Λείπουν οι γάτοι ή τα ποντίκια έβγαλαν νύχια;
Το φάιναλ φορ του Λονδίνου είναι το πρώτο της ιστορίας που διεξάγεται χωρίς προπονητή από την άλλοτε ενωμένη Γιουγκοσλαβία σε κάποιον από τους πάγκους. Ο απεσταλμένος του Contra.gr στην αγγλική πρωτεύουσα Γιάννης Ντεντόπουλος σχολιάζει το...παραδόξο και αναρωτιέται.
ΑΠΟΣΤΟΛΗ: ΓΙΑΝΝΗΣ ΝΤΕNΤΟΠΟΥΛΟΣ
Λίγο μετά το τέλος της προπόνησης του Ολυμπιακού στην κεντρική σάλα της Ο2, συζητάγαμε με τον Μίλαν Τόμιτς για κάτι πρωτάκουστο στην ιστορία των φάϊναλ φορ που ξεκίνησε το 1988: για πρώτη φορά, καμία από τις τέσσερις ημιφιναλίστ, δεν έχει στον πάγκο της προπονητή που να προέρχεται από την άλλοτε ενωμένη Γιουγκοσλαβία.
Χαριτολογώντας, ο Μίλαν, ο οποίος παρεμπιπτόντως συμμετείχε, με διαφορετικές ιδιότητες, και στα 8 φάϊναλ φορ των «ερυθρολεύκων» αναρωτήθηκε: «δηλαδή έμεινα εγώ ένας ταπεινός assistant να κρατήσω τη σημαία;»
Πέρα από την πλάκα, από ένα σημείο και μετά λόγω της κυριαρχίας της «Αγίας Τριάδας» που αποτελούν οι Ομπράντοβιτς (8 τίτλους με 4 διαφορετικές ομάδες) , Μπόζινταρ Μάλκοβιτς (4 τίτλους με 3 διαφορετικές ομάδες) και Ντούσαν Ιβκοβιτς (2 με τον Ολυμπιακό), οι πρόεδροι άρχισαν να πιστεύουν πως αυτός ήταν ο μοναδικός δρόμος. Μεσίνα (4 τίτλοι με 2 διαφορετικές ομάδες) και Γκέρσον (3 με Μακάμπι) έμοιαζαν απλά οι εξαιρέσεις που επιβεβαίωναν τον κανόνα.
Η εξήγηση για το πώς φτάσαμε σε αυτό το σημείο, μπορεί να είναι απλή. Μπορεί και όχι. Λείπουν οι «γάτοι» (Ομπράντοβιτς, Ιβκοβιτς) και χορεύουν τα «ποντίκια»; Ή μήπως τα «ποντίκια» έβγαλαν νύχια;
Πάντως, την Κυριακή, πρωταθλητής Ευρώπης θα είναι ή ένας Ισπανός (Λάσα ή Πασκουάλ), ή ένας Ιταλός (Μεσίνα), ή ο Μπαρτζώκας. Αν τα καταφέρει, θα γίνει ο πρώτος Έλληνας προπονητής που θα οδηγήσει μια ομάδα στην κορυφή της Ευρώπης.
Ο Ιωαννίδης (3 τελικοί,2 με Ολυμπιακό-1 με ΑΕΚ) και ο Γιαννάκης (1 τελικός με Ολυμπιακό) έφτασαν στην πηγή αλλά δεν δροσίστηκαν. Όλες τις κούπες τους, οι δικοί μας «αιώνιοι» τις έχουν κατακτήσει με «-ιτς» (5 με Ομπράντοβιτς και 1 με Μάλκοβιτς ο Παναθηναϊκός και 2 με Ιβκοβιτς ο Ολυμπιακός).
Υπάρχει και μια σύνθετη ανάγνωση του φετινού φαινομένου. Οι ομάδες, πλέον δεν έχουν το χρήμα, ή τη διάθεση να ξοδέψουν τα τρελά λεφτά που διακινεί το σύστημα που οι βαρόνοι της προπονητικής εκπροσωπούν. Κακά τα ψέματα, ειδικά οι Σέρβοι, διαχειρίστηκαν το περισσότερο χρήμα που κυκλοφόρησε στο μπάσκετ τη σύγχρονη εποχή.
Σε συνεργασία με συμπατριώτες τους μάνατζερ της απόλυτης επιρροής τους έφτιαχναν ακριβά ρόστερ βασισμένα στη λογική του φόβου («σε πληρώνω αδρά, θα κάνεις αυτό που σου λέω»), αλλά και στην αίσθηση που ξεκίνησε από την εποχή της FIBA του Στάνκοβιτς ότι έχουν και τον τρόπο τους με τη διαιτησία.
Αλίμονο, κανείς δεν αμφιβάλει ότι όλα αυτά μπορούν να συμβούν χωρίς τεχνικό υπόβαθρο υψηλότατου επιπέδου και χωρίς προσωπικότητα που είναι αναγκαία για τη διαχείριση τέτοιων μεγεθών και καταστάσεων.
Παρ’ όλα αυτά κανείς δεν μπορεί να απορρίψει αυτό το σενάριο, που χρειάζεται χρόνο για να επιβεβαιωθεί. Ειδικά στην περίπτωση που οι Τούρκικες ομάδες, μέσα στην απόγνωσή τους και μετά το αποτυχημένο πείραμα Πιανιτζάνι (Φενέρμπαχτσε), χρυσώσουν τους δυο κουμπάρους, μήπως δουν μια άσπρη μέρα.
Διαβάστε ακόμη:
