Μάχη δύο κόσμων, με νικητή τον Ζοζέ

Το τελικό αποτέλεσμα και ο θρίαμβος της Τσέλσι ήταν μια ακόμη απόδειξη πως η μονομαχία είναι ρευστή. Κι ο κανόνας λέει πως, μακριά από ιδεοληψίες του στιλ “αυτό είναι το σωστό, το άλλο είναι λάθος”, οι μάχες κρίνονται απ’το βαθμό ετοιμότητας του εκάστοτε αντιπάλου.

Για να έχει τύχη η proactive ομάδα της κυριαρχίας, θα πρέπει να είναι σε θέση να υπηρετήσει το σχέδιό της σε πολύ υψηλό επίπεδο. Αν δεν μπορεί, τότε ο καλά διαβασμένος αντίπαλος μπορεί να αμυνθεί σωστά και να πάρει το παιχνίδι στην κόντρα, αυτό δηλαδή που έκανε η Τσέλσι στο Έιτιχαντ. Και εννιά φορές στις δέκα, θα το κάνει με το λατρεμένο για κάθε reactive ομάδα του πλανήτη 1-0.

Μετά από τέτοιες νίκες τα φώτα πέφτουν πρώτα στον νικητή, αλλά αυτό είναι λάθος. Η σωστή ματιά επιβάλει να κοιτάξουμε πρώτα στην ομάδα που ήθελε να είναι το αφεντικό της αναμέτρησης, στον μποξέρ που μπήκε στο ρινγκ για να κυριαρχήσει και μετά σ’αυτόν που πήρε θέση στα σχοινιά και τελικώς πήρε το ματς.

Αναγκαστικά προβληματική Σίτι

Η Σίτι δεν ήταν σε θέση να υπηρετήσει το σχέδιο της σε μεγάλο βαθμό. Από μόνη της, πριν καν ο Μουρίνιο παρουσιάσει το δικό του σχέδιο αναχαίτισης-αιφνιδιασμού. Κι αυτό γιατί η ομάδα του Πελεγκρίνι κατέβηκε σε ένα πολύ δύσκολο ματς με δεμένα τα χέρια εξαιτίας τραυματισμών.

Έλειπαν ο Αγουέρο, ο Νασρί και ο Φερναντίνιο, ενώ ο Μίλνερ με τον Γκαρσία ήταν ανέτοιμοι, έχοντας χάσει πολλές προπονήσεις. Οι απόντες-ανέτοιμοι δημιούργησαν ένα καταστροφικό ντόμινο για τη Σίτι. Στην επίθεση τη θέση του Αγουέρο πήρε ο Τζέκο κι αυτομάτως το δίδυμο με τον Νεγρέδο (που κι αυτός δεν ήταν στο 100%) έγινε βαρύ, προβλέψιμο, χωρίς την κινητικότητα και τη δημιουργία που μπορεί να προσφέρει ο Αγουέρο. Η Σίτι είχε (αναγκαστικά) ένα καθαρό δίδυμο 4-4-2 κι όχι ένα σύγχρονο δίδυμο με δύο κινητικούς επιθετικούς, που βάζουν δύσκολα στους στόπερ.

Το ντόμινο ήταν ακόμα πιο καταστροφικό στη συνέχεια. Η απουσία του Νασρί στερούσε απ’τη Σίτι έναν παίκτη που θα βοηθούσε τον Σίλβα στην δημιουργία: ο Ισπανός πλέον ήταν μόνος. Η ανετοιμότητα του Μίλνερ στερούσε απ’τον Πελεργκρίνι τη δυνατότητα να τον ρίξει ως τρίτο χαφ και να έχει τον Σίλβα πίσω απ’τον Τζέκο ή του Αγουέρο. Έτσι είχε παίξει στο Μόναχο, όταν και κέρδισε την Μπάγερν.

Και τέλος, η απουσία του Φερναντίνιο έδωσε το τελευταίο και πιο καίριο χτύπημα. Χωρίς το Βραζιλιάνο, τον τέλειο παρτενέρ του Γιάγια Τουρέ, το κέντρο της Σίτι έχανε και σε άμυνα και σε επίθεση. Με ανέτοιμο τον Γκαρσία και τον Μπάρι στην Έβερτον, ο Πελεγκρίνι δεν είχε άλλη επιλογή απ’αυτήν του Ντεμικέλις. Κι ο Μουρίνιο έπαιξε με στόπερ, αλλά αυτός το έκανε για να αμυνθεί.

Για μια ομάδα σαν τη Σίτι, όλα αυτά τα “δεν μπορώ” ήταν καταστροφικά. Αν ο Πελεγκρίνι κατέβαινε έτσι από επιλογή, θα μιλούσαμε για τακτικό “έγκλημα”. Η σωστή ματιά λέει πως οι επιλογές του ήταν ελάχιστες και το αρχικό σχήμα της Σίτι ήταν σχεδόν αναγκαστικό. Και πριν καν γίνει η σέντρα, έβλεπες πως είναι προβληματικό.

Αναμενόμενα σωστή Τσέλσι

Με την ομάδα της κυριαρχίας να μην κατεβαίνει όπως πρέπει, αυτό που έλειπε για να δέσει το γλυκό ήταν ένα (ακόμα) ρεσιτάλ reactive παιχνιδιού απ’τον Μουρίνιο. Ο Πορτογάλος το έργο το ξέρει καλά, ακόμα κι όταν απέναντί του ο γρίφος είναι πολύ δύσκολος. Πόσω μάλλον όταν ο αντίπαλος δεν κατεβαίνει στην καλύτερη δυνατή κατάσταση.

Κολώνες στο 4-2-3-1, ο Λουίς με τον Μάτιτς, ακούνητοι μπροστά απ’την άμυνα. Ο Ραμίρες δεξιά, να έρχεται κεντρικά και να παίρνει την κίνηση του Σίλβα που κλίνει προς μέσα για να γίνει δεκάρι: τρεις παίκτες για να φτιάξουν τοίχο για τον Σίλβα και τις εφορμήσεις του Τουρέ.

Με τον Ντεμικέλις στη θέση του Φερναντίνιο, η Τσέλσι είχε έναν παίκτη λιγότερο να πιέζει και να φοβάται στον άξονα. Χωρίς τον Νασρί, ο φόβος ήταν μόνο ο Σίλβα. Χωρίς τον Αγουέρο, Τέρι και Κέιχιλ μπορούσαν να παίξουν πιο εύκολα τους Τζέκο-Νεγρέδο. Τι έμενε; Ο γρήγορος Αθπλικουέτα για να κρατήσει τον Νάβας, τον μοναδικό που απειλούσε στο πλάι.

Ο Μουρίνιο έχει αμυνθεί με επιτυχία απέναντι σε ομάδες λερναίες ύδρες, με δύο προβλήματα να ξεπηδούν όταν πας να λύσεις ένα. Η Σίτι, γενικώς, είναι ένας τέτοιος αντίπαλος, τόσο με τον οπλισμό που διαθέτει, όσο και με τους τρόπους που διδάσκει ο Πελεγκρίνι. Τη Δευτέρα το βράδυ, η Σίτι δεν ήταν. Τα όπλα ήταν λιγοστά, οι τρόποι το ίδιο.

Φωτιά στην κόντρα

Αλίμονο αν ο Ζοζέ δεν αμυνόταν με επιτυχία. Κι αφού πέρασε το πρώτο τέταρτο-εικοσάλεπτο, φάνηκε πως το έργο δεν θα είναι δύσκολο και στην επίθεση. Ο Τουρέ, μαθημένος με τον Φερναντίνιο δίπλα του, έκανε τρομερά πράγματα με την μπάλα, αλλά λίγα χωρίς αυτήν. Ο Ντεμικέλις σύντομα βρέθηκε αβοήθητος, το ίδιο και η άμυνα πίσω του. Το πάρτι άρχισε.

Ο Αζάρ έκανε όργια με έντεκα πετυχημένες ντρίμπλες, αριθμό εξωπραγματικό, ο Ιβάνοβιτς ανέβαινε γνωρίζοντας πως ο οι υπόλοιποι πίσω του θα ελέγχουν τον Σίλβα, ο Ετό με τον Γουϊλιαν δούλεψαν τέλεια με και χωρίς μπάλα. Γκολ και προβάδισμα, όχι κόντρα στη ροή του αγώνα, αλλά απ’αυτά που τα βλέπεις να έρχονται. Αντεπιθέσεις που σταμάτησαν στα δοκάρια του Χαρτ και θα μπορούσαν εύκολα να διευρύνουν το σκορ. Αλλά είπαμε, οι reactive ομάδες λατρεύουν το 0-1.

Η Σίτι βελτιώθηκε όταν ο Γιόβετιτς έκανε πιο κινητική την επίθεση και πήρε κάποιο απ’το βάρος που είχε στους ώμους του ο Σίλβα, αλλά δεν ήταν αρκετό. Η Τσέλσι δεν θα το έχανε το ματς, το πολύ-πολύ μια στιγμή έμπνευσης από πλευράς Σίτι να έφερνε το 1-1. Κι αυτό καλό θα ήταν, όχι βέβαια όσο το 0-1.

Ο Πελεγκρίνι δεν έκανε άλλη αλλαγή. Σαφής ένδειξη πως δεν εμπιστευόταν τους Ρόντγουελ και Μίλνερ και πως η αρχική σύνθεση ήταν σχεδόν αναγκαστική, αφού ούτε κι ο Γιόβετιτς θα μπορούσε να πάρει φανέλα βασικού σε τέτοιο ματς. Ξαναλέω πως είναι εύκολο να πεις πως έκανε “εγκλήματα”, αλλά στη συγκεκριμένη περίπτωση αυτό είναι άδικο. Τα χέρια του ήταν δεμένα κι αν δεν ήταν, σίγουρα δεν θα κατέβαινε έτσι.

Τελείως διαφορετικές, αλλά ισόβαθμες

Το τελικό αποτέλεσμα φέρνει τις ομάδες ισόβαθμες. Η Τσέλσι μπορεί να έχει πάρει έξι πόντους στους αγώνες με τη Σίτι, αλλά οι ομάδες έχουν από 53 βαθμούς με την ομάδα του Πελεγκρίνι να έχει τη διαφορά τερμάτων. Μια απλή ματιά λέει πως στους υπόλοιπους αγώνες η Σίτι τα έχει πάει καλύτερα (ως proactive ομάδα), αλλά η επιτυχημένη διαχείριση των ντέρμπι απ’τον Μουρίνιο έχει ισοσκελίσει το χάντικαπ και φέρνει το ματς στο Χ.

Και τελικώς, το ντέρμπι μας αφήνει μ’αυτό που συζητήσαμε την τελευταία φορά που ρίξαμε μια ματιά στη μάχη του τίτλου στην Αγγλία: Όπως ζητάμε απ’την Σίτι να βάλει λίγο νερό στο κρασί της και να γίνει λίγο πιο κυνική και reactive σε κάποιες περιπτώσεις, με τον ίδιο τρόπο κι η Τσέλσι καλό θα ήταν να παρουσιάσει και κάτι άλλο πέρα απ’τη συγκομιδή βαθμών και πλάνο “κάνουμε ο,τι χρειάζεται σε κάθε ματς”.

Στόχοι

Και οι δύο ομάδες είναι εξαιρετικές σ’αυτό που έχουν επιλέξει να κάνουν, αυτό που περιγράψαμε στην αρχή του κειμένου. Η ισοβαθμία τους αυτή τη στιγμή έχει και έναν ωραίο συμβολισμό: δείχνει πως μπορεί να διαφέρουν πάρα πολύ, αλλά τελικώς το πηλίκο είναι ίδιο.

Άρα το ζητούμενο είναι η βελτίωση σ’αυτά που δεν κάνουν καλά, γιατί σ’αυτά που κάνουν είναι εξαιρετικές. Η Τσέλσι πρέπει να γίνει καλύτερη με την μπάλα, για να μη φέρει ξανά 0-0 σαν κι αυτό με τη Γουέστ Χαμ, και η Σίτι να γίνει καλύτερη χωρίς αυτήν, ώστε την επόμενη φορά που θα έχει απουσίες, να μην την πληρώσει στην κόντρα. Αυτοί είναι οι στόχοι, αυτοί θα κρίνουν την κούρσα. Κι απ’το Σεπτέμβριο έχουμε πει πως ο Μουρίνιο έχει το προβάδισμα.