We are (not) soft

Απέμεναν 6'44'' για το τέλος του αγώνα και ο Αντρέα Τρινκιέρι ζήτησε τάιμ-άουτ με την διαφορά να έχει φθάσει στο 63-53. "We are soft", φώναξε στους παίκτες του, αλλά θα μας επιτρέψει να διαφωνήσουμε. Αυτό το σύνολο με τους συγκεκριμένους παίκτες, είναι ίσως το πιο "σκληρό" που υπάρχει στο Ευρωμπάσκετ, όπως (απ)έδειξε όταν "πάτησε", δίχως τον τραυματία Σπανούλη, την Τουρκία και όπως πρέπει να πράξει στην επόμενη φάση της Λουμπλιάνα για να "επιβιώσει".

Ο Ιταλός προπονητής επιδοκιμάσθηκε καθολικά για τον τρόπο με τον οποίο είχε προετοιμάσει την ομάδα του πριν το τουρνουά, αλλά και για την άψογη διαχείριση των στελεχών του στα τρία πρώτα παιχνίδια. Ως την αναμέτρηση με την Τουρκία, η ομάδα "διάβαζε" άριστα τους αντιπάλους και εκμεταλλεύοταν κάθε "πλεονέκτημα" που προέκυπτε στη διάρκεια. Ένα απλό παράδειγμα: Όταν ο Αρσλάν είχε φορτωθεί με το τρίτο του φάουλ στη δεύτερη περίοδο, αμέσως ο Ζήσης τον "χτύπησε" προκαλώντας την επαφή πάνω του, πράγμα που του είχε επιτρέψει να σερβίρει ένα έτοιμο καλάθι στον Μαυροκεφαλίδη.

Πριν αναλύσουμε, κάποιες τεχνικές λεπτομέρειες, θα σταθούμε από εκεί που ξεκινήσαμε.

Από την στιγμή που ο κόουτς έβλεπε πως οι παίκτες του είναι "μαλακοί" (soft), θα έπρεπε να τους εμφυσήσει την σκληράδα που θέλει. Όπως και οι βοηθοί του θα πρέπει να αναλάβουν περισσότερη δράση.

Θυμόμαστε σαν τώρα, τον τρίτο προημιτελικό του 2005 της Ευρωλίγκας μεταξύ του Παναθηναϊκού και της Εφές. Ο Ομπράντοβιτς είχε ξεκινήσει βασικό τον (νυν βοηθό) Δημήτρη Παπανικολάου, με μοναδικό στόχο να "σαπίσει" τον Χένρι Ντόμερκαντ. Στην πρώτη φάση του αγώνα ο "Παπ", τον είχε "τσεκουρώσει" με ένα φάουλ που πρέπει να του είχε αφαιρέσει κάθε αίσθηση στα χέρια του για μερικά δευτερόλεπτα.

Στο ματς, ο Κόπονεν έκανε ότι ήθελε. Τι έπρεπε να συμβεί; Μα πολύ απλά ο Μπράμος να πάει πάνω του με σαφή οδηγία να τον "τσακίσει" στο ξύλο. Συγχωρέστε μας για το αγοραίο της έκφρασης, μα έτσι έχουν τα πράγματα. Ο Κοπόνεν είναι παίκτης υψηλού επιπέδου, αλλά όχι το μεγαλύτερο "παλικάρι".

Αυτά σε ό,τι αφορά το θέμα της σκληράδας. Πάμε παρακάτω: Ένα από τα πλεονεκτήματα αυτής της ομάδας είναι πως από το "3" ως το "5", διαθέτει πληθώρα επιλογών, κάτι που επ’ ουδενί δεν φάνηκε στην αναμέτρηση με τους Φινλανδούς.

Για δεύτερο συνεχόμενο ματς, ο Πρίντεζης (που είναι καθαρά παίκτης ρυθμού κι ενέργειας) μετά τη θετική του παρουσία στο πρώτο μέρος, έμεινε θεατής στο δεύτερο. Την ίδια στιγμή, ο Φώτσης που καθόταν στην άκρη του πάγκου ως το 30', πέρασε στο παρκέ στην τελευταία περίοδο για να κάνει τι; Πως μπορεί ένας παίκτης που δεν έχει χρησιμοποιηθεί ούτε δευτερόλεπτο να κάνει την διαφορά σε ένα τόσο κρίσιμο σημείο;

Για ποιον λόγο δεν αποσύρθηκε ο Σπανούλης στην τρίτη περίοδο, όταν ήταν φανερό πως δεν είχε ρυθμό, κάτι λογικό μετά τον τραυματισμό του; Ο MVP των τεσσάρων πρώτων αγωνισικών Περπέρογλου αγωνίσθηκε μόλις για 11 λεπτά κι άλλα τόσα ο Παπανικολάου. Είναι ποτέ δυνατόν;

Τελευταίος, αλλά σε καμία περίπτωση έσχατος ο Μπουρούσης. Τα προηγούμενα χρόνια, είχαμε επικρίνει πολλές φορές το συγκεκριμένο παίκτη για την συμπεριφορά του, τα μούτρα του, την γκρίνια που έβγαζε. Αν κάνουμε κάτι ανάλογο τώρα θα είναι τεράστια αδικία προς αυτόν.

Ο σέντερ της Ρεάλ, κάθεται στωικά (αλλά όχι υποκριτικά) στον πάγκο και βλέπει τα... τρένα να περνούν. Εντούτοις παροτρύνει τους συμπαίκτες του, φωνάζει και στενοχωριέται που (αδίκως) δεν παίζει.

Όποιος προπονητής διαβάσει αυτό το κείμενο, θα πει "μα ο Μπουρούσης είναι αργός στα πόδια και δεν μπορούσε να ακολουθήσει τον Κότι". Ενώ τώρα που έμεινε στον πάγκο και φάγαμε 14 πόντους από τον σέντερ των Σκανδιναβών, πρέπει να είμαστε ευχαριστημένοι;

Επιπροσθέτως, αδυνατούμε να καταλάβουμε για ποιον λόγο "κόπηκε" ο Βουγιούκας και προτιμήθηκε ο Καββαδάς. Ο μικρός (πολύ σωστά) συμπεριλήφθηκε για έναν συγκεκριμένο ρόλο: Να δίνει λίγα λεπτά σκληρής άμυνας στον αντίπαλο ψηλό και να "φρεσκάρει" τους Μπουρούση-Μαυροκεφαλίδη. Αν δεν γίνει αυτό στην πρώτη φάση, πως θα γίνει στην επόμενη που τα "γάλατα" θα έχουν "σφίξει" για τα καλά;

Όπως γίνεται αντιληπτό, τα ερωτήματα που τίθενται είναι πολλά, πλην όμως η αρχική μας εκτίμηση δεν αλλάζει. Η Εθνική υπό την καθοδήγηση του Τρινκιέρι μπορεί να πετύχει σε αυτό το Ευρωμπάσκετ, γιατί και καλή δουλειά έχει κάνει, αλλά κι εξαιρετικό υλικό διαθέτει.

Και φυσικά είναι "σκληρή", αλλά σε καμία περίπτωση "soft". Θα το αποδείξει στη Λουμπλιάνα...