Η Ελλάδα πλήττει...

Με τα σκάνδαλα στην αυλή της κυβέρνησης -υπαρκτά ή απλώς καταγγελόμενα- να θυμίζουν γκρίζο καρουζέλ που περιστρέφεται αδιάκοπα, και τη διαρκώς παρούσα εκλογολογία να δίνει τον τόνο, το πολιτικό σύμπαν της χώρας μοιάζει απολύτως αδρανές με αναπόφευκτο παρελκόμενο τη διευρυμένη δυσαρέσκεια της κοινής γνώμης, όπως αποτυπώνεται εύγλωττα σε όλες τις δημοσκοπήσεις.

Οι μετρήσεις της κοινής γνώμης δεν συνιστούν τελεσίδικη απόφαση, ωστόσο αποτελούν εργαλείο που καταγράφει τις διαθέσεις του πολίτη στην τρέχουσα συγκυρία. Χωρίς αμφιβολία (μα και χωρίς έκπληξη) τα μαντάτα προς όλα τα κομματικά επιτελεία και δη προς τη ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ είναι μαύρα.

Τα δύο μεγάλα κόμματα μετά βίας συγκεντρώνουν αθροιστικά ποσοστό άνω του 50%, με την τάση μάλιστα να είναι πτωτική. Στο ίδιο πλαίσιο βρίσκονται και τα λοιπά κοινοβουλευτικά κόμματα που αν δεν σημειώνουν πτώση, σίγουρα δεν διευρύνουν την εκλογική επιρροή τους.

Προτού καλά- καλά συμπληρωθεί ένας χρόνος από τις προηγούμενες εκλογές η πολιτική συζήτηση σε όλες τις εκδοχές της έχει ως κατακλείδα την προσφυγή στις κάλπες. Οι πολιτικοί αναλυτές σημειώνουν ότι είτε λόγω των συνεχιζόμενων καταγγελιών περί σκανδάλων είτε λόγω της στενωπού στην οποία έχει εισέλθει η ελληνική οικονομία, ο δρόμος προς την κάλπη είναι κάτι παραπάνω από δεδομένος, ακόμα και πριν από τις ευρωεκλογές του προσεχούς Ιουνίου.

Το κύμα της εκλογολογίας φουσκώνουν οι « γαλάζιοι αντάρτες» που εκμεταλλευόμενοι την οριακή κυβερνητική πλειοψηφία καταφέρονται επί δικαίους και αδίκους, εκθέτοντας τον πρωθυπουργό. Είναι σαφές ότι ο Κ. Καραμανλής δεν είναι δυνατόν να δέχεται αδιαμαρτύρητα επ’ άπειρον αυτή τη στάση εντός του κυβερνώντος κόμματος. Και αυτή η περίπτωση ρίχνει νερό στο μύλο της εκλογολογίας.

Παράλληλα, τα κόμματα της αντιπολίτευσης κινούνται και αυτά στους ρυθμούς της πρόωρης κάλπης. Η Χαριλάου Τρικούπη θεωρεί κάθε Κυριακή μετά τα μέσα του Σεπτεμβρίου εκλογική, ενώ κατά την ομιλία του στην επέτειο των 34ων χρόνων από την ίδρυση του Κινήματος, ο Γ. Παπανδρέου ζήτησε ούτε λίγο ούτε πολύ εκλογές. Λίγες ημέρες νωρίτερα και από το βήμα της Βουλής, ο επικεφαλής της ΚΟ του ΣΥΡΙΖΑ, Αλ. Αλαβάνος,ζητούσε « απαλλαγή της χώρας από την κυβέρνηση της ΝΔ».

Η πολιτική ατμόσφαιρα που παράγεται από τα προαναφερθέντα μόνον μελαγχολική μπορεί να χαρακτηριστεί. Αντί η κυβέρνηση να… κυβερνά και αντί η αντιπολίτευση να δίνει τη μάχη των ιδεών, αυτό που επικρατεί είναι μία στείρα αντιπαράθεση που οδηγεί στην « ποδοσφαιρική» λύση των εκλογών, υπό το φάσμα… της ακυβερνησίας.

Όλοι οι αναλυτές των δημοσκοπήσεων- ακόμα και οι επιτελείς του Μαξίμου όπως αναφέρουν οι πληροφορίες- θεωρούν βέβαιο ότι εκτός συγκλονιστικού απροόπτου από την επόμενη εκλογική «μάχη» δεν θα προκύψει αυτοδύναμη κυβέρνηση, ενώ κανένα κόμμα δεν εμφανίζεται πρόθυμο να συμμαχήσει με άλλο.

Συνεπώς η χώρα βαδίζει σε θολό τοπίο με τη δυσαρέσκεια των πολιτών να ανέρχεται ακόμα και σε επίπεδα οργής- το πλέον δυσάρεστο είναι ότι οι υγιείς δυνάμεις του τόπου εμφανίζονται απρόθυμες να λάβουν μέρος στο πολιτικό προσκήνιο, ενώ οι νέοι άνθρωποι με πτυχίο σκέφτονται πολύ σοβαρά -όπως προκύπτει και από έρευνες- τη μετανάστευση για επαγγελματικούς λόγους.

Η απογοήτευση της νεολαίας προς τον πολιτικό κόσμο συγκεντρώνει ακόμα μεγαλύτερα ποσοστά, ενώ η παραδοχή του υπουργού Οικονομίας, Γ. Αλογοσκούφη, ότι η εργασία με συμβάσεις έργου (κοινώς με μπλοκάκι- « η γενιά των 700 ευρώ») είναι… παράνομη, άρα « πρέπει να υπάρχει αντίδραση από τους ίδιους τους εργαζόμενους» προκαλεί δικαιολογημένη οργή.

Ειδικά όταν αυτή η παραδοχή προέρχεται από έναν εκ των καθ’ ύλιν αρμόδιων υπουργών, ο οποίος με τη δήλωση αυτή μοιάζει να εποφθαλμιεί τη θέση του προέδρου της ΓΣΕΕ… αντί να κινήσει τις διαδικασίες για την εξάλειψη της παρανομίας. Αντ’ αυτού με τη ρύθμιση του νομοθετεί επί της παρανομίας, που ο ίδιος παραδέχεται.

Τα συμπεράσματα δεν προκαλούν αισιοδοξία. Οι πολίτες απογοητεύονται, αποστασιοποιούνται και πλήττουν. Το πολιτικό σκηνικό θυμίζει γήπεδο- αρένα που για παίχτες-μονομάχους έχει ένα ανεπαρκές και καθόλου εμπνευσμένο στην πλειονότητα του πολιτικό προσωπικό.

Το ερώτημα που εγείρεται είναι το τι επί της ουσίας θα άλλαζε μετά από μία πρόωρη εκλογική διαδικασία;..

* Οτίτλοςαποτελεί παράφρασηαπό πρωτοσέλιδο της γαλλικής Le Monde το 1968. Η εφημερίδα είχε τίτλο "Η Γαλλία πληττει" και θεωρήθηκε ότι συνέδραμε στην πυροδότηση των γεγονότων του Μάη εκείνης της χρονιάς.