Η καθυστέρηση της... καθυστέρησης

Κάτσε

Το συμβάν με το ποστάρισμα του Κάτσε και τη φανέλα του UCK έγινε στις 4 Σεπτεμβρίου. Κανείς δεν διαφωνεί πως έπρεπε να περάσει ένα χρονικό διάστημα, να καταλαγιάσει η υπόθεση. Έτσι συνέβη και στις 8 Οκτωβρίου ανακοινώθηκε η επιβολή προστίμου και η επιστροφή στις υποχρεώσεις της ομάδας. Δεν ήταν καθυστερημένη, είχε απλώς μια λογική απόσταση απ’το γεγονός.

Έγγραφα τότε πως ο Κάτσε πρέπει να επιστρέψει στην αγωνιστική δράση. Σίγουρα κάποιοι πίστευαν κι ακόμα πιστεύουν πως δεν πρέπει να φορέσει ποτέ ξανά τα ασπρόμαυρα. Όμως, δεν γίνεται να ανακοινώνεται η τιμωρία του αρχές Οκτωβρίου και να φτάνουμε στο πρώτο δεκαήμερο του Ιανουαρίου για να υπάρχει η όποια εξέλιξη.

Ή τον βάζεις να παίζει μετά την επιστροφή του στις προπονήσεις ή αποφασίζεις πως είναι ξένο σώμα και του βρίσκεις ομάδα. Ο καθένας μπορεί να έχει την άποψή του για το τι είναι σωστό για τον ΠΑΟΚ, όμως δεν μπορεί κανείς να συμφωνήσει πως είχε κάποιο νόημα να περάσουν έτσι τρεις μήνες. Διαχειρίζεσαι το θέμα άμεσα. Η καθυστέρηση δεν ωφελεί κανέναν.

Πάμπλο

Το αυτό και στο θέμα του Γκαρσία. Ξεκίνησε πέρσι, εξελίχθηκε σε πρώτο θέμα συζήτησης, έφθειρε τον Δώνη όσο τίποτα κι έφερε τη διοίκηση Σαββίδη μπροστά στην πρώτη σοβαρή κρίση της διακυβέρνησής της. Ο Γκαρσία αποχώρησε τελικά με συνέντευξη Τύπου, ο ΠΑΟΚ τον έφερε αργότερα πίσω.

Δεν άργησε πολύ το διάστημα που είχαμε τα ίδια, αν και σε χαμηλότερη ένταση, και φτάσαμε πάλι σ’ένα αντίο. Ο Δικέφαλος τον άφησε ελεύθερο, η Ξάνθη τον απέκτησε και το ραντεβού των δύο (ΠΑΟΚ και Γκαρσία) ανανεώθηκε για το μέλλον.

Και εδώ το θέμα θα έπρεπε να είχε λήξει από πέρσι. Ο Γκαρσία ήταν απολύτως ξεκάθαρος στο πως το βλέπει το πράγμα: ήθελε να παίζει, πίστευε (και πιστεύει) πως έχει ακόμα πολλά να δώσει και δεν άντεχε να μην αγωνίζεται. Μέση λύση με τέτοιες προσωπικότητες δεν υπάρχει. Είτε έχουν δίκιο, είτε όχι, το σίγουρο είναι πως χρειάζονται ξεκάθαρες λύσεις.

Μια τέτοια έπρεπε να δοθεί πέρσι το καλοκαίρι και δεν δόθηκε. Προφανώς και μέτρησε πολύ η αγάπη του κόσμου, η διοίκηση δεν ήθελε να τον πικράνει καλοκαιριάτικα που πωλούνται και τα διαρκείας. Όμως, το μόνο που έγινε είναι να διαιωνιστεί μια κατάσταση άβολη για όλους: για τον Γκαρσία, τον κόσμο του, τους υπόλοιπους, τον Στέφενς, τη διοίκηση, τους ρεπόρτερ. Κανείς δεν κέρδιζε όλους αυτούς τους μήνες, όλοι έχαναν.

Πολυτέλεια

Μπορεί το θέμα του Γκαρσία να είναι σαφώς πιο ευαίσθητο, πιο σοβαρό και άρα πιο δύσκολο στο χειρισμό απ’αυτό του Κάτσε, αλλά κι εδώ υπήρξε μεγάλη καθυστέρηση. Πέρασε χρονικό διάστημα που δεν ωφέλησε κανέναν, παρά μόνο ζημίωσε, έφθειρε.

Σε αμφότερες περιπτώσεις, έγινε τώρα αυτό που θα έπρεπε να έχει γίνει μήνες πριν. Δεν χάθηκε κι ο κόσμος, θα πείτε. Ναι, σίγουρα δεν χάθηκε. Όμως, η λογική λέει πως ο χρόνος είναι μια πολυτέλεια που έχουν μόνοι όσοι προηγούνται στην κούρσα και μάλιστα με μεγάλη διαφορά.

Αυτοί που κυνηγούν δεν έχουν την πολυτέλεια της καθυστέρησης, ειδικά αν δεν συμβιβάζονται με τη δεύτερη θέση ή θέλουν έστω να κλείσουν την διαφορά. Ο ΠΑΟΚ κυνηγάει, είναι πίσω. Οφείλει να πράττει σωστά, αλλά οφείλει και να πράττει γρήγορα, να τολμά.

Δεν ισχύει μόνο στις περιπτώσεις Κάτσε και Γκαρσία. Ισχύει και στις μεταγγραφές, στο έμψυχο δυναμικό. Ο Δικέφαλος θέλει τώρα να κλείσει τις τρύπες που άφησε ανοιχτές το καλοκαίρι. Βρίσκεται ένα βήμα πίσω: θα έπρεπε να έχει μπει με καλύτερο υλικό στην αφετηρία το καλοκαίρι και τώρα, τον Ιανουάριο, να ψάχνει τις κινήσεις που θα τον έφερναν στο επόμενο επίπεδο.

Προφανώς και δεν τελειώνει φέτος το ποδόσφαιρο. Δεν υπάρχει deadline για το μέχρι πότε μπορεί ο ΠΑΟΚ να βρίσκεται στο κατόπι του Ολυμπιακού. Δεν είναι καταστροφική η μέχρι τώρα καθυστέρηση, αλλά σίγουρα δεν είναι και ο,τι καλύτερο. Όταν κυνηγάς, δεν γίνεται να αργείς. Όταν κυνηγάς, τον χρόνο τον σέβεσαι περισσότερο κι απ’το χρήμα.

Τόλμη

Για να το κλείσουμε: πέρσι κατηγορούσα τον Αλαφούζο που επιμένει να έχει στα χέρια του τον Παναθηναϊκό χωρίς να έχει διοικητικά στελέχη με ποδοσφαιρική γνώση. Η δική του μαζί με του Παναγόπουλου δεν έφτανε ούτε για να διοικηθεί ομάδα 5Χ5, γι’αυτό κι ήταν νομοτελειακό να τους πιανουν κότσο οι Φερέιρα και οι Βαρέλα και να συμβούν όλα τα περσινά τραγελαφικά.

Θεωρούσα πως ήταν σωστό αυτό που έκανε ο Σαββίδης: στελέχωση σε όλα τα επίπεδα πάνω απ’τον προπονητή (Σιστιακόφ, Γεωργιάδης, Βρύζας, επιστροφή Ζαγοράκη) αλλά και πολλές απαιτήσεις και πίεση σ’αυτά τα στελέχη. Ένα χρόνο μετά, παρατηρώ από μακριά πως μαζί με την οργάνωση και τις απαιτήσεις, υπάρχει και μια δυσκαμψία.

Καθυστέρηση στα θέματα Κάτσε-Γκαρσία, μεταγγραφική ενίσχυση που δεν ανταποκρίθηκε ούτε στις εξαγγελίες, ούτε στις προσδοκίες. Μια ατολμία, μια δυσκολία στις αποφάσεις, σαν ο φόβος του οποιουδήποτε κόστους να υπερτερεί της όποιας φιλοδοξίας.

Λιγότερα λεφτά και οργάνωση είχε ο ΠΑΟΚ στα πρώτα χρόνια του Ζαγόρ. Δεν πέτυχαν όλες οι τότε μεταγγραφικές επιλογές. Έγιναν όμως και κάποιες που έμελλαν όχι μόνο να προσφέρουν, αλλά να αποτελέσουν σημείο αναφοράς για τον ΠΑΟΚ. Δεν υπήρχαν ούτε λεφτά, ούτε οργάνωση. Αλλά δεν υπήρχε και φόβος “μην γίνει κάποιο λάθος”. Η τόλμη υπερίσχυε, νικούσε η λαχτάρα του “πάμε προς τα μπρος, όχι άλλη καθυστέρηση”.

Δείτε την 19η εκπομπή Super BALL με σχόλια και ρεπορτάζ απ' όλα τα γήπεδα της Ελλάδας: