Ράτζα: "Δεν νικούσαμε ούτε γυναικεία ομάδα. Πέτροβιτς βγαίνει κάθε 200 χρόνια"

Ο Ντίνο Ράτζα δεν μάσησε τα λόγια του προσπαθώντας να εξηγήσει την παταγώδη αποτυχία της Κροατίας στο Ευρωμπάσκετ. Σε συνέντευξή του, έκανε λόγο για σκορποχώρι, το οποίο δεν θα νικούσε ούτε γυναικεία ομάδα, κατηγόρησε την ηγεσία για ανοργανωσιά και τους δημοσιογράφους για άτοπες συγκρίσεις.

Ο παλαίμαχος σέντερ, ένας εκ των κορυφαίων ψηλών στην ιστορία του ευρωπαϊκού μπάσκετ, επιχείρησε να κάνει χιούμορ, αλλά χολωμένος δεν μπόρεσε. " Ψάχνω κάτι έξυπνο να πω, αλλά δεν βρίσκω. Νομίζω ότι ουδείς είναι σε θέση να εξηγήσει με λογική τι συνέβη. Το ευκολότερο θα ήταν να χτυπήσουμε ένα πεθαμένο άλογο, αλλά δεν πρόκειται για κάτι φρέσκο. Κρατάει χρόνια αυτή η κατάσταση".

Και συνέχισε λέγοντας πως " δεν περιμέναμε τέτοιον εξευτελισμό. Σε όλο το τουρνουά παίξαμε άσχημα, ήταν ένα βασανιστήριο, αλλά ούτε στους χειρότερους εφιάλτες περίμενα ότι θα ήμασταν μια ερασιτεχνική ομάδα. Δέχθηκαν 50 πόντους στο πρώτο ημίχρονο και αντί να βγουν σαν λυσσασμένα σκυλιά, οι παίκτες ήταν ακόμη πιο νωθροί. Ούτε τη γυναικεία ομάδα της Τσεχίας νικούσαμε έτσι".

Ο Ράτζα έκανε μια ανάλυση της κατάστασης που επικρατεί στην πυραμίδα του μπάσκετ της χώρας, άσκησε κριτική σε εκείνους που κρατούν τα ηνία και μοίρασε τις ευθύνες. Από τα πυρά του δεν γλίτωσαν οι δημοσιογράφοι για την ευκολία που αποθεώνουν έναν παίκτη.

" Είναι και αυτοί ένοχοι γιατί δημιουργούν αστέρες χωρίς υπόβαθρο και τους φορτώνουν με υπερβολικές προσδοκίες. Ένα παράδειγμα είναι ο Μάριο Χεζόνια. Είναι όντως ένα μικρό ταλέντο, αλλά με τρία τρίποντα και δύο καρφώματα δεν μπορεί να βαφτιστεί ο νέος Ντράζεν. Ή ο Ντάριο Σάριτς που έκανε μια καλή σεζόν στην Τσιμπόνα, αλλά ας είμαστε ρεαλιστές πήγε στην Τουρκία και έμεινε στάσιμος. Και οι δημοσιογράφοι κατηγόρησαν αμέσως τον Ίβκοβιτς γιατί πνίγει αυτό το ταλέντο. Ο Ντράζεν γεννιέται μια φορά τα 200 χρόνια. Κάθε παίκτης που είναι πάνω από το μέσο όρο τον θέλουμε νέο Ντράζεν. Όλοι το θέλουμε, αλλά δυστυχώς δεν είναι", προσέθεσε.

Κατέληξε δε λέγοντας πως " πλέον κουμάντο κάνουν οι μάνατζερ. Δεν υπάρχει η ίδια αγάπη για το άθλημα, περισσότερη υπάρχει για το χρήμα"