Αν είχε το ποδόσφαιρο wild card και μασονία...
Να δεχθώ ότι δεν ξέρω πολλά από μπάσκετ. Να δεχθώ ότι η άποψη είναι σαν (ξέρετε), όλοι έχουν από μία, έτσι κι εγώ. Να δεχθώ ότι πρέπει να ασχοληθώ με το ποδόσφαιρο και τα χάλια του και να αφήσω το μπάσκετ στην ησυχία του. Δεν δέχομαι, όμως, ότι η Εθνική μπάσκετ, η Εθνική του αθλήματος με τις μεγαλύτερες επιτυχίες στην Ελλάδα, πήγε στη Σλοβενία με ξένο προπονητή, με προπονητή που -στα δικά μου μάτια- είναι κάτι μεταξύ Νίκου Αλέφαντου και Σούλη Παπαδόπουλου - για τα ποδοσφαιρικά δεδομένα.
Και εντάξει, να είναι αυτός ο ξένος ο Ιβκοβιτς, ο Ομπράντοβιτς, ή κάποιος άλλος τέτοιου επιπέδου, να πάει στην ευχή. Οταν, όμως, γυρίζεις το κεφάλι δεξιά και βλέπεις να περιμένουν ο Κατσικάρης, ο Γιαννάκης, ο Ζούρος και πολλοί άλλοι ικανότατοι, τότε έχεις κάνει λάθος.
Ο Τρινκέρι είναι το πιο εύκολο θύμα. Κακώς. Αυτά ήξερε, αυτά έκανε, τίποτα περισσότερα, ίσως πολλά λιγότερα. Ο Τάσος Μαγουλάς στην εκπομπή το είπε ξεκάθαρα: "Φταίει αυτός που τον έφερε" και η ανάγνωση αυτής της φράσης έχει μεγάλη σημασία για κάποιον σαν κι εμένα που οι σχέσεις μου με το μπάσκετ δεν είναι τόσο στενές. Γιατί τον έφερε; Ποιες οι προοπτικές; Τι είχε δείξει ή, για να το θέσουμε καλύτερα, τι παραπάνω είχε δείξει από αυτούς που έχουν περάσει από τον πάγκο της Εθνικής και από αυτούς που περίμεναν να κάτσουν;
Ο Τρινκέρι διάλεξε τους παίκτες του για την Σλοβενία, είχε την ευθύνη της ομάδας, φέρει τεράστια ευθύνη για τον αποκλεισμό που γυρίζει το μπάσκετ πολλά χρόνια πίσω (αυτό το ξέρω ακόμα κι εγώ, όταν έβλεπα την Εθνική του Ιωαννίδη στα προκριματικά), αλλά δεν ήρθε μόνος του στην ομάδα. Δεν άνοιξε την πόρτα και μπήκε. Κάποιος τον έφερε και αυτός είναι ο άνθρωπος που πιστώνεται τις μεγαλύτερες επιτυχίες του ελληνικού μπάσκετ, αλλά -όπως βλέπω εγώ στην απ' έξω- ελάχιστοι τον αγγίζουν όταν πατώνουμε. Ο Βασιλακόπουλος.
Τέλος, πάπαλα. Η Εθνική ολοκλήρωσε την παρουσία της στο Ευρωμπάσκετ, υπάρχουν πολλά θέματα προς συζήτηση, ακόμα περισσότερα για γκρίνια, αλλά υπάρχει και μία wild card. Μία δεύτερη ευκαιρία για να διορθωθεί το λάθος και να δούμε του χρόνου στο Μουντομπάσκετ την ομάδα που πρέπει.
Για επιμύθιο -όσοι μπασκετικοί καταφέρατε να διαβάσετε μέχρι εδώ χωρίς να σας εκνευρίσω "ρε Καραϊνδρο ασχολήσου με την μπάλα"- ζηλεύω την αντιμετώπιση που έχει το ελληνικό μπάσκετ από τους δημοσιογράφους του. Αφοσίωση και σεβασμός. Αψίδα προστασίας σε κάθε αποτυχία, προσεκτική κριτική, λίγη γκρίνια και καθαρό μυαλό για την επόμενη μέρα. Στο ποδόσφαιρο; Η Εθνική ποδοσφαίρου "κλείδωσε" τη δεύτερη θέση και θα διεκδικήσει μέσω μπαράζ την πρόκριση στο Μουντιάλ και σχολίασε μέχρι και η κουτσή Μαρία, ασκώντας κριτική στον Σάντος για την αποτυχία του. Η Εθνική μπάσκετ ολοκλήρωσε μία ντροπιαστική -για την ιστορία της και τις επιτυχίες της- πορεία στο εφετινό Ευρωμπάσκετ και έχει απλωθεί ένα δίχτυ ασφαλείας πάνω από τους παίκτες. Σε λίγο θα ζητήσουμε και συγγνώμη που αποκλείστηκαν.
Αυτό το ποδόσφαιρο δεν το έχει. Ούτε wild card έχει. Δεν έχει την προστασία του προϊόντος. Την αγάπη από τον κόσμο και τους δημοσιογράφους. Γι' αυτό και είναι εκεί που βρίσκεται. Γι' αυτό και η μεγαλύτερη επιτυχία του δεν είναι το Euro 2004 -θαύμα που συμβαίνει μία φορά στα 100.000 χρόνια- ούτε οι, διασκορπισμένες στο χρόνο, ευρωπαϊκές πορείες των συλλόγων. Επιτυχία είναι που κρατά ακόμα όσους έχουν απομείνει να ασχολούνται με αυτό.
ΥΓ: Επίσης, το ποδόσφαιρο δεν έχει και τους αθλητές του επιπέδου του μπάσκετ. Που ξέρουν να στέκονται μπροστά στην κάμερα, δεν το παίζουν ντίβες, ξέρουν να βγαίνουν μπροστά στις ήττες και δεν ξεκινούν την πρόταση με το "Σίγουρα..."
.jpg)
