Το τέλος ενός γίγαντα

Το τέλος ενός γίγαντα, με γιγαντιαίες αναμνήσεις, από Μπαρτσελόνα(92), Ατλάντα(96), Σύδνεϋ(00) μέχρι και Αθήνα!(04).

12 χρόνια περάσανε από τότε που σήκωσες ολόκληρη την Ελλάδα στο πιο ψηλό βάθρο! Κάθε 4 χρόνια συνεπής στο ραντεβού σου μας πέταγες στα ουράνια και μας κράταγες ψηλά, περήφανους και χαρούμενους. Όταν σε είδα στο τρίτο σκαλί του βάθρου δεν μπορούσα να το πιστέψω... αυτή η εικόνα με έκανε να συνειδητοποιήσω πόσο περάσανε τα χρόνια για σένα αλλά και για μας! Ήμουν 8 χρονών όταν σε έβλεπα να σηκώνεις τόσα κιλά στην Βαρκελώνη και να παίρνεις το χρυσό μετάλλιο.

Στην Αθήνα 20 χρονών πλέον σε είδα ακόμα δυνατό, πεισμωμένο και πάνω από όλα ψυχάρα!!! Εμείς όλοι σε βλέπαμε χρυσό, σαν να μην υπήρχαν για μας η πρώτη και η δεύτερη θέση, αλλά μόνο εσύ! Η εικόνα αυτή που είσαι πάνω στο βάθρο πιστεύω ότι είναι μια από τις χρυσές σελίδες του ελληνικού αθλητισμού, μια εικόνα σύμβολο για μένα πλέον και για πολλούς έλληνες. Είσαι ο σύγχρονος ήρωας μας που δεν υπάρχει η λέξη "απογοήτευση" στο λεξιλόγιο του. Δεν ξέρω αν θα ξαναζήσουμε σύντομα παρόμοιες συγκινήσεις σαν αυτές που μας χάρισες εσύ και τα αλλά παιδία της άρσης βαρών, εύχομαι να μην είναι οι τελευταίες σε μια δύσκολη εποχή για τον ελληνικό αθλητισμό.

Πύρρο σε ευχαριστούμε για όσα μας χάρισες! Ελπίζω τα επόμενα χρόνια να περάσεις την νοοτροπία σου και τις εμπειρίες σου και στους νέους ανερχόμενους έλληνες αθλητές σε αυτήν την δύσκολη εποχή.

Πύρρο Δήμα, σ'αγαπάμε και σε λατρεύουμε! Είσαι για πάντα στις καρδιές μας!

Σπύρος Τσατόπουλος