Ευρωπαϊκή μελαγχολία

Σε κάθε ευκαιρία η έλλειψη ελληνικών ομάδων από τη φετινή διοργάνωση με εξαίρεση τον Ολυμπιακό προκαλεί μεγάλη δόση μελαγχολίας. Πέρυσι στη φάση των ομίλων η Σούπερλιγκ συμμετείχε με πέντε ομάδες εκ των οποίων δύο (ΠΑΟ, ΑΕΚ) προχώρησαν στην τωρινή φάση και οι Πανιώνιος και Αρης από λεπτομέρειες έχασαν την ευκαιρία να βρεθούν εκεί. Φέτος μετά τους πρόωρους αποκλεισμούς ΑΕΚ και Αρη και σε συνδυασμό με τις λιγότερες ομάδες που δικαιούμαστε λόγω της Ευρω-βαθμολογίας ξεμείναμε με μόνο τον Ολυμπιακό κι αυτόν λόγω Ανόρθωσης.

Μπορεί στη φάση των ομίλων τα εντυπωσιακά 5-1 επί της Μπενφίκα και 4-0 κόντρα στην περιστασιακή πρωτοπόρο της Μπουντεσλίγκα να έδωσαν χαρά στους φίλους των ερυθρόλευκων και δόξα της μίας βραδιάς στα μάτια κάθε ευρωπαίου φίλαθλου που τα πληροφορήθηκε, αλλά ως εκεί.

Μπορεί να αποδειχτεί άνετα σε κάθε ενδιαφερόμενο ότι καμία Ευρώπη δεν παραμιλά με το ερυθρόλευκο επίτευγμα, ούτε κανείς φοβήθηκε. Και εν τέλει μ’αυτό το σκεπτικό που φυσικά δε βοηθά ούτε την ελληνική ομάδα θα έπρεπε το ίδιο να παραμιλά κι η Ευρώπη με το 4-0 της Παρί κόντρα στην Τβέντε την ίδια αγωνιστική ή το 0-4 της Βαλένθια στο Ρόζενμποργκ όπου δεινοπάθησαν ουκ ολίγες φορές οι πρωταθλητές Ελλάδας. Η τέλος-τέλος με τη νίκη της άσημης για εμάς αλλά σε οικονομικά μεγέθη εξίσου μεγάλη Χαρκίβ επί των ερυθρολεύκων.

Απλά όλα τα υπερβολικά ελληνικά διθυραμβικά πρωτοσέλιδα καλά είναι για πωλήσεις ειδικά εφημερίδων που ζουν από το οπαδιλίκι, αλλά απέχουν πολύ από την γυμνή και χωρίς παρωπίδες πραγματικότητα. Η έχει την ψευδαίσθηση κανείς ότι ενδιαφέρει το μέσο ευρωπαίο φίλαθλο το πεισματικά και με κάθε τρόπο επιδιωκόμενο σερί του «κάστρου Καραισκάκη»; Η Ανόρθωση είχε 45 ματς στην έδρα της αήττητη, την κάνει μεγάλη ευρωπαϊκή ομάδα; Φυσικά το επίπεδο στην Κύπρο είναι χαμηλότερο από της Σούπερλιγκ, αλλά και οι συγκρίσεις μας με τα μεγάλα ευρωπαϊκά δεν είναι στην ίδια αναλογία; Το ίδιο καταφέρνει π.χ. και η Βόλφσμπουργκ. Λογίζεται ως μεγάλη ευρωπαϊκή δύναμη; Και πριν πει κανείς ποιο χωριό και ότι υποτιμώ την ελληνική ομάδα να τονίσω ότι η ομάδα της Φόλκσβαγκεν έχει στην έδρα της σε ένα δύσκολο και αμφίρροπο πρωτάθλημα το αήττητο, μόνο εντός νίκες στο ΟΥΕΦΑ στο οποίο παραμένει και αήττητη μετά από έξι αγώνες, ενώ έχει επικρατήσει και στην Πορτογαλία. Για να μην πάμε σε οικονομικά μεγέθη και να τονίσουμε ότι ο ετήσιος προϋπολογισμός της είναι κατά πολύ μεγαλύτερος του Ολυμπιακού.

Μόνο για τους ιταλούς Μπαρτσάλι και Ζακάρντο ξόδεψε το καλοκαίρι 25 εκατομμύρια, ενώ οκτώ κόστισε πέρυσι ο Γκραφίτ. Ολα φυσικά χωρίς έσοδα του Τσάμπιονς Λιγκ και τα διαρκείας της καλόβουλης τσέπης των ερυθρόλευκων φίλων. Τον 22χρονο Ντζέκο κυνηγά (πραγματικά) η Αρσεναλ κι ο Βενγκέρ και προσφέρει 15 εκατομμύρια κι όχι όπως εκείνο το περυσινό δημοσίευμα ελληνικής εφημερίδας (της Σπορτντέι αν δεν απατώμαι) για το πρωτοσέλιδο «δήθεν» ενδιαφέρον της Μπάγερν Μονάχου για τον Μπελούτσι, το οποίο ακόμη χαρίζει άφθονα χαμόγελα για τα ανύπαρκτα όρια υπερβολής και ψευδαισθήσεων σε όσους Γερμανούς και μη το είχαν ακούσει τότε από «έλληνες συναδέλφους»-πιόνια συμφερόντων. Εμφανής η επιχείρηση δήθεν καταξίωσης αφού δεν μπορούμε αγωνιστικά τότε μέσω πωλήσεων παικτών σε μεγάλους συλλόγους.

Συμπερασματικά κι ενώ οι ελληνικές ομάδες και τα ΜΜΕ τεχνηέντως δήθεν κοιτάνε τις μεγάλες ευρωπαϊκές δυνάμεις (μικρή Ρεάλ ο ένας, σχεδόν Μπάρτσα ο άλλος, εν δυνάμει Ιντερ και Γιούβε οι άλλοι) μάλλον το βλέμμα μας προς εκείνους πρέπει να στρέφεται που τους θεωρούμε κατώτερους μας και «βατούς» και μας στέλνουν συχνά στο καναβάτσο. Πολλές ομάδες όχι μόνο του πρώην ανατολικού μπλοκ έχουν προσπεράσει με τη δυναμική τους, τη συγχρονισμένη δουλειά ετών, τη σταδιακή ενίσχυση του ανθρώπινου δυναμικού εντός και εκτός αγωνιστικού χώρου, την αύξηση των εσόδων και το εκπληκτικό τους merchandising τις δικές μας αλλά μάλλον δεν θέλουμε να δούμε την αλήθεια. Περιμένουμε από τους πατερούληδες-αφέντες να ξυπνήσουν κεφάτοι και να μας φέρουν τη μεταγραφή αεροδρομίου, ενώ αλλού οι εν λόγω μεταγραφές αποτελούν τον κανόνα και κανείς δεν τρέχει αλαλάζοντας στις αίθουσες αφίξεων. Μάλλον στερημένοι φτωχοί συγγενείς είμαστε στο ευρωπαϊκό στερέωμα, καθώς όταν ΤΛ και ΟΥΕΦΑ μπαίνουν στις καθοριστικές τους φάσεις εμείς τα βλέπουμε στην Τι-Βι.

Μία λύση βελτίωσης θα αποτελούσε ένα πιο δυνατό και ελεύθερο πρωτάθλημα αλλά τότε θα μπορούσε να διεκδικήσει π.χ. κι ο κάθε Αρης, Ξάνθη και Θρασύβουλος στο Καραϊσκάκη κάτι περισσότερο από τη γκρίνια της επόμενης μέρας. Το θέλουμε πραγματικά όμως αυτό;