Ξαφνικός (;) θάνατος
Κρίμα για τον Ηρακλή, κρίμα για το ελληνικό ποδόσφαιρο, που πέρυσι είχε την ευχαρίστηση να ζήσει μια πραγματικά σωστά φτιαγμένη και καλοδουλεμένη ομάδα. Ταυτόχρονα τρανή απόδειξη πόσο εύκολο είναι να καταστραφεί ένα φαινομενικά στέρεο οικοδόμημα.
Ο θάνατος του Ηρακλή δεν είναι ξαφνικός. Αθροίστε πόσα γκολ έβαλαν πέρυσι ο Επαλέ, ο Λαγός και ο Γεωργιάδης, υπολογίστε πόσα γκολ θα έβαζε ο Ερέρα αν είχε αυτούς τους τρεις να τον τροφοδοτούν, συν κάτι απρόβλεπτες κρίσιμες απουσίες (κυρίως του Πρίττα, δευτερευόντως του Κατσιαμπή) και πείτε μου σε ποιο συμπέρασμα καταλήγετε.
Τώρα φαίνεται ότι ο Κωφίδης έπρεπε να έχει αποχωρήσει οικειοθελώς από την αρχή ή να έχει μείνει, όπως έμεινε ο Δώνης στη Λάρισα. Τρεις προπονητές σε ένα χρόνο (αλήθεια, γιατί ακριβώς έφυγε ο Μπουμπένκο;) είναι σίγουρο ότι δεν μπορούν να βοηθήσουν.
Τα τελευταία χρόνια ο Ηρακλής είχε ειδικευθεί στο κακό ξεκίνημα και στην πολύ καλή συνέχεια. Φέτος τέλειωσαν τα ψέματα.
Τι να γίνει, συμβαίνουν αυτά στο ποδόσφαιρο. Ελπίζω να βάλουν τώρα όλοι μυαλό. Και προς Θεού, μην πάνε να κάνουν τον Ηρακλή δεύτερο Άρη. Ο Ηρακλής πάντα έβγαζε δικούς του παίκτες ή αναδείκνυε ταλέντα από μικρές ομάδες. Αυτό το δρόμο πρέπει να ακολουθήσουν όσοι αναλάβουν τις τύχες της ομάδας. Με τον Γιοβάνοβιτς προπονητή.
Ευχαριστώ για τη φιλοξενία
Σπύρος Παλιός
