Σκάστε κι ακούστε τον αρχηγό σας

Οι πανηγυρισμοί τελείωσαν, η σκόνη έκατσε. Ο Ολυμπιακός πήρε μια πολύ μεγάλη πρόκριση στο Final Four της Μαδρίτης. Το πέτυχε ως αουτσάιντερ στη σειρά των play-off, το πέτυχε εμφατικά, με μειονέκτημα, απέναντι σε μια πολύ καλή ομάδα, και το σφράγισε μ’έναν τρόπο που ήταν απολύτως λογικό να προκαλέσει ντελίριο ενθουσιασμού.

Δεν έχω κάτι να προσθέσω σ’αυτά που έχουν ήδη γραφτεί, τόσο στο Contra.gr όσο και στα άλλα ΜΜΕ, γι’αυτήν την επιτυχία του Ολυμπιακού, τους πρωταγωνιστές, παίκτες και προπονητή. Όμως, με την πρόκριση να αποτελεί παρελθόν και το Final Four και τους τελικούς του πρωταθλήματος να έρχονται στο μέλλον, είναι η κατάλληλη στιγμή για μια στάση.

Στάση στον Βασίλη Σπανούλη. Όχι για να εκθειάσουμε την απόδοσή του, ούτε για να εξηγήσουμε πως απ’αυτόν ξεκινάνε όλα στο παρκέ για τον Ολυμπιακό. Στάση για να δούμε αυτά που δήλωσε μετά το 3-1 επί της Μπαρτσελόνα, το ίδιο βράδυ στην κρατική τηλεόραση και το επόμενο πρωί στον αέρα του Sport24 Radio.

Ο Σπανούλης είπε πράγματα που αξίζουν προσοχής. Κι αυτοί που θα πρέπει να τα προσέξουν περισσότερο απ’όλους είναι οι οπαδοί της ομάδας. Ειδικά αυτοί που δεν τους έχουν εμποδίσει οι δύο back-to-back κατακτήσεις της Ευρωλίγκας απ’το να γκρινιάζουν, να απαξιώνουν, να αποδομούν τον Σπανούλη και άλλους παίκτες, να πληγώνουν την ίδια τους την ομάδα με τη συμπεριφορά τους.

“ Αυτό είναι ο αθλητισμός”

“Όσο βρισκόμαστε εδώ, θα παλεύουμε να έχουμε τον Ολυμπιακό όσο πιο ψηλά μπορούμε. Μέσα στη ζωή είναι και οι επιτυχίες και οι αποτυχίες. Τα τελευταία χρόνια υπάρχουν και τα δύο, γιατί αυτό είναι μέρος του αθλητισμού και μέρος της ζωής. Εμείς είμαστε εδώ για να παλεύουμε.Και συνεχώς να αποδεικνύουμε πως μπορούμε να ξεπερνάμε τον εαυτό μας”.

Και τα δύο. Και αποτυχίες και επιτυχίες έχει γράψει το κοντέρ στα χρόνια που ο Σπανούλης παίζει στον Ολυμπιακό. Αποτυχίες που έχουν αντιμετωπιστεί και ακόμα αντιμετωπίζονται ως κάτι το απαράδεκτο. “Δεν γίνεται να χάνεις το πρωτάθλημα, δεν γίνεται να χάνεις στο Κύπελλο, δεν γίνεται να χάνεις παρότι έχεις κάνει break στην έδρα του αντιπάλου. Δεν γίνεται, δεν το αντέχουμε, δεν το σηκώνουμε”.

Γιατί δεν γίνεται; Προφανώς επειδή κάποιοι είναι τόσο άρρωστοι που δεν το αντέχουν. Μόνο που αυτό είναι δικό τους πρόβλημα και δεν γίνεται να το μεταφέρουν στην ομάδα τους. Στον αθλητισμό, σας λέει ο Σπανούλης, υπάρχουν και τα δύο. Χάνεις, κερδίζεις. Και μάλιστα, όπως μπορείς να πετύχεις κάτι που έμοιαζε αδύνατο (το θαύμα της Πόλης, την back-to-back κατάκτηση με 100 πόντους στον τελικό, την πρόκριση επί της Μπαρτσελόνα), έτσι μπορείς να ηττηθείς με τρόπο “αδύνατο”. Όπως υπάρχει η “δεν γίνεται” νίκη που σε στέλνει στα ουράνια, υπάρχει κι η “δεν γίνεται” ήττα που σε πάει στην κόλαση.

Κανείς δεν τα έχει όλα. Κανείς δεν κέρδιζε πάντα, εκτός απ’τον Τζόρνταν, που κι αυτός έφτασε 28 χρόνων για να πατήσει την κορυφή και πέρασε έξι σεζόν στη σφαλιάρα.

“ Πως εμφανίστηκες διαφορετικός στο δεύτερο ημίχρονο;”

“Το έβλεπα στα μάτια των συμπαικτών μου, πως έπρεπε να κάνω κάτι για να τους βοηθήσω. Η Μπαρτσελόνα ήταν καλά προσαρμοσμένη πάνω μου, ήταν δύσκολο στην αρχή να "διαβάσω", αλλά συγκεντρώθηκα και προσπάθησα με όσες δυνάμεις είχα, γιατί δεν είναι και το πιο εύκολο μετά από έναν μήνα να γυρνάς και να παίζεις 30 λεπτά.Πάλι με βοήθησαν, γιατί όσες φορές κουράζομαι, με βοηθάνε πάρα πολύ, καλύπτοντας το κενό μου στην άμυνα και στην επίθεση, κάνοντας όλη τη βρώμικη δουλειά για μένα”.

Αυτός είναι ο ηγέτης, που βγαίνει μπροστά γιατί το νοιώθει, χωρίς καν να σκεφτεί πως αυτό επιβάλει ο ρόλος του. Αυτός είναι ο χρόνος που στο μπάσκετ μπορεί να χρειαστεί μέχρι να βρει μια ομάδα και ένας παίκτης τον τρόπο να αντιδράσει σε μια διαφορετική άμυνα απ’τον αντίπαλο. Αυτή είναι η δημόσια παραδοχή πως τα πόδια ήταν βαριά και χρειαζόταν βοήθεια απ’τους συμπαίκτες του.

Βλέπαμε στο γραφείο τον αγώνα και σχολιάζαμε πως ο Σπανούλης έχει κουραστεί, ειδικά όταν δεν έκατσε στον πάγκο στο τελευταίο δεκάλεπτο. Και δεν χρειάζεται μεγάλη φαντασία για να σκεφτεί κανείς τι θα άκουγε αν δεν έβαζε το καλάθι που έδωσε το προβάδισμα στον Ολυμπιακό. Άλλωστε, ακριβώς ίδιο καλάθι, εξίσου κρίσιμο, έχει χάσει στο ΟΑΚΑ σε ντέρμπι με τον Παναθηναϊκό. Θα υπολόγιζε κανείς την κούρασή του αν αστοχούσε και με την Μπαρτσελόνα;

“ Δεν ήσουν εσύ ο ήρωας, ήταν ο Πρίντεζης”

“Με ενδιαφέρει να υπάρχει αυτοπεποίθηση και καλήψυχολογία, δεν με ενδιαφέρει να είμαι εγώ.Η ομάδα νικάει, κανένας δεν νικάει ατομικά. Όταν είναι καλά όλη η ομάδα, θα είμαι κι εγώ καλύτερος. Κανένας δεν μπορεί να κάνει τίποτα μόνος του. Αν δεν υπάρχει σεβασμός, να αποδέχεται ο καθένας το ρόλο του, να είναι ευχαριστημένος με το ρόλο του, να ξέρει τι πρέπει να κάνει για να κερδίσει η ομάδακι όχι για να είναι καλός αυτός, τότε δεν πρόκειται να προχωρήσεις ποτέ. Κι αυτά τα έχει η ομάδα του Ολυμπιακού και έπαιξε ρόλο κι ο κόουτς”.

Ξέρουμε πως ο Σπανούλης έχει την μπαγκέτα. Γι’αυτό πήγε στον Ολυμπιακό και έκτοτε λειτουργεί σχεδόν σαν τον ήλιο στο πλανητικό μας σύστημα: γύρω του περιστρέφονται όλα. Όμως, δεν παίζει μόνος του και δεν γίνεται να κερδίζει μόνος του. Όπως περιέγραψε ο Παντελής Βλαχόπουλος , τα πάντα στην επίθεση ξεκινούν απ’την ικανότητα του αρχηγού να προσπερνάει τους αμυντικούς, λόγω της εκρηκτικότητας, αλλά και της ικανότητας να διαβάζει τον τρόπο που θα τον αντιμετωπίσουν.

Εκεί ξεκινάνε όλα, αλλά δεν τελειώνουν εκεί. Μετά ο Σπανούλης θα πρέπει να είναι εύστοχος στις προσπάθειες που θα πάρει ή σωστός στις επιλογές για πάσα. Εκεί, όμως, τελειώνει η δική του ευθύνη. Εκεί μπαίνουν οι υπόλοιποι, που θα πρέπει να έχουν αυτά που είπε. Την αυτοπεποίθηση να εκτελέσουν στις καλές συνθήκες που τους δημιουργεί, την καλή ψυχολογία να συνεχίσουν αν τα πρώτα σουτ είναι άστοχα, το μυαλό να διαβάσουν κι αυτοί σωστά την κατάσταση. Τη γνώση του ρόλου.

Μάντζαρης

“Ο Βαγγέλης ήταν εξαιρετικός σε όλη τη σειρά, όχι μόνο στο τελευταίο ματς, τρομερή δουλειά πάνω στον Ναβάρο, έχει βάλει μεγάλα σουτ, ωριμάζει πιο πολύ, μπράβο του που ρουφάει όλες τις πληροφορίες και έχει τρομερή εξέλιξη. Συνεχώς βελτιώνεται, έχει κι άλλα περιθώρια, πολύ έξυπνος και ώριμος για την ηλικία του”.

Δεν ξέρω πόσοι το πήραν χαμπάρι, αλλά ο Μάντζαρης τελείωσε τη σειρά με 9/10 τρίποντα. Ο Σλούκας απ’την άλλη είχε 0/7. Οι δυο τους είχαν μαζί 9/17 που ακόμα κι έτσι είναι τρομερή επίδοση. Όχι όσο τρομερό ήταν το γεγονός πως και στα τέσσερα ματς συνολικά έκαναν και οι δύο μαζί επτά λάθη. Νομίζετε πως γίνεται χωρίς αυτούς;

Θυμηθείτε τα χαμένα ντέρμπι με τον Παναθηναϊκό. Όλοι είδαν και πάντα θα μιλάνε για τον “Σπανούλη που δεν μπορεί στο ΟΑΚΑ”. Όμως, μπορεί όλα να περνάνε απ’τα χέρια του, αλλά δεν καταλήγουν όλα στα δικά του. Όπως συνέβαινε με τον Παπαλουκά, όπως συνέβαινε και συμβαίνει ακόμα με τον Διαμαντίδη, ο ηγέτης βγαίνει μπροστά, αλλά δεν γίνεται να μείνει μόνος στην πρώτη γραμμή. Χρειάζεται κάποιος να βγει εξίσου, ακόμα και να τον ξεπεράσει (Πρίντεζης), κάποιοι να σταθούν δίπλα του (Μάντζαρης, Σλούκας, κτλ).

Ηγέτης

Δηλώσεις ενός ηγέτη. Ενός παίκτη που όταν άνοιξε το στόμα του μετά την πρόκριση της ομάδας δεν το έκανε απλώς για να μιλήσει στα ΜΜΕ. Ήταν, και εκεί, ηγέτης. Γιατί η ηγεσία δεν είναι κάτι που ανοίγει και κλείνει με διακόπτη. Αυτοί που έχουν αυτό το ρόλο, σε οποιαδήποτε ομάδα, τον υπηρετούν σε κάθε τους στιγμή. Αγώνα, προπόνηση, συζήτηση, παρουσία μακριά απ’την ομάδα, δημόσιες τοποθετήσεις. Κάθε τους κίνηση έχει ηγετική χροιά, οδηγεί το σύνολο προς τα μπροστά, δίνει το στίγμα, εντός και εκτός ομάδας.

Ακούστε τον

Σε δύο συνεντεύξεις ο Σπανούλης στην ουσία σχολίασε όσα έχουν συμβεί απ’την ημέρα που ήρθε στον Ολυμπιακό, έδωσε το στίγμα για όσα γίνονται τώρα ή θα ακολουθήσουν στο φινάλε της σεζόν. Μπορεί αυτό να βρει τον Ολυμπιακό πρωταθλητή Ευρώπης για 4η φορά, μπορεί η ομάδα του Σφαιρόπουλου να μην παίξει καν στον τελικό. Μπορεί οι ερυθρόλευκοι να επιστρέψουν στην εγχώρια κορυφή, μπορεί να χάσουν μια ακόμα σειρά τελικών απ’τον Παναθηναϊκό.

Ο,τι κι αν συμβεί, ο κόσμος της ομάδας, και κυρίως οι απαξιωτές, οφείλουν να ακούσουν τον αρχηγό τους. Κάποιοι πέρσι ενοχλήθηκαν(;) επειδή έβαλε το χέρι στ’αυτί και τους είπε “δεν ακούω”, κάποιοι το μόνο που ξέρουν είναι να αποθεώνουν στις νίκες και να ρίχνουν το ανάθεμα στις ήττες. Μιλάνε, μιλάνε, μιλάνε και δεν έχουν μάθει να ακούν. Όχι τον Τύπο, όχι τους υπόλοιπους φίλους της ομάδας, αλλά τους ίδιους τους παίκτες τους και κυρίως αυτούς που είναι one of a kind, που μετριούνται στα δάχτυλα τους ενός χεριού και δεν γίνεται να κρίνονται μόνο με βάση τη μια σειρά, τον έναν αγώνα, το ένα σουτ.

Όσο καλός όσο το τελευταίο ματς

Το ξέρει κι ο ίδιος ο Σπανούλης και το δήλωσε κι αυτό: “Έχω μάθει να ζω το παρόν. Το παρελθόν είναι παρελθόν. Δυστυχώς το παρελθόν θα το θυμούνται όλοι μετά από χρόνια, όταν τελειώσουμε το μπάσκετ. Αυτή τη στιγμή όλοι βλέπουν το τώρα, σκέφτονται το τώρα και θυμούνται το τώρα”.

Το έχει καταλάβει, πως μέχρι να κρεμάσει τα παπούτσια του, θα είναι τόσο καλός όσο ήταν στον τελευταίο του αγώνα. Ο,τι έχει πετύχει/προσφέρει δεν θα παίζει ρόλο αν δεν έχει πάρει το ροζ φύλλο στο τελευταίο ματς.

“ Πάντα αυτός”

Εκτός βέβαια αν μιλάμε για ανθρώπους εκτός συνόρων. Εκεί, μακριά απ’την εγχώρια αντιπαλότητα, μακριά απ’την αρρώστια και τον οπαδισμό, τα βλέπουν πιο καθαρά. Περσινή σειρά play-off με τη Ρεάλ Μαδρίτης και οι Ισπανοί προηγούνται στον τελευταίο αγώνα με τον Ολυμπιακό στην έδρα τους, έχουν στα χέρια τους την πρόκριση στο Final Four.\Ο “Mr.Chip”, Ισπανός δημοσιογράφος, τουϊτάρει το εξής κατά τη διάρκεια του αγώνα., με τη Ρεάλ να έχει σημαντικό προβάδισμα.

“Όταν όλα μοιάζουν λυμένα, εμφανίζεται πάντα”. Αυτό έγραψε για τον Σπανούλη Ισπανός δημοσιογράφος, τόσο δημοφιλής που έχει 1.284.000 followers, όσους δεν έχουν όλοι μαζί οι Έλληνες δημοσιογράφοι στο twitter. Ο Σπανούλης κι ο Ολυμπιακός δεν τα κατάφεραν να γυρίσουν το ματς εκείνο το βράδυ, αλλά φανταστείτε την εκτίμηση που μπορεί να έχει κάποιος στο πρόσωπό του, για να κάνει μια τέτοια “προειδοποίηση” σ’έναν αγώνα που η Ρεάλ έχει στα χέρια της.

Το βλέπετε τώρα, που ο Ολυμπιακός και ο Σπανούλης τα κατάφεραν, και το θεωρείτε λογικό. Αν σας το έδειχνε κάποιος πέρσι μετά τους χαμένους τελικούς με τον Παναθηναϊκό θα λέγατε “έλα μωρέ, ο λούζερ και τις Ευρωλίγκες ο Λο με τον Πρίντεζη τις πήραν”. Ναι, έτσι έγινε.