Η νύχτα που θέλει να ξεχάσει ο Στιβ Νας

Μπορεί ο Στιβ Νας στη μεγάλη καριέρα του στο ΝΒΑ να γνώρισε πολλές πίκρες και να βίωσε πολλές φορές το αίσθημα της μεγάλης χαμένης ευκαιρίας αλλά υπάρχει μια νύχτα με έντονο ελληνικό χρώμα που ο ίδιος ομολογεί ότι θέλει να ξεχάσει. Μια από τις λιγοστές περιπτώσεις που ο Στιβ Νας έπαιξε στα πάτρια εδάφη του Καναδά, γνώρισε μια οδυνηρή ήττα και αποδοκιμάστηκε από το κοινό ενός γηπέδου.

Ο 20χρονος Νας στο Παγκόσμιο του Τορόντο

Λίγοι θυμούνται ότι ο μόλις 20 ετών Στιβ Νας, δευτεροετής στο πανεπιστήμιο της Σάντα Κλάρα στην Καλιφόρνια, το ίδιο που είχε τελειώσει σχεδόν 15 χρόνια νωρίτερα το θρυλικό "πατριωτάκι" μας Κυριάκος Ραμπίδης ήταν μέλος της εθνικής ομάδας του Καναδά στο Παγκόσμιο του Τορόντο το 1994. Ο Νας δεν έκοψε ποτέ τους δεσμούς του με το μπάσκετ του Καναδά το οποίο είχε εγκαταλείψει ως παίκτης πολύ νωρίς. Δύο χρόνια νωρίτερα είχε τελειώσει το γυμνάσιο του Αγίου Μιχαήλ στη Βρετανική Κολούμπια του Καναδά και είχε ανοίξει το μονοπάτι για μια μεγάλη καριέρα πηγαίνοντας στο κολέγιο της Σάντα Κλάρα. Εκείνα τα χρόνια, στον Καναδά δεν υπήρχε καν επαγγελματικό πρωτάθλημα μπάσκετ και για όσους ήθελαν να ασχοληθούν με το άθλημα υπήρχε μόνο ο δρόμος της μετανάστευσης.

Ο Καναδάς ανέλαβε τη διοργάνωση του παγκοσμίου του 1994 το οποίο φιλοξενήθηκε στο Τορόντο, πόλη όχι ιδιαίτερα σχετική με το μπάσκετ, που όμως ετοιμαζόταν να υποδεχτεί τη δική της ομάδας στο ΝΒΑ, τους Ράπτορς.

Ο βολικός όμιλος μέσω... λάθους

Για να εξηγηθεί καλύτερα η κατάσταση που βίωσαν οι… ανυποψίαστοι Καναδοί εκείνο το ιστορικό βράδυ αξίζει να γράψουμε δύο τρεις κουβέντες για τις συνθήκες που υπήρχαν στην Εθνική Ελλάδος. Είχε προηγηθεί η παραλίγο καταστροφική περιοδεία στην Αμερική, η ρήξη μεταξύ Φασούλα και Κιουμουρτζόγλου, η απομάκρυνση του δεύτερου από την Εθνική, με τον Βασιλακόπουλο να επιλέγει, μεταξύ παίκτη και προπονητή, τον πρώτο. Μια κίνηση απίστευτου ρίσκου που όμως συσπείρωσε την ομάδα. Παράλληλα, φτάνοντας στο Τορόντο η Εθνική βρήκε μια φοβερή ελληνική παροικία που στάθηκε από το πρώτο λεπτό στο πλευρό της μαζί με πολλούς ομογενείς που είχαν έρθει ειδικά για το παγκόσμιο από τη Νέα Υόρκη ή άλλες πόλεις κοντινές με το Τορόντο.

Η Εθνική βρέθηκε σε ένα πολύ βολικό όμιλο στη δεύτερη φάση των αγώνων αφού χρειάστηκε το λάθος του… λάθους και μια βολή που ο Σιγάλας πήρε εντολή να χάσει αλλά τελικά ευστόχησε! Αυτό μας έστειλε σε ένα πολύ βολικό όμιλο. Αντί να πέσουμε πάνω στους Αμερικανούς και τους Ρώσους, κάτι που θα έκανε παντελώς απαγορευτική κάθε σκέψη για πρόκριση, βρεθήκαμε σε ένα γκρουπ παρέα με τους Κινέζους, τους Κροάτες και τους Καναδούς. Αρκούσαν δύο νίκες για να πάμε στους ημιτελικούς μόνο που έπρεπε να νικήσουμε την πρώτη αγωνιστική της δεύτερης φάσης τον γηπεδούχο Καναδά.

"Τουλάχιστον εσείς κάντε μας περήφανους"

Πριν δώσω τον λόγο στον ίδιο τον… Στιβ Νας να καταθέσω την προσωπική μου εμπειρία. Το πρωί της 8ης Αυγούστου, ημέρα του αγώνα, το ξενοδοχείο της Εθνικής στο κέντρο του Τορόντο είχε πολιορκηθεί από Έλληνες φιλάθλους. Οι περισσότεροι είχαν ζήσει όλα τους τα χρόνια στον Καναδά και πολλοί είχαν πάει το ίδιο καλοκαίρι στις ΗΠΑ για να συμπαρασταθούν στην προσπάθεια της Εθνικής ποδοσφαίρου στο Μουντιάλ που κατέληξε σε… οπερέτα. Οι ομογενείς είχαν πάρει την κρυάδα από τις συγκεντρώσεις της… περιφερόμενης Εθνικής όπου πλήρωναν για αυτόγραφα ή για να μιλήσουν στους διεθνείς ποδοσφαιριστές και τους φαινόταν σχεδόν απίστευτο ότι οι μπασκετμπολίστες ήταν κάτι εντελώς… διαφορετικό. "Οι άλλοι μας…πρόδωσαν", έλεγαν στους παίκτες και τον Δενδρινό που είχε αναλάβει προπονητής στη θέση του Κιμουρτζόγλου. "Τουλάχιστον εσείς κάντε μας περήφανους".

Ο καθένας τους είχε κάτι να περιμένει από την Εθνική. Ο ένας για να πειράξει το αφεντικό του την επόμενη μέρα, ο άλλος για να πάει με ψηλά το κεφάλι στο γραφείο του, ο τρίτος γιατί είχε βάλει στοίχημα με το συνεταίρο του και πάει λέγοντας…

Πίεση και άγχος στου παίκτες του Καναδά

Από εδώ και πέρα ο λόγος στον δημοσιογράφο Τζεφ Ραντ που έγραψε την πρώτη αυτοβιογραφία του Στιβ Νας με τίτλο "Long shot, Steve Nash long journey to NBA", βιβλίο το οποίο κυκλοφόρησε δύο χρόνια αργότερα, περίπου την εποχή που ο Νας έμπαινε στο επαγγελματικό πρωτάθλημα.

"Η Ελλάδα και ο Καναδάς βάσει προγράμματος θα έπαιζαν την πρώτη αγωνιστική του προημιτελικού γύρου. Μια νίκη θα έστελνε κατά πάσα πιθανότητα τον Καναδά στην τετράδα και στη διεκδίκηση ενός μεταλλίου, μια ήττα δεν θα του άφηνες ρεαλιστικές ελπίδες να βρεθεί εκεί. Ήταν μια πολύ πιεστική και αγχώδης κατάσταση για τους παίκτες του Καναδά, ειδικά αφού αποδείχθηκε ότι το πλεονέκτημα έδρας ήταν στην πράξη πολύ μικρό. Ο Καναδάς είχε ήδη περάσει την πρώτη φάση του τουρνουά νιώθοντας ότι ήταν φιλοξενούμενος στο ίδιο του το σπίτι, αφού η Dream Team 2 είχε τη μεγαλύτερη δημοσιότητα και προσέλευση κόσμου στα παιχνίδια της και όλες οι άλλες εθνικές ομάδες είχαν πίσω τους τις εθνικές κοινότητες που τις υποστήριζαν με πυρετώδη τρόπο.

Για τους παίκτες του Καναδά που οι περισσότεροι είχαν κάνει τατουάζ με φύλλα σφενδάμου (σ.σ το σφεντάμι είναι το εθνικό δέντρο του Καναδά και το γήπεδο που φιλοξενούσε το παιχνίδι είχε ακριβώς αυτή την ονομασία "Maple Leaf Gardens", ενώ ήταν η έδρα της ομώνυμης ομάδας χόκεϊ επί πάγου που παίζει στην επαγγελματική λίγκα των ΗΠΑ, την NHL) και προετοιμάζονταν σχεδόν ένα χρόνο για αυτό το τουρνουά η κατάσταση ήταν εξαιρετικά επώδυνη. "Θέλουμε να δούμε ένα κοινό γεμάτο με Καναδούς", έλεγε παραμονές του αγώνα ο προπονητής της ομάδας Κεν Σιλντς. Ο φόργουορντ της ομάδας, Κόρι Χάλας, παραμονές του μεγαλύτερου παιχνιδιού για τον Καναδά δήλωσε στον Τύπο: "Ο κόσμος πρέπει να έρθει να μας υποστηρίξει. Αντιπροσωπεύουμε τον Καναδά στο τουρνουά και θέλουμε τον κόσμο δίπλα μας".

Αποδοκιμασίες μέσα στην πατρίδα τους

Το πράγμα όμως πήγε στην απολύτως αντίθετη κατεύθυνση. Το βράδυ της Δευτέρας στο Γκάρντεν πήγαν 11.088 θεατές αλλά η συντριπτική πλειοψηφία κουνούσε σημαίες της Ελλάδας με το μπλε και λευκό χρώμα. Ο κόσμος υποδέχτηκε τους Καναδούς με φοβερές αποδοκιμασίες όταν αυτοί πάτησαν το παρκέ για προθέρμανση. "Είναι πολύ σκληρό για ένα παιδί από τον Καναδά να παίζει στην πατρίδα του και να αποδοκιμάζεται από το πρώτο λεπτό", θα πει μετά τον αγώνα ο Σιλντς. Πάντως, η έλλειψη υποστήριξης δεν επηρέασε στο ελάχιστο την εξέλιξη του αγώνα. Η τύχη του Καναδά στο τουρνουά κρίθηκε στα τελευταία λεπτά του συγκεκριμένου αγώνα. Δύο τρίποντα του Κόρι Χάλας μείωσαν τη διαφορά των επτά πόντων που είχε πάρει η Ελλάδα στον έναν με 1'19" για τη λήξη.

Με την μπάλα στην κατοχή του και 24 δευτερόλεπτα για το τέλος ο Καναδάς πήρε τάιμ άουτ. Στη διάρκεια του ο Σιλντς πήρε την απόφαση να δώσει τη μπάλα στον Ρικ Φοξ, τον μοναδικό παίκτη από το ΝΒΑ που υπήρχε στη σύνθεση του Καναδά, ώστε αυτός να αποφασίσει για την εξέλιξη της επίθεσης. Αλλά με το χρονόμετρο στα 7" και την τύχη του Καναδά σε μια αγωνιώδη και επικίνδυνη ισορροπία ο Φοξ παγιδεύτηκε στην άμυνα, ενώ προσπαθούσε να κάνει μια ντρίμπλα στην κορυφή της ρακέτας. Οι Έλληνες έκλεψαν τη μπάλα και στην απέναντι πλευρά ο Παναγιώτης Φασούλας την κάρφωσε στο καλάθι του Καναδά δίνοντας τη νίκη στην Ελλάδα με 74-71 μέσα σε μια άνευ προηγουμένου αποθέωση από 11.000 κόσμο".

"Το πιο πικρό βράδυ της καριέρας μου"

Ο Νας είχε κάνει το καλύτερο παιχνίδι του στο τουρνουά με 15 πόντους και 5/9 τρίποντα παίζοντας σχεδόν όλο το παιχνίδι σώμα με σώμα και πόντο με πόντο κόντρα στον Παναγιώτη Γιαννάκη. Στο VIDEO του αγώνα μπορείτε να δείτε το κλάμα του μετέπειτα σταρ του ΝΒΑ στο 1:09’ για την οδυνηρή ήττα της εθνικής του Καναδά.

Ο Νας γνώρισε αργότερα μεγάλες στιγμές τόσο στην προσωπική του καριέρα όσο και με την εθνική ομάδα του Καναδά. Όπως αναφέρει ο Τζεφ Ραντ στο ίδιο βιβλίο: "Οι πιθανότητες για ένα Αμερικάνο μπασκετμπολίστα, που παίζει στο γυμνάσιο, να φτάσει απλά στο ΝΒΑ και να κάνει ένα συμβόλαιο είναι 1 στις 7.600. Για ένα Καναδό είναι ακόμη λιγότερες. Παρόλα αυτά ο Νας τα κατάφερε". Και ο ίδιος ο Νας σε κάποιο άλλο σημείο του ίδιου βιβλίου ομολογεί ότι "στα πρώτα χρόνια της καριέρας μου γνώρισα πολλές δυσκολίες αλλά δουλεύοντας και με πίστη τις ξεπέρασα όλες. Νομίζω ότι το πιο πικρό βράδυ μου ήταν τον Αύγουστο του 1994 όταν οι Έλληνες μας απέκλεισαν μέσα στο σπίτι μας και πήγαν στους 4 του Παγκοσμίου".