Όταν το πένθος και η οργή γίνεται συλλαλητήριο

Πιστεύω πως είναι αρκετή η θλίψη που σας έχουν ποτίσει τα δελτία ειδήσεων και κάθε λογής τηλεοπτική ή ραδιοφωνική εκπομπή για τον άδικο θάνατο –ή για να το θέσω στη σωστή του βάση, δολοφονία- του 15χρονου. Δεν χρειάζεται να θρηνήσω κι εγώ. Τουλάχιστον δημόσια, γιατί μέσα μου έχω θρηνήσει, μάλλον έχω οργιστεί για το περιστατικό. Τέλος πάντων. Αυτό που θέλω να καταθέσω χωρίς φανφάρες και φιλολογικά σωστές συντακτικά προτάσεις με πλούσιο λεξιλόγιο, είναι κάποια πράγματα που διαπίστωσα μετά την δολοφονία του παιδιού και την όλη αναστάτωση-αντίδραση που προκλήθηκε.

Το πρώτο πράγμα είναι πως η Ελλάδα είναι μια φιλελεύθερη χώρα και πραγματικά γουστάρω γι’αυτό. Μπορεί αυτός ο φιλελευθερισμός να έχει κάποια αρνητικά στοιχεία, έχει όμως πολλά θετικά. Πείτε μου σε ποια άλλη χώρα θα αντιδρούσαν οι πολίτες όταν ένας αστυνομικός –ή ειδικός φρουρός- θα πυροβολούσε έναν 15χρονο μαθητή; Θα σας απαντήσω εγώ: σε καμία.

Στις ΗΠΑ ή στη Γερμανία για παράδειγμα, αν άκουγε κάποιος στο δελτίο πως ένας αστυνομικός πυροβόλησε εν ψυχρώ έναν πολίτη, ίσως και να άλλαζε κανάλι από την αδιαφορία του ή ίσως να έλεγε από μέσα του "Καλά να πάθει. Φαντάσου τι θα του έκανε του αστυνομικού". Δυστυχώς αυτή είναι η νοοτροπία. Ο καλός ο αστυνομικούλης έχει πάντα δίκιο κι έχει το ελαφρυντικό αν σηκώσει όπλο απέναντι στον πολίτη. Λίγες φορές έχουμε δει στην τηλεόραση εκπομπές που ασχολούνται με τέτοια θέματα από άλλες χώρες και τις παρακολουθούμε λες και είναι αστυνομική ταινία; Ο ΣΚΑΪ για παράδειγμα δεν έχει μια εκπομπή που περιγράφει –με γλαφυρό τρόπο- διάφορα περιστατικά αστυνομικών και δείχνει να πυροβολούν στα ίσια πολίτες που αντιστάθηκαν κατά της αρχής; Και από πάνω ακούς τη φωνή που περιγράφει τα γεγονότα, να πλέκει το εγκώμιο των αστυνομικών που έκαναν σωστά τη δουλειά τους θέτοντας σε κίνδυνο τη ζωή τους, μπλα, μπλα, μπλα.

Στην Ελλάδα είναι διαφορετικά τα πράγματα κι ευτυχώς έχουμε μάθει να αντιδρούμε στο άδικο. Ισως φταίει το γεγονός ότι έχουμε περάσει και μια χούντα και μέσα μας έχει μπολιαστεί η αντίδραση. Ευτυχώς, δηλαδή, γιατί σε σχέση με άλλες χώρες έχουμε δικαίωμα λόγου και αντίδρασης και δεν καθόμαστε στην πολυθρόνα του σπιτιού μας κρίνοντας πρόσωπα και καταστάσεις από αυτά που μας παρουσιάζουν. Η δικτατορία μας έκανε καλό από αυτή την άποψη. Μας έμαθε να αντιδρούμε και να φωνάζουμε στο άδικο, μας έμαθε να κρίνουμε ποιο είναι το σωστό και ποιο το λάθος και μας έβαλε σε εκείνον τον δρόμο της νοοτροπίας που δεν αφήνει κανέναν ειδικό φρουρό που του έχουν δώσει την ευθύνη να κρατάει ένα όπλο, να μας ορίζει τη ζωή με μία σφαίρα. Ναι, από αυτή την άποψη γουστάρω που είμαι Ελληνας κι έχω το δικαίωμα να αντιδράσω και να οργίζομαι όταν βλέπω τον άδικο θάνατο ενός πιτσιρικά, ενός παιδιού που είχε όλη τη ζωή μπροστά του.

Για το δεύτερο πράγμα που θέλω να γράψω δύο λόγια είναι για την πονηριά της Αστυνομίας -και του κράτους κατ’επέκταση- από το Σάββατο και μετά. Εχουν αφήσει στο έλεος των επεισοδίων την Αθήνα, έχουν αφήσει τους γνωστούς αγνώστους να σπάνε ότι βρίσκουν μπροστά τους και έχουν καταφέρει να γυρίσουν μπούμερανγκ την οργή του κόσμου.

Πάρτε ως παράδειγμα τον εαυτό σας: Εχετε μάθει πως ένας ειδικός φρουρός με περίσσιο θράσος πυροβολεί και σκοτώνει έναν 15χρονο. Το λογικό είναι να αντιδράσετε, να οργιστείτε και να αναλογιστείτε αν η Αστυνομία υπάρχει για να μας προστατεύει ή για να μας απειλεί. Λίγο αργότερα μαθαίνετε πως οι εξοργισμένοι αναρχικοί που έχουν βγει στους δρόμους, έχουν κάψει το μαγαζί σας. Το λογικό είναι να αντιδράσετε και να κατηγορήσετε τους αναρχικούς. Ο απόλυτος αποπροσανατολισμός, η απόλυτη πονηριά της Αστυνομίας. Αφήνουμε ανεξέλεγκτη την κατάσταση και στρέφουμε το μέχρι πρότινος οργισμένο κατά της Αστυνομίας και του κράτους πλήθος, να τρώγεται μεταξύ του. Πόσο ωραία έχουμε πέσει σε αυτή την παγίδα...

Τέλος πάντων. Εγραψα κι εγώ κάτι -μέσα στους πολλούς τα τελευταία 24ωρα- γιατί δεν θέλω να νομίζετε ότι υπάρχει μια σχετική αδιαφορία από μέρους μας. Αν ήταν μαζί μας ο Λουκάς ο Βελιδάκης θα έγραφε σίγουρα πολλά περισσότερα, αλλά τώρα πρέπει να αρκεστείτε με μένα.

Για επιμύθιο ας πει κάτι ο Παύλος Σιδηρόπουλος: "Μες στα ερείπια του καιρού, ζωή πάω να χτίσω..."

ΥΓ: Και κάτι τελευταίο: Δεν θέλω ρε παιδάκι μου να δίνουν τον λόγο σε lifestyle μαυροφορεμένα άτομα της μεσημεριανής κουτσομπολίστικης νοοτροπίας! Δεν θέλω αυτούς τους ανθρώπους να τους βλέπω με τη μάσκα της θλίψης. Δεν θέλω να πιάνουν στο στόμα τους τον 15χρονο! Δεν θέλω να βλέπω το δάκρυ τους να κυλάει και μετά από μια-δυο μέρες να μου λένε "Τι ωραία μέρα σήμερα! Ας πάμε στη μόδα!"