Η Μπαρτσελόνα της ανατροπής

Χαμένη ένταση

Μετά το 2-0 του Σαν Σίρο συζητούσαμε για την χαμένη ένταση της Μπαρτσελόνα. Για το γεγονός πως με την μπάλα, αλλά κυρίως χωρίς αυτήν, δεν βγάζουν την συνηθισμένη τους ένταση. Αυτήν που ανάγκαζε τον αντίπαλο να διαλύεται σωματικά και ψυχολογικά, αφού εξαντλούταν για να κερδίσει την μπάλα, μόνο και μόνο για να την χάσει λίγα δευτερόλεπτα αργότερα.

Ο Πουγιόλ έδωσε το σύνθημα πριν από πέντε μέρες: “Το πιο σημαντικό στοιχείο αυτής της ομάδας ήταν το πως αντιδρούσαμε όταν χάναμε την μπάλα. Πρέπει να ανακτήσουμε αυτήν την πίεση”. Όπερ κι εγένετο. Ήταν σαφές από την πρώτη στιγμή πως η Μίλαν θα υποφέρει για να κρατήσει την μπάλα. Και πως αυτή τη φορά το +70% στην κατοχή της Μπαρτσελόνα δεν θα είναι “κατοχή για την κατοχή”, αυτό το ανούσιο επιθετικό κατενάτσιο που είδαμε στο Μιλάνο. Αυτή τη φορά οι επιθέσεις δεν θα είναι όλες απέναντι σε οργανωμένη άμυνα, αλλά η πίεση θα φέρει φάσεις με τους Ιταλούς ανοιχτούς.

Τάκλινγκ και κλεψίματα

Είδαμε τους Καταλανούς να σκυλιάζουν, να πιέζουν και να πνίγουν όπως παλιά, δεν χρειάζεστε εμένα για να σας το πω, αφού από κλέψιμο ήρθαν τα δύο από τα τρία γκολ. Αυτό που έχει σημασία να δούμε πως αποτυπώθηκε όλο αυτό στο χορτάρι. Στο πρώτο γράφημα είναι τα τάκλινγκ της Μπαρτσελόνα στον πρώτο αγώνα, με τους Καταλανούς να είναι η ομάδα που αμύνεται δεξιά και στο δεύτερο γράφημα τα τάκλιγνκ του 4-0, με την Μπάρτσα να παίζει από αριστερά προς τα δεξιά.

Η διαφορά είναι μεγάλη. Στο Καμπ Νου οι Καταλανοί όχι μόνο επιχείρησαν έξι περισσότερα τάκλινγκ απ’όσα είχαν κάνει στο Μιλάνο, αλλά το βασικότερο είναι το που τα έκαναν κι όχι η ποσότητα ή το ποσοστό επιτυχίας. Στον πρώτο αγώνα είχαν μόνο τέσσερα τάκλινγκ πάνω από τη σέντρα και κανένα στον άξονα και χθες επιχείρησαν 14. Εκεί που μετράει, εκεί που βρίσκει την άμυνα ανοιχτή. Εκεί που ο Ινιέστα είχε πέντε στα πέντε κερδισμένα τάκλινγκ, ενώ στο Μιλάνο είχε επιχειρήσει μόλις ένα.

Το ίδιο ισχύει και για τα κλεψίματα, που ακολουθούν στα επόμενα δύο γραφήματα, με πρώτο αυτό του αγώνα στην Ιταλία. Στον επαναληπτικό η Μπάρτσα είχε κλέψει την μπάλα ψηλά μόλις μία φορά, ενώ στο Καμπ Νου το γράφημα δείχνει πως τέσσερα κλεψίματα έγιναν μέσα στην περιοχή ή στα όρια της.

(Σημείωση. Ως κλέψιμο δεν λογίζεται μια κερδισμένη μονομαχία ή ένα τάκλινγκ, αλλά όταν ένας παίκτης παρεμβαίνει στην πορεία μιας πάσας και γίνεται αυτός κάτοχος της μπάλας.)

Τριάδα με Άλμπα

Κι αφού με τον Ινιέστα στον άξονα και την ένταση στην πίεση ψηλά άλλαξαν πολλά, έμεναν μερικά πράγματα ακόμα.

Το πρώτο ήταν να αλλάξει συμπεριφορά η αμυντική τετράδα και να μην επαναληφθεί η σχεδόν αυτοκτονική λογική των τελευταίων αγώνων, που είχαμε εξετάσει αναλυτικά μετά την ήττα από την Ρεάλ στο Κύπελλο. Αν ο Πουγιόλ ήταν διαθέσιμος από την αρχή είμαι σχεδόν βέβαιος πως αυτός θα είχε κάνει τριάδα με τον Μασεράνο και τον Πικέ, όπως γινόταν μέχρι πέρσι.

Με τον αρχηγό στον πάγκο και τον Άλμπα στο χορτάρι, το θέμα ήταν ο 22χρονος να μην παίζει ως “ένας ακόμα Άλβες στα αριστερά”, αλλά να συμπεριφερθεί περισσότερο ως αμυντικός και να γίνει τρίτος στόπερ. Αυτό ακριβώς έκανε. Και μπορεί αυτός να έφυγε στην κόντρα για το τέταρτο γκολ στο φινάλε, αλλά ήταν εκεί που έπρεπε για να μην είναι μόνοι τους ο Πικέ με τον Μασεράνο κι ήρθε σωτήρια ως όφειλε για να κόψει την τελευταία στιγμή τον Ρομπίνιο στο 82’.

Στο πρώτο γράφημα, η “αυτοκτονική” Μπάρτσα του 1-3 με την Ρεάλ, με τον Άλμπα (18) ψηλά να παίζει όλη την πλευρά και τους Πουγιόλ (5) και Πικέ (3) να είναι μόνοι τους. Στο δεύτερο, η “σωστή” Μπάρτσα του 4-0, με τον Άλμπα (18) να φτιάχνει τριάδα με Πικέ (3) και Μασεράνο (14) και τον Πέδρο (17) να δίνει το πλάτος στην επίθεση στα αριστερά. Και πάλι, ξεκάθαρη διαφορά, επιστροφή στα γνωστά, τα “σωστά”.

Πέδρο, Βίγια τα “σκιάχτρα”

Τσεκ και στα δύο πρώτα ζητούμενα λοιπόν, και στην ένταση και τους χώρους της πίεσης και στην τριάδα πίσω. Τι έμενε; Η καλύτερη λειτουργία στην επίθεση, που είχε ήδη γίνει πιο εύκολη λόγω της πίεσης ψηλά. Με τον Φάμπρεγας στον πάγκο, ο Ινιέστα δεν είχε κανέναν για να “τρακάρει” και να μπερδεύεται και πήγε στην κλασική θέση δίπλα στον Τσάβι, την ώρα που Πέδρο και Βίγια πήραν ξεκάθαρους ρόλους.

Ο Πέδρο πήγε στα αριστερά, εκεί που παραδοσιακά η Μπάρτσα έβαζε παλιά έναν finisher για να κόβει όταν πρέπει στην περιοχή και να τελειώνει φάσεις κι ο Βίγια κινήθηκε στην κορυφή και λίγο προς τα δεξιά. Όπως δείχνουν και τα προσωπικά τους γραφήματα, κανείς τους δεν είχε μεγάλη συμμετοχή στο ματς, παρά το γεγονός πως ο Βίγια σκόραρε. Όμως αυτό ήταν αναμενόμενο, γιατί όταν η Μπάρτσα βάζει τέτοιους παίκτες στο γήπεδο δεν τους χρησιμοποιεί στην ανάπτυξη, αλλά μόνο στο τελείωμα των φάσεων και ως “σκιάχτρα” για την αμυντική λειτουργία του αντιπάλου.

Με τον Πέδρο αριστερά, η άμυνα της Μίλαν είχε άλλον έναν παίκτη στο πλάι να προσέχει κι αναγκαστικά “άνοιγε” στον χώρο κι άφηνε κενά στον άξονα Αυτό με τον Ινιέστα αριστερά δεν συνέβαινε, γιατί η κίνησή του είναι πάντα προς το κέντρο και σχεδόν ποτέ στην πλάτη της άμυνας, κι έτσι η αμυντική τετράδα του αντιπάλου έμενε συμπαγής και συγκεντρωμένη στον χώρο δράσης του Μέσι.

Ο Βίγια ήταν ακόμα πιο καταλυτικός, όχι μόνο γιατί έβαλε το τρίτο γκολ, αλλά γιατί οι χώροι της παρουσίας του ελευθέρωσαν τον Μέσι. Πήγε στην κορυφή και λίγο προς τα δεξιά και παρότι δεν συμμετείχε σχεδόν καθόλου μέχρι να σκοράρει, ήταν εκεί για να προσαρμοστεί η άμυνα πάνω του και να βρει χώρους να δράσει ο Μέσι. Έτσι βρέθηκαν τα μικρά κενά που αρκούν για να σκοράρει ο εκπληκτικός Αργεντινός, έτσι ο Βίγια βρέθηκε εκεί που έπρεπε για το 3-0, έτσι ο Μέσι μπόρεσε να μοιράσει τον χρόνο του, παίζοντας πότε στα δεξιά και πότε στον άξονα, αλλάζοντας ρόλους με τον Ισπανό.

Μέσι

Στα επόμενα και τελευταία γραφήματα είναι οι χώροι που κινήθηκε ο Μέσι, με πρώτο το ματς στην Ιταλία. Σχεδόν αχρείαστα, γιατί η διαφορά ήταν ορατή από δορυφόρο. Ο “εξαφανισμένος”, στατικός και παγιδευμένος Αργεντινός του Σαν Σίρο κι αυτός του Καμπ Νου, που κινήθηκε παντού και επηρέασε το παιχνίδι όσο κανένας.

Ένας φίλος μου ζήτησε στο twitter να γράψω για την αλλαγή στον ρόλο του και πως πρέπει να παίζει για να αποδίδει καλύτερα, κτλ. Θεωρώ πως ακόμα κι οι παράθεση των τελευταίων γραφημάτων είναι περιττή. Αυτά χρειάζονται ως αποδείξεις για τους ρόλους και τις θέσεις των υπολοίπων. Όπου κι αν παίζει ο Μέσι, ο ρόλος του είναι ένας. Αυτός του ποδοσφαιρικού θεού.

Κι οι θεοί συχνά εξαφανίζονται μόνο και μόνο για να κάνουν κάποιους να τους αμφισβητήσουν. Μόνο και μόνο για να εμφανιστούν ξανά και να τιμωρήσουν τις ύβρεις. Με την Μπάρτσα να βρίσκει ξανά ένταση και να διορθώνει τις μικρές, αλλά τόσο σημαντικές ανορθογραφίες, ήταν δεδομένο πως αυτός που συχνά-πυκνά θεωρείται “γατάκι και κουραστικός” από αφελείς ή haters θα ήταν εκεί για να κάνει την διαφορά, να καταπλήξει και πάλι.