Η Καρολίνα Πελενδρίτου δεν έψαξε ποτέ δικαιολογίες

Η Καρολίνα Πελενδρίτου αγωνίζεται σε κορυφαίο επίπεδο στην κολύμβηση εδώ και περισσότερο από 15 χρόνια. Σε ηλικία 10 ετών και ενώ ήταν ήδη μέλος της κυπριακής ομάδας κολύμβησης, διαγνώστηκε πως ορισμένα κύτταρα του αμφιβληστροειδή είχαν ατροφήσει, κάτι που είχε ως αποτέλεσμα σημαντική μείωση της όρασης της. Η στιγμή αυτή έμοιαζε με μια πόρτα σε ένα νέο κόσμο, με ένα ταξίδι που λίγοι αθλητές έχουν φανταστεί. Στη συνάντηση μας, η Καρολίνα πάτησε το play και άφησε την κινηματογραφική ταινία του γεμάτου διακρίσεις ταξιδιού της στο σύμπαν των παραολυμπιακών διοργανώσεων, να ξεκινήσει.

"H πρώτη φορά που βούτηξα σε πισίνα ήταν στο Λονδίνο, όταν είχα πάει σε έναν γιατρό. Είχαμε πάει για να δούμε τι πρόβλημα ήταν αυτό που είχα. Ψάχνοντας οι γιατροί, μου είχαν κάνει μια παρακέντηση στον σπόνδυλο. Πονούσα πάρα πολύ και δεν μπορούσα να... ισιώσω. Μου είπαν ότι για να το ξεπεράσω, καλό θα ήταν να κολυμπήσω. Κι όταν μπήκα στην πισίνα εκεί, είχα πει στους γονείς μου πως όταν γυρίσουμε στην Κύπρο, θέλω να ξεκινήσω κολύμβηση. Τότε έκανα και ενόργανη, οπότε έπρεπε να αποφασίσω κάτι από τα δύο. Πήρα την απόφασή μου και δεν το μετάνιωσα. Ποτέ όμως δεν φανταζόμουν ότι θα ακολουθούσα αυτή την πορεία".

"Για κάποιον λόγο όταν είμαστε μικροί, νομίζουμε ότι όλα είναι δεδομένα. Δεν είναι όμως έτσι. Κοιτάζω, τώρα, πίσω όταν ήμουν 14 ετών το 2000 και έκανα το πρώτο ρεκόρ σε επίπεδο γυναικών, θυμάμαι ότι όλοι συζητούσαν για μένα. Ήταν κιόλας μια χρονιά που έκανα -νομίζω- 40 νέες Παγκύπριες επιδόσεις, δηλαδή σχεδόν κάθε φορά που κολυμπούσα, έκανα ρεκόρ. Ήμουν σε μια φάση, κι επειδή και σαν παιδί δεν μπορούσα να βάλω όρια στον εαυτό μου, ένιωθα ότι ήταν κάτι μεγάλο. Τώρα όμως νιώθω πιο πολύ πόσο μεγάλο ήταν αυτό που είχα πετύχει τότε. Ξέρεις, τότε είχα αρχίσει να αντιμετωπίζω πρόβλημα με την όρασή μου και κοντραριζόμουν με κοπέλες που είχαν πλήρως την αίσθηση της όρασης. Μπορούσα να τις κερδίζω, ούσα νεότερη και με αυτό το πρόβλημα. Σήμερα αντιλαμβάνομαι πόσο σημαντικό ήταν όλο αυτό".

"Το 2004, που πήρα το πρώτο μου χρυσό ή το 2008 που επανέλαβα αυτή την επιτυχία, το πιο εύκολο για μένα θα ήταν να επαναπαυτώ. Πολλοί μου είπαν να σταματήσω όσο είμαι ψηλά. Απάντησα ότι δεν είχα τελειώσει από αυτά που πίστευα ότι έχω να δώσω. Αποφάσισα λοιπόν να συνεχίσω, με την επίγνωση ότι η πορεία μου μπορεί να μην είναι τόσο καλή όσο ήταν μέχρι το Πεκίνο. Πολλές φορές πήγα σε αγώνα και ένιωθα ότι δεν έκανα αυτό που μπορούσα, παρότι πήρα το χρυσό μετάλλιο. Τότε, δεν το ευχαριστιόμουν τόσο πολύ. Όταν όμως ένιωθα ότι πραγματικά ξεπερνούσα τον εαυτό μου, τότε ήμουν ευχαριστημένη. Η πορεία μου μέχρι τώρα, για να μην πω ήταν, είναι κάτι παραπάνω από αυτό που φανταζόμουν στη ζωή μου, όταν ήμουν μικρή".

"Όταν είσαι για πάρα πολλά χρόνια σε πολύ υψηλό επίπεδο παγκοσμίως, είναι σαφές ότι χρειάζεται πολλή δουλειά. Αυτό όμως δεν συνεπάγεται ότι υπάρχει φυσική συνέπεια γιατί είναι τόσα τα απρόοπτα σε οποιαδήποτε διοργάνωση ή γενικότερα στην πορεία του πρωταθλητισμού. Θεωρώ ότι μέχρι στιγμής η πορεία μου ήταν πολύ καλή, εκτός από κάποιες ατυχίες σε αυτό το πέρασμα των χρόνων, κάτι λογικό βέβαια, αν σκεφτείς πόσα χρόνια βρίσκομαι στον αθλητισμό. Γενικά πάντως, ναι, θεωρώ ότι έχω ξεπεράσει τον εαυτό μου. Δεν έμεινα σε μια μεγάλη διοργάνωση".

Σε όλα αυτά τα χρόνια, έχουν υπάρξει στιγμές που να έχει πληγωθεί; Δεν εννοώ μόνο από θέμα αποτελέσματος."Πάρα πολλές! Κι όχι από κάποιο αποτέλεσμα, από το υπόλοιπο κατά βάση έχω πληγωθεί. Το 2001 (ή 2002, δεν θυμάμαι ακριβώς) αποφάσισα να λάβω μέρος στους Παραολυμπιακούς Αγώνες. Μέχρι τότε έκρυβα πολύ καλά το πρόβλημα που είχα, ήταν λες και δεν υπήρχε".

"Όταν πήρα αυτή την απόφαση, να ενταχθώ στην Παραολυμπιακή επιτροπή, άκουσα πάρα πολλά. Ήμουν τότε κοντά στα 16, μια πολύ δύσκολη ηλικία, είχα κληθεί να αντιμετωπίσω τα δικά μου προβλήματα και την ατομική πρόκληση. Κι από την άλλη είχα τους γύρω που είχαν να κάνουν κριτική και έλεγαν ότι κοροϊδεύω. Ήταν μια πάρα πολύ δύσκολη κατάσταση για μένα και ευτυχώς είχα δίπλα μου ανθρώπους που με στήριξαν. Στη συνέχεια υπήρχαν κι άλλες πολλές στιγμές που ένιωσα κάτι αντίστοιχο".

"Δυστυχώς ο αθλητισμός δεν είναι καθαρός χώρος, όπως λένε. Είναι σαν την κοινωνία, πάντα υπάρχουν τα άσχημα σχόλια και η κακεντρέχεια. Οι δικοί μου, μου έλεγαν ότι όταν ακούς άσχημα σχόλια, σημαίνει ότι μετράς. Στα 16 όμως δεν είναι εύκολο. Από πλευράς αποτυχιών δεν πληγώθηκα τόσο πολύ. Πληγώθηκα γιατί έκανα πολλά χειρουργεία. Τότε εξαφανιζόντουσαν όλοι. Αυτό με πείραξε. Όταν τους είχα ανάγκη, δεν είχα κανέναν γύρω μου. Το χειρουργείο είναι δύσκολο πράγμα. Στην πορεία έμαθα ότι όταν είσαι στα κάτω σου, όλοι εξαφανίζονται και όταν είσαι στα πάνω σου όλοι είναι εκεί".

"Συμμετέχω σε πολλές δράσεις, τόσο κοινωνικές όσο και φιλανθρωπικές. Το 2002 στην πρώτη μου μεγάλη συμμετοχή στο Παγκόσμιο, που είδα τι συμβαίνει, άρχισα να νιώθω καλύτερα. Αντιλήφθηκα πως υπάρχει πολύς κόσμος που αντιμετωπίζει ακόμη πιο σοβαρό πρόβλημα από μένα, οπότε δεν θα πρέπει να με παίρνει τόσο από κάτω. Δεν μπορείς να φανταστείς εκεί πόσο χαρούμενοι ήταν όλοι από τη συμμετοχή τους, για την προσπάθεια που κατέβαλαν, για όλα. Χαμογελούσαν! Ήμουν σαν παρατηρητής στην αρχή. Φοβόμουν να μπω σε αυτό το κομμάτι, ήταν δύσκολο για μένα. Όταν όμως μπήκα, κατάλαβα ότι η ουσία στη ζωή μας είναι διαφορετική από αυτή που νομίζουμε. Θέλω να πω ότι είναι πολύ σημαντικό, κάποιος που έχει ένα πρόβλημα ή είναι διαφορετικός, να βρει τι του αρέσει να κάνει στη ζωή".

"Για μένα, για παράδειγμα, η κολύμβηση μου άρεσε πολύ και ήταν διέξοδος. Αν λοιπόν βρει κάποιος αυτό που τον κάνει χαρούμενο, μπορεί να προσφέρει σε έναν τομέα της κοινωνίας ή και στους γύρω του. Το ότι έχει ενός είδους αναπηρία δεν σημαίνει ότι πρέπει να απομονωθεί. Βάζω και τον εαυτό μου μέσα σε αυτό. Δεν υστερούν στο μυαλό αυτοί οι άνθρωποι, το λέω αυτό γιατί αρκετές φορές τους αντιμετωπίζει ο κόσμος σαν να είναι ηλίθιοι. Δεν είναι ηλίθιοι, απλά έχουν ένα πρόβλημα. Κι αν δούμε στην παγκόσμια ιστορία, άνθρωποι με προβλήματα έχουν μεγαλουργήσει. Στη μουσική, στον αθλητισμό, στην επιστήμη. Πρέπει η κουλτούρα μας ως χώρα να αλλάξει σε αυτό το κομμάτι. Νομίζω ότι το 2004 με τους Παραολυμπιακούς Αγώνες έγινε ένα σημαντικό άλμα προς την σωστή κατεύθυνση, αλλά είμαστε ακόμα πάρα πολύ πίσω. Δυστυχώς".

"Όταν ξεκινάει ένα πρόβλημα και οι γονείς δεν είναι αρκετά δυνατοί για να σε στηρίξουν σε αυτή τη δυσκολία, τότε το παιχνίδι είναι χαμένο. Ό,τι και να γίνει. Ένα παιδί που του συμβαίνει κάτι, δεν έχει τη δύναμη και την ωριμότητα να το αξιολογήσει. Όλα ξεκινούν από το σπίτι. Μπορεί οι γονείς μου να υποκρίνονταν, εγώ δεν το ήξερα όμως τότε. Το ότι συμπεριφέρονταν όπως πριν από το πρόβλημα, ήταν πολύ σημαντικό για μένα. Μεγαλώνοντας κατάλαβα ότι δεν ήταν έτσι. Είχαν στεναχωρηθεί πάρα πολύ, έκλαιγαν κρυφά από μένα".

"Σε όσους γονείς με ρωτάνε λοιπόν αυτά τα χρόνια για αντίστοιχες καταστάσεις, αυτό που τους λέω είναι ότι το πιο σημαντικό είναι να στέκονται στο πλευρό των παιδιών τους. Να μη δείξουν αδυναμία ή κάτι. Από εκεί και πέρα θεωρώ ότι δεν πρέπει να αλλάζει κάτι. Να αφήσουν το παιδί τους να κάνει πράγματα. Κι οι δικοί μου γονείς αυτό έκαναν. Με άφησαν να κάνω πράγματα και μπορεί να ήταν σκληροί μαζί μου, αλλά μου έκανε καλό αυτό".

"Μεγαλώνοντας, κι αφού μπήκα στον αθλητισμό, οι προπονητές που είχα ήταν κλειδιά για τη ζωή μου. Τόσο προσωπικά όσο και αθλητικά. Τους ένιωθα δικούς μου ανθρώπους. Πολύ μεγάλο ρόλο σε όλη αυτή την ιστορία έπαιξε κι η αθλητική ψυχολόγος μου, η Μαρία Ψυχουντάκη, που από τα 14 μου είχαμε ξεκινήσει να αντιμετωπίζουμε όλη αυτή την κατάσταση. Πλέον θεωρώ ότι πέρα από την αθλητική προετοιμασία, τον μεγαλύτερο ρόλο στον πρωταθλητισμό τον παίζει το ψυχολογικό κομμάτι. Ήμουν τυχερή σε αυτό, γιατί είχα ανθρώπους που στάθηκαν δίπλα μου και με αποδέχθηκαν όπως είμαι. Δεν σου κρύβω όμως ότι απογοητεύτηκα επίσης από πολλούς ανθρώπους και απογοητεύομαι καθημερινά. Προσπαθώ να το ξεπερνάω και να προχωράω".

"Όταν κάποιος πετυχαίνει κάτι μεγάλο, είναι σημαντικό να το ακολουθούν κι άλλοι. Κι εμείς είχαμε κάποιον άλλον ως παράδειγμα. Χτίσαμε κάτι γιατί είχαμε εμπνευστεί από αυτό. Όταν το 2004 πήρα το πρώτο μου χρυσό μετάλλιο και δη μέσα στην Αθήνα, ήταν τρομακτική η προσπάθεια που έκανα. Ήμουν 18 χρονών. Το έζησα πολύ έντονα και είχα γυρίσει στην Κύπρο και είπα ότι 'ναι, αυτό το μετάλλιο θέλω να ανοίξει τον δρόμο σε άλλα παιδιά που αντιμετωπίζουν ένα πρόβλημα'. Δυστυχώς υπάρχουν ακόμη παιδιά που είναι κλεισμένα στα σπίτια τους. Αυτό που με χαροποιεί μετά από τόσα χρόνια είναι ότι λαμβάνω πολλά μηνύματα από ανθρώπους με προβλήματα, από γονείς, από παιδιά που εκφράζουν τον θαυμασμό τους και είχαν παράδειγμα εμένα. Αυτό για μένα ήταν το πιο μεγάλο κέρδος όλα αυτά τα χρόνια. Καλά τα μετάλλια, αλλά το ότι έκανα κάτι καλό έστω για έναν άνθρωπο είναι το πιο σημαντικό. Δεν έχουν όλοι κάποιον για να τους καθοδηγήσει. Το να βρεις λοιπόν κάποιον είναι τρομερά σημαντικό. Αυτό με έκανε πάρα πολύ χαρούμενη".

'"Κάτι που δεν μπορώ να ξεχάσω από την εποχή που πήρα το πρώτο μου μετάλλιο ήταν η αντίδραση του κόσμου. Από την μέρα που γύρισα στην Κύπρο και μετά, κάθε μέρα για τριάντα μέρες σερί, να είμαι πρώτο θέμα στα δελτία ειδήσεων 'η Καρολίνα πήγε εκεί, έκανε αυτό, ήταν με εκείνους'. Τότε είπα στην μητέρα μου, 'δεν μπορώ να μείνω εδώ, πρέπει να φύγω, να ξεκινήσω προπόνηση'. Και πήγα στην Αθήνα, σε ένα μέρος που η ζωή μου ξεκίνησε από την αρχή, που ήμουν άγνωστη. Κάθε μέρα έκλαιγα, είχα πάθει κατάθλιψη νομίζω. Αλλά έλεγα ότι όχι, δεν θα τους κάνω τη χάρη, δεν θα γυρίσω πίσω. Εγώ αγάπησα το κολύμπι, όχι τη δημοσιότητα από τα δελτία ειδήσεων της τηλεόρασης".

"Από το 2004 ως το 2013 συνέβησαν πάρα πολλά πράγματα στη ζωή μου. Δεν άλλαξε η ζωή μου μόνο επειδή μεγάλωσα και πέρασα ΠΕΝΤΕ χειρουργεία. Και το 2013 όταν κέρδισα το χρυσό μετάλλιο στο Παγκόσμιο του Μόντρεαλ με παγκόσμιο ρεκόρ, σκέφτηκα τι πέρασα ώστε να φτάσω ξανά στην κορυφή του κόσμου. Είχα αφήσει πίσω μου πέντε χειρουργεία, ήμουν στον τρίτο προπονητή της καριέρας μου. Επίσης καθώς μεγάλωνα, το θέμα της όρασης μου, μου θύμιζε διαρκώς ότι υπήρχαν πράγματα στη ζωή μου που ήθελα να κάνω και δεν μπορούσα. Αυτό με ενοχλούσε, για ένα-δυο χρόνια πριν το Μόντρεαλ, πάλευα μέσα μου, πάλευα ενάντια στον εαυτό μου".

"Θυμάμαι, είχα κάνει μια κουβέντα με τον προπονητή μου Στέλιο Κακαβογιάννη, τον Φεβρουάριο εκείνης της χρονιάς. Τον είχα ρωτήσει αν πιστεύει ότι προλαβαίνω να πάω στους Αγώνες. Μου έγνεψε καταφατικά. Ήταν Φεβρουάριος και οι Αγώνες γίνονταν τον Αύγουστο. Μου λέει, 'αν κάτσεις να δουλέψεις, προλαβαίνεις'. Προσπάθησα να βάλω το μυαλό μου σε μια σειρά και να το συντονίσω με το σώμα μου. Και στο τέλος πέτυχα κάτι μεγάλο".

Αυτο που με χαροποιει μετα απο τοσα χρονια ειναι τα μηνυματα που λαμβανω απο ανθρωπους με προβληματα. Αυτο για μενα ηταν το πιο μεγαλο κερδος ολα αυτα τα χρονια

"Ναι, υπάρχει χάσμα ανάμεσα σε Ολυμπιονίκες και Παραολυμπιονίκες. Δεν αναφέρομαι σε χώρες της Ευρώπης ή στην Αμερική που η απόσταση έχει πια εκμηδενιστεί, αλλά στην Ελλάδα και την Κύπρο. Υπάρχει ακόμα η διάκριση, η προκατάληψη. Στην αρχή, ο κόσμος νόμιζε ότι εγώ κολυμπάω μαζί με αθλήτριες που δεν έχουν πόδια. 'Κολυμπάει με τους κουτσούς', άκουγα από ανθρώπους της χώρας μου, που ήθελαν να απαξιώσουν την προσπάθεια μου".

Στα 32 μου και ενώ το σώμα μου έχει ζοριστεί αρκετά, έχοντας περάσει από σοβαρούς τραυματισμούς, όταν μιζεριάζω, προσπαθώ να σκέφτομαι πόσο θα μου λείψει αυτό που κάνω τώρα, όταν σταματήσω. Θέλω να πάω στο Τόκιο και να δώσω τον καλύτερο εαυτό μου. Νομίζω πως όποιο και να είναι το αποτέλεσμα, θα είμαι ευχαριστημένη".

"Νομίζω ότι οι αθλητές των ατομικών αθλημάτων αξίζει να προβάλλονται από τα μέσα. Το κατά πόσο μπορούν οι ίδιοι να διαχειριστούν οι ίδιοι, αυτή τη δημοσιότητα, είναι θέμα χαρακτήρα, που πλάθεται στο πέρασμα των ετών. Όταν έχεις πετύχει κάτι σημαντικό στο άθλημα σου, όταν δουλεύεις πολλά χρόνια, αποκτάς ισορροπία, διαφορετικά γίνεσαι ένα πυροτέχνημα και χάνεσαι. Η προσπάθεια ενός αθλητή μπορεί να γίνει κοινωνικό παράδειγμα, πρότυπο για παιδιά που προσπαθούν ακόμα να βρουν το δρόμο τους".

"Τέλειες ΄συνθήκες δεν υπάρχουν ποτέ και πουθενά., αλλά σε κάθε περίπτωση πρέπει να είσαι εκεί, έτοιμος να κάνεις το καλύτερο. Μπορώ να θυμηθώ για παράδειγμα, την προετοιμασία μου στο Μόντρεαλ, σε μια πισίνα ρηχή, σκοτεινή, με τέντα (!). Η δύσκολη απόφαση είναι να αποφασίσεις ότι θα παλέψεις, το πιο εύκολο είναι να πεις "έχω χαμηλή όραση, δεν μπορώ να κάνω τίποτα". Ολόκληρη η ζωή μου θα μπορούσε να αποτελέσει μια μεγάλη δικαιολογία, τόσο στον αθλητισμό όσο και στην προσωπική μου ζωή. Το παλεύω όμως".

Η φωτογράφιση έγινε στο Workout Lab Athens.