ΑΕΚ, κοίτα τι έκανες!

Από την προετοιμασία στο Πήλιο ακόμα, κατά τη διάρκεια του χτισίματος της νέας ΑΕΚ στη φύση, ελλείψει… πολιτισμού και άλλων πραγμάτων, υπήρχε άπλετος χρόνος για σκέψη. Ένας από τους βασικούς άξονες της δικής μου σκέψης ήταν ο προφανής: Ποιος μπορεί να είναι ο στόχος μίας μεγάλης ομάδας που βρίσκεται σε ανοδική πορεία ωστόσο συμμετέχει για δεύτερη χρονιά σε υποδεέστερη κατηγορία. Σε ποια περίπτωση, δηλαδή η σεζόν που ξεκίναγε εκείνες τις μέρες, θα μπορούσε να μπορούσε να κριθεί επιτυχημένη ή αποτυχημένη.

Σε μία ομάδα σαν την ΑΕΚ, η άνοδος δεν γίνεται να είναι απλά στόχος. Λόγω του μεγέθους που δημιουργείται από τα κεκτημένα όλων των ετών, δεν επρόκειτο να της πει κανείς μπράβο αν η άνοδος επιτευχθεί. Θα είναι απλά το δεδομένο. Αντίθετα αν δεν επιτευχθεί θα σημάνει την απόλυτη καταστροφή, ωστόσο τέτοιο σενάριο δεν δείχνει να παίζει.

Κριτήριο η πορεία στο Κύπελλο

Συνεπώς το βαρόμετρο στην επιτυχία-αποτυχία της σεζόν ήταν -από τότε- το Κύπελλο. Εκεί ο στόχος, όμως, είναι πιο μπερδεμένος. Στην αρχή ξεκίνησε με την αίσθηση «αν περάσει η ομάδα από τον όμιλο και αφήσει έξω ομάδα Σούπερ Λιγκ, η παρουσία της στον θεσμό είναι πετυχημένη». Στη συνέχεια μετά την πρόκριση επί της Κέρκυρας και τον αποκλεισμό δεύτερης ομάδας Α’ Εθνικής η πορεία της ΑΕΚ στον θεσμό θεωρήθηκε ακόμα πιο επιτυχημένη.

Κόντρα στον Ολυμπιακό, πριν από το ματς η αίσθηση πήγε περίπατο και στο Καραϊσκάκη, έδωσε τη θέση της στο άγχος και στο «ότι γίνει». Η ΑΕΚ τα κατάφερε παίρνοντας αποτέλεσμα, παρότι η αλήθεια είναι πως αδικήθηκε από αυτό, να δημιουργήσει προσδοκία.

Προσδοκία και ξεσηκωμός

Η συγκεκριμένη προσδοκία έπιασε εξωφρενικό τέμπο και έφτασε στο σημείο να ξεσηκώσει τον κόσμο από όλα τα σημεία της Ελλάδας και της Ευρώπης προκειμένου να ταξιδέψει από… παντού την επόμενη Τετάρτη και να βρεθεί σε ένα σκαλοπάτι του ΟΑΚΑ. Προσωπικά τόσο τρελαμένο κόσμο για ένα εισιτήριο δεν θυμάμαι ούτε την εποχή του Τσάμπιονς Λιγκ και της Μίλαν. Η κατάσταση τότε ήταν πιο… ελεγκάντ σε αντίθεση με τώρα που η συγκυρία ότι αντίπαλος είναι ένας από τους δύο παραδοσιακούς της ΑΕΚ, καθιστά τη ζήτηση λίγο πιο extreme.

Το γεγονός ότι η ΑΕΚ που έχτιζε από πέρσι με συνέπεια ο Δέλλας έφτασε στο σημείο να με φέρει σε θέση να γνωρίζω τον Μάρτη του 2015 ότι άνθρωποι με τους οποίους έχω να μιλήσω καμιά 15ετία (παλιοί συμμαθητές, συγγενείς τρίτου βαθμοί κ.ά. που με πήραν τηλέφωνο για ένα εισιτήριο) είναι καλά στη ζωή τους, λέει αρκετά.

Κυρίως απαντάει στη σκέψη του Πηλίου. Αφού η ΑΕΚ κατάφερε να ψήσει τόσο κόσμο από άλλες πόλεις, χώρες που δεν συγκαταλέγεται στον σκληρό πυρήνα του πιο πιστού κοινού της (εκείνη τη βάση των 8-10 χιλιάδων που ανηφορίζουν στο ΟΑΚΑ βρέξει-χιονίσει) πάει να πει ότι η χρονιά είναι ήδη επιτυχημένη. Γιατί στην ουσία, δεν υπήρχε μεγαλύτερος στόχος από το να προλάβει να γίνει μεγάλη ομάδα. Και για να την θυμήθηκε όλος αυτός ο κόσμος που η ΑΕΚ δεν ήταν στις προτεραιότητές του, πάει να πει πως έγινε πάλι -και με τη βούλα- μεγάλη ομάδα.

Αφού ο στόχος του γεμάτου ΟΑΚΑ που θα φωνάζει (και κυρίως θα το πιστεύει), "ΑΕΚ μπορείς-μπορείς να προκριθείς" έγινε πραγματικότητα από τώρα, όλα τα υπόλοιπα θα είναι υπέρβαση.

Υ.Γ.1: Δεν ξέρω πώς θα διαχειριστούν οι παίκτες της ΑΕΚ ένα ΟΑΚΑ με 60.000. Είναι από τα στοιχεία που μπορεί να σου βγουν σαν ευχή και σαν κατάρα σε ένα ματς. 2-3 από αυτούς έχουν ζήσει ως ποδοσφαιριστές κάτι παρόμοιο στο παρελθόν και είναι όλοι ξένοι. Αυτό που πρέπει να γίνει είναι να αποφευχθεί η υπερβολή από πλευράς κόσμου. Πολλοί από τους φίλους της ΑΕΚ που θα βρεθούν στην Καλογρέζα την Τετάρτη έχουν χρόνια να βρεθούν στο γήπεδο. Θα πρέπει να γνωρίζουν ότι η ΑΕΚ αυτή είναι πολύ πιο εύθραυστη από εκείνη που άφησαν την τελευταία φορά. Καλό θα είναι να πάρουν υπομονή και προσοχή μαζί με το ξεχασμένο κασκόλ φεύγοντας από το σπίτι.