90 χρόνια ΑΕΚ, μετρώντας στιγμές!

Είναι σαφές, ότι ούτε ο …χειρότερος εχθρός της, δεν περίμενε πως το 90ό κεράκι θα σβήσει από τους αέρηδες στα ανοιχτά γήπεδα της Γ’ Εθνικής. Κι ας μη συνάντησε η ΑΕΚ πολλά τέτοια κατά τη διάρκεια του «αγροτικού» της. Και είναι ακόμα πιο σαφές, πως ευχή όλων, είναι το 91ο να σβήσει από εκπνοές ενθουσιασμού στην …τούρτα της Νέας Φιλαδέλφειας. Όμως στις επετείους δεν πρέπει να στέκεται κανείς στο παρόν. Ειδικά από τη στιγμή που είναι περαστικό, πληγώνει και δεν έχει τίποτα να επιδείξει. Από την άλλο, στο μέλλον είναι εξορισμού δύσκολο να σταθεί κάποιος, αφού πέραν των ευχών κινδυνεύει με γκάφα!

Για αυτό η σκέψη τρέχει συνήθως στο παρελθόν. Κυρίως όταν αυτό είναι ένδοξο καθιστώντας την κληρονομιά της φανέλας βαριά, αξίζει να αφήσει κανείς τη σκέψη να …τρέξει. Για να θυμούνται οι παλιοί και να μαθαίνουν οι νέοι, που λένε.

Αν και το πλέον συνηθισμένο σε αυτές τις περιπτώσεις είναι να πραγματοποιείται αναδρομή στους τίτλους, τις κατακτήσεις, τις μεγάλες νίκες ή κάποιο αξέχαστο ρεκόρ, εγώ το παίρνω αντίθετα. Πρώτα γιατί το «αντίθετα» είναι στη φύση της εορτάζουσας ΑΕΚ. Κάτι σαν φόρος τιμής στην αντιφατική Ιστορία της. Και μετά γιατί ο Σύλλογος αυτός δεν γιγαντώθηκε στηριγμένος στους αριθμούς και τα επιτεύγματα. Ή τουλάχιστον, όχι μόνο χάρη σε αυτά.

Γιγαντώθηκε γιατί ερχόμενη από μια άλλη Ελλάδα είχε έναν μυστήριο χαρακτήρα. Πράγμα που της επέτρεψε να δημιουργήσει χιλιάδες φίλους που μετέδωσαν τη διαφορετικότητα αυτή από στόμα σε στόμα, γράφοντας έτσι την Ιστορία της αφήνοντας ένα ισχυρό αποτύπωμα σε όλη την πορεία του ελληνικού ποδοσφαίρου στον χρόνο.

Μια ιστορία χαβαλέ του Φάντροκ με τον Τάσο, μία ατάκα του Θωμά στον Μητρόπουλο, μία εκτός εαυτού κούρσα του Ντέμη στα κάγκελα, ένα μπαρουτοκαπνισμένο ταξίδι στο κατεδαφισμένο Βελιγράδι, ένα αμάξι που περνάει έξω από τη Σκεπαστή μια άσχετη Κυριακή και ακούει στη διαπασών «Αμερικάνος, έρχεται εδώ και με φιλεί…», η υπερβολή στην αφήγηση σπουδαίων ιστορικών στιγμών, τα δευτερόλεπτα που χρειάστηκε ο Νεστορίδης για να διαλέξει πού η μπάλα θα …καρφωθεί.

Τα λόγια του κυρ-Μιχάλη του Κεραμειδόπουλου στον Γιάνγιανιν, η υψωμένη γροθιά του Σαβέβσκι στο «Άιμπροξ», η ιστορική τελευταία παρτίδα τάβλι του «Μήτσι» με τον Μπάγεβιτς και ένα σπίτι που ένας μπαμπάς τσακώνεται με έναν γιο για τον ακριβή αριθμό της ηλικίας στην οποία θα του επιτραπεί να πάει μόνος του στο γήπεδο ενώ η μαμά να ψιθυρίζει κάτι για κάποιο μικρόβιο που μεταφέρθηκε. Αυτή είναι η Ιστορία της ΑΕΚ. Αν όχι στα 90 της χρόνια, στα 20βάλε που τη ζω εγώ.

Με την εσωστρεφή φύση της, με τις διαφωνίες τις, με τους ανεβασμένους τόνους από ανθρώπους του περιβάλλοντός της, με τις κόντρες ριζωμένες στα σπλάχνα της, με τους διάφορους πόλους που αποτέλεσαν το δέντρο και είχαν ως αποτέλεσμα το χαμένο δάσος. Αυτή είναι η ΑΕΚ γενικότερα: Μία παράξενη συναισθηματική έκρηξη για τους φίλους και ορισμένα μεσημέρια με ήλιο και ωραία μπάλα στη Φιλαδέλφεια για τους ουδέτερους.

Η αύρα δε χάνεται ποτέ. Ακόμα και αν το μυαλό και το πόδι του Ντέμη κόλλησαν ένα απόγευμα στη Μόσχα. Ακόμα και αν ο Μπουγαϊδης άπλωσε άστοχα το πόδι μετά τη σέντρα του Παπαδόπουλου με τον Πανθρακικό με τον πρώτο να γίνεται αυτόχειρας σε μία κατάσταση με πραγματικούς υπαίτιους άλλους. Ακόμα και αν δεν πήρε ούτε ένα ευρώ από τον Ψωμιάδη.

Ακόμα και έτσι, όμως, η ΑΕΚ δεν έχασε ποτέ τον χαρακτήρα της. Φόρεσε τις παρωπίδες της, τα έβαλε με όλους (ακόμα και με τον ίδιο τον εαυτό της) και έπεσε κατηγορία προσθέτοντας έναν ντροπιαστικό λεκέ που δεν θα ξεπλυθεί ποτέ. Σημασία έχει πως ότι έκανε το έκανε σαν …ΑΕΚ. Και πάνω σε αυτή τη βάση ελπίζει, θέλοντας να χτίσει το μέλλον της. Χρόνια της πολλά.

Υ.Γ.: Στον αγώνα με τον Αστέρα Βάρης ισχύει ότι και σε όλους τους υπόλοιπους αγώνες της σεζόν τους οποίους η ΑΕΚ κερδίζει: Δεν μπορεί να βγει κανένα απολύτως συμπέρασμα. Το γρήγορο γκολ του Σταθάκη, η κακή εκτίμηση του τερματοφύλακα των φιλοξενουμένων ο οποίος έπαθε …θάλασσα έπαιξαν καθοριστικό ρόλο στη ροή του ματς και η «Ένωση» έκανε αυτό που πρέπει να κάνει σε όλους τους αγώνες της στο ερασιτεχνικό πρωτάθλημα. Νίκησε άνετα, δεν κούρασε τον κόσμο ο οποίος έφυγε χαλαρός από το ΟΑΚΑ. Στα θετικά η επάνοδος του κανονικού –από άποψη φυσικής κατάστασης δεδομένης της εγχείρησης- Τσουμάγκα, καλό ματς ο Σταθάκης, εξαιρετικό γκολ ο Πλατέλλας. Για τα αγωνιστικά θα έχουμε την ευκαιρία να τα πούμε στη συνέχεια, σε μία χρονιά που το μόνο που ενδιαφέρει είναι να …φύγει.