αναφέρω τα επεισόδια των φιλάθλων ομάδων της Θεσσαλονίκης που στο βωμό του καθεστημένου της Αθήνας είναι έτοιμοι να ισοπεδώσουν τα πάντα ανα πάσα στιγμή. Όλες οι μεγάλες ελληνικές ομάδες θα έπρεπε να είχαν πέσει τουλάχιστον μια φορά κατηγορία. Για τιμωρία και εκφοβισμό. Αλλά που. Κάθε φορά που μια ομάδα υποπίπτει σε τέτοια ευτράπελα, αρχίζουν τα επιχειρήματα του στυλ "..... ναι αλλα θυμάστε και έσεις τότε κάνατε χειρότερα και δε τιμωρηθήκατε.." Αρχίζουμε δηλαδή το ζύγι. Αν τα σκατά του ενός ήταν περισσότερα απο του άλλου ώστε να βρούμε άλλοθι.

Αλλά όχι. Έτσι κύριοι δε γίνεται τίποτα. Ποτέ θε θα αλλάξει κάτι.Θα πρέπει κάποτε να τραβηχτεί μια γραμμή και να πούμε τέρμα. Θα πρέπει κάποτε να είμαστε έτοιμοι να δεχτούμε τη τιμωρία της ομάδος μας, όσο αυστηρή και αν είναι. Γιατί έτσι ίσως ξαναπάμε στο γήπεδο, όταν θα το έχουν εγκαταλείψει οι περισσότεροι κάφροι που πηγαίνουν σήμερα. Όταν τα λαμόγια φύγουν. Όταν όποια ομάδα χρωστάει πέσει στη Δ εθνική όχι για τιμωρία των φιλάθλων αλλά για να καταλάβουν κάποια λαμόγια πρόεδροι ότι οι μ...α δεν είναι μαγκιά αλλά τιμωρείται. Γιατί τότε το κράτος θα αποδείξει ότι δε χαιδεύει και δε κωλώνει. Γιατί τότε θα ελπίζουμε ότι θα δούμε κάτι αγνότερο απο αυτό το πράγμα που σήμερα ονομάζουμε ποδόσφαιρο.

Και για να μην αναρωτιούνται μερικοί. Υποστηρίζω τον Ολυμπιακό.