Here we are again

Here we are again, να 'μαστε πάλι μαζί, που έλεγε κι ο Πουλικάκος ως Τζον Παπαλούκας στο τηλεοπτικό μάθημα αγγλικών στην "Λούφα και παραλλαγή". Στα ίδια μέρη, στις ίδιες συζητήσεις. Δεν εννοώ φυσικά την ήττα του Παναθηναϊκού στην Βέροια, αυτόν τον διασυρμό που είναι πρωτοφανής, ακόμα και για τα φετινά δεδομένα της ομάδας.

Τα ίδια μέρη κι οι ίδιες συζητήσεις αφορούν τις ενδωπαναθηναϊκές κόντρες, αυτές που μάθαμε εδώ και χρόνια να τις αποκαλούμε με τον γενικό όρο "πολυμετοχικές διαμάχες". Αυτόν τον εμφύλιο που μαίνεται από τότε που ξεκίνησε η πολυμετοχικότητα και πέντε χρόνια μετά έχει περάσει από αμέτρητα στάδια.

Η ένταση έχει αυξομειωθεί πολλές φορές, αλλά αυτό που είναι πραγματικά πολύ δύσκολο να καταμετρηθεί είναι το πόσα διαφορετικά μέτωπα έχουν σχηματιστεί σ’αυτό το διάστημα. Όπως συμβαίνει και στα πετυχημένα σίριαλ, στον Παναθηναϊκό σχεδόν όλοι έχουν συμμαχήσει με όλους και σχεδόν όλοι έχουν βρεθεί, έστω και για κάποιο διάστημα, αντίπαλοι με πρώην ή μελλοντικούς συμμάχους. Οι σταθερές είναι λίγες, το μόνο που έχει παραμείνει πάντα ως σταθερά είναι η αντιπαλότητα, ο πόλεμος.

Δεν είναι υπερβολή να πούμε πως το πιο ήπιο διάστημα του Παναθηναϊκού εμφυλίου ήταν οι μήνες της εποχής Αλαφούζου.

Ο πρόεδρος της Παναθηναϊκής Συμμαχίας, από κομπάρσος των πρώτων πολυμετοχικών επεισοδίων που ελάχιστοι θυμούνται γιατί δεν είχε παίξει πολύ, έγινε ο νέος και μοναδικός πρωταγωνιστής στον 5ο χρόνο της σειράς. Κι αυτό γιατί αποχώρησε ο Γιάννης Βαρδινογιάννης, ο παραδοσιακός πρωταγωνιστής και κάτοχος του θρόνου του μεγαλομετόχου, ο έτερος μεγάλος πρωταγωνιστής Βγενόπουλος δεν κάθισε ποτέ στην θέση του, ο Πατέρας έχει περάσει σε σιγή ασυρμάτου (που έλεγε παλιά κι ο Τζίγκερ) και οι Γιαννακόπουλοι έχουν σταματήσει εδώ και καιρό την ενασχόληση και την συμμετοχή σε συμμαχίες.

Μόνο που δεν υπάρχουν σίριαλ με έναν μόνο πρωταγωνιστή και χωρίς "εχθροπραξίες". Το διάστημα που στο κάδρο υπήρχε μόνο ο Αλαφούζος και τα προβλήματα ήταν μόνο οικονομικά (κι όχι οι εμφύλιες διαμάχες και τα στρατόπεδα) δεν θα μπορούσε να κρατήσει και πολύ. Δεν ξέρω σε πόσους είναι ορατό και κατά πόσο, αλλά εμφύλιος is back.

Τα πράγματα μοιάζουν απλά. Το πακέτο "Τσάκας και (εκάστοτε) πρίγκιπας" έχει "χρεωθεί" εξ αρχής στον Τζίγκερ. Σε αυτόν χρεώθηκε η πρώτη εμφάνιση, αλλά και η διαιώνιση του σίριαλ με την περίφημη δικαιολογία "δεν το σταματάω και δεν το σχολιάζω για να μην μου πουν πως σαμποτάρισα την πριγκιπική λύση για την ομάδα". Γι’αυτούς τους λόγους οι ορκισμένοι εχθροί του Τζίγκερ έφτασαν στο σημείο να του κόλλησαν και ένα νέο παρατσούκλι, το "σεναριογράφος".

Το θέμα δεν είναι πως η επανεμφάνιση Τσάκα κι η συνέντευξη Τύπου του Φεϊζάλ βρήκε πάλι "πιστούς" στις τάξεις των οπαδών. Αυτό άλλωστε ήταν αναμενόμενο. Πάντα συνέβαινε και πάντα θα συμβαίνει. Θα βρίσκονται κάποιοι να πειστούν πως ήρθε επιτέλους η σωτηρία, κάποιοι να ταχθούν υπέρ της νέας εμφάνισης Τσάκα-Πρίγκιπα, πρόθυμοι να ξεχάσουν πως ο Τσάκας έχει παραδεχθεί δημόσια πως έλεγε ψέμματα για δύο μήνες στην υπόθεση του Αλ Σαούντ. Ο δρόμος που θα λύσει μονομιάς όλα τα προβλήματα πάντα βρίσκει ακόλουθους, πόσω μάλλον όταν είναι απελπισμένοι.

Το θέμα είναι η υποδοχή που έτυχε η επανεμφάνιση Τσάκα-Πρίγκιπα από συγκεκριμένα Μέσα. Εφημερίδες που μάθαμε να αποκαλούμε "οπαδικές", αλλά ίσως θα έπρεπε να προτιμούμε τον όρο "παραγοντικές". Έσπευσαν να επιτεθούν στον Αλαφούζου για την δήλωση περί "αλλεργίας στους πρίγκιπες" και να στηρίξουν (ξανά) τον Τσάκα και τον πρίγκιπα. Η πάλαι ποτέ στήριξη στον Αλαφούζο "που είναι η μόνη λύση και λύνει το πρόβλημα του Βοτανικού, σε αντίθεση με τον Βγενόπουλο" έγινε κριτική, επίθεση, εναντίωση.

Ταυτόχρονα, βέβαια, βρέθηκαν κι οι πάντα απαραίτητοι αγανακτισμένοι ακροατές που θα βγουν στον αέρα ραδιοφωνικών εκπομπών. Πέντε χρόνια βρισκόμουν στο στούντιο τέτοιων εκπομπών, έμαθα να ξεχωρίζω τις αυθόρμητες παρεμβάσεις, που κίνητρό τους είναι η αγάπη για την ομάδα κι η αγωνία, κι αυτές που προκύπτουν από την ανάγκη "να ειπωθεί το ποίημα". Κι εννοείται πως το "παραγοντικά Μέσο" δεν τους αντιμετώπισε ως "στημένους", αλλά ως τον απλό κόσμο, που αγωνιά και έχει δίκιο.

Είναι νομίζω προφανές πως ο Αλαφούζος είδε την επανεμφάνιση Τσάκα-Πρίγκιπα, αλλά και την υποδοχή που αυτή έτυχε από συγκεκριμένο Μέσο, ως εχθρική πράξη, ίσως και ως casus belli. Το ίδιο φαίνεται πως έγινε κι από την πλευρά των μετόχων, που έβγαλαν με φανερά ειρωνική διάθεση και τις δύο ανακοινώσεις (Παρασκευή-Δευτέρα) για το ενδιαφέρον του Φεϊζάλ.

Ποιοι μέτοχοι όμως; Όπως διαβάσαμε από τα ρεπορτάζ, ο Πατέρας δεν υπάρχει πουθενά και το μόνο που διέρρευσε η πλευρά του προς τον Τύπο ήταν ένα λιτό "ο,τι πει ο Αλαφούζος". Οι Γιαννακόπουλοι δεν ασχολούνται, ο Πολέμης δεν έχει εμφανιστεί. Ποιος μένει; Με ποιον μπορεί να μίλησε ο Αλαφούζος για να βγουν οι ανακοινώσεις των μετόχων που λένε "ο,τι θέλει ο Φαϊζάλ" και ταυτόχρονα τον ειρωνεύονται; Ένας υπάρχει μόνο, που και στο παρελθόν είχε εχθρική κι ειρωνική διάθεση προς τα πριγκιπικά σενάρια, ίδια μ’αυτήν που έχει τώρα ο Αλαφούζος στις προσωπικές του δηλώσεις, αλλά και οι μέτοχοι στις ανακοινώσεις τους.

Νομίζω πως τώρα το τοπίο σας είναι πιο ξεκάθαρο. Κι έτσι μπορεί να εξηγηθεί πιο εύκολα η ανακοίνωση του Αλαφούζου που ήρθε μετά την συντριβή στην Βέροια. Αυτό το “έδωσα σε πολλούς ανθρώπους την ευκαιρία, ξεχνώντας το παρελθόν, να συμπράξουν στην προσπάθεια για την σωτηρία και την αναγέννηση του Παναθηναϊκού και αυτοί το εξέλαβαν σαν αδυναμία ή αφέλεια." Αλλά και το φινάλε τις ανακοίνωσης, που μιλούσε για "συμφέροντα και σκοπιμότητες".

Από πολλούς όλα αυτά ερμηνεύτηκαν ως βολές με κύριους αποδέκτες το ποδοσφαιρικό τμήμα, αλλά νομίζω πως το επίπεδο του πολέμου είναι καθαρά παραγοντικό. Η ομάδα είναι απλώς το πεδίο που διεξάγεται η μάχη. Και λογικό θα είναι να αναρωτηθείτε τι ρόλο έχει σ’όλα αυτά το "πογκρόμ" του Αλαφούζου, με τις εκκαθαρίσεις ποδοσφαιριστών.

Αρχικά θα πρέπει να ξεχωρίσουμε τις περιπτώσεις. Ο Μπουμσόνγκ εδώ και καιρό είναι ξένο σώμα, όσο κι αν επικοινωνιακά προσπαθούσαν να μας πείσουν για το αντίθετο. Για τον Λέτο δεν είναι καινούργια τα ρεπορτάζ που μας μιλάνε για πρόθεση να σπάσει το συμβόλαιό του κι ασυμφωνία των δύο πλευρών. Ο Χριστουδουλόπουλος επίσης μοιάζει ξενερωμένος, φευγάτος αλλά και χολωμένος με την κερκίδα, για αρκετό χρονικό διάστημα, ενώ για τον Φορναρόλι δεν αποτελεί δα και είδηση πως ο Παναθηναϊκός θα κοιτάξει να ξεφορτωθεί μια λαμπρή επιλογή του Φερέιρα.

Ποιοι μένουν; Ο Βύντρα με τον Σπυρόπουλο. Ε, δεν χρειάζεστε εμένα για να σας θυμίσω με ποιον παράγοντα έχουν συνδεθεί (δίκαια ή άδικα) οι δύο αυτοί ποδοσφαιριστές, ποια εποχή "θυμίζουν" σε κάποιους. Αυτό που ίσως χρειάζεται να επισημανθεί είναι πως ο Αλαφούζος έχει συνεργάτες και συνομιλητές με ξεκάθαρο "πολυμετοχικό και αντί-Τζιγκερικό" παρελθόν και προφίλ.

Οι υπόλοιποι παίκτες ούτως ή άλλως, με τον έναν ή με τον άλλον τρόπο, θα αποχωρούσαν από τον Παναθηναϊκό. Η είδηση αφορά τους Βύντρα-Σπυρόπουλο, που στα μάτια μου είναι σχεδόν ξεκάθαρο, πως χρησιμοποιούνται ως "όπλα" στον νέο Παναθηναϊκό εμφύλιο, ως ισχυρή απάντηση της μίας πλευράς προς την άλλη.

Το μέλλον θα δείξει ποιες από τις παραπάνω εκτιμήσεις είναι σωστές και ποιες όχι. Σε κάθε περίπτωση, Happy Christmas (the war is NOT over).