Μπασκετικές ψευδαισθήσεις

Ο πρώτος γύρος των πλέι οφ άφησε την υπόσχεση ότι μπορεί η φετινή διαδικασία να ήταν λίγο ή πολύ διαφορετική από όλες τις προηγούμενες. Τρία ματς κρίθηκαν στον τρίτο αγώνα και μπορεί να επικράτησαν τελικά οι ομάδες που είχαν το πλεονέκτημα έδρας αλλά αυτό δεν ήταν κάτι συνηθισμένο.

Στον αστερισμό της σοβαρότητας

Τα πρώτα παιχνίδια των ημιτελικών μας επανέφεραν στον ρεαλισμό και την πραγματικότητα. Φρόντισαν για αυτό Παναθηναϊκός και Ολυμπιακός που δεν άφησαν ούτε στο ελάχιστο ΠΑΟΚ και Άρη να αμφισβητήσουν την υπεροχή τους. Η λογική των πραγμάτων οδηγεί σε δύο μάλλον εύκολα 3-0 εκτός αν ο ΠΑΟΚ την άλλη εβδομάδα στην Πυλαία μπορέσει να κάνει μια νίκη για την τιμή των όπλων. Για τον Άρη δεν νομίζω να υπάρχουν οι ίδιες προσδοκίες. Οι τραυματισμοί βασικών παικτών του και η τιμωρία για τα επεισόδια του αγώνα με την ΑΕΚ μεταφέρουν τις ήδη πετσοκομμένες φιλοδοξίες του στη σειρά των μικρών τελικών για την κατάκτηση της 3ης θέσης και την απευθείας συμμετοχή στο επόμενο Eurocup.

Για τον πρώτο αγώνα Ολυμπιακού-Άρη λίγα πράγματα μπορεί να γραφτούν. Θύμιζε περισσότερο ένα τυπικό ματς πρωταθλήματος με γηπεδούχο τον Ολυμπιακό παρά ημιτελικό πλέι οφ. Και για τα περισσότερα τέτοια παιχνίδια λίγα μπορεί να γραφτούν. Το σημαντικό για τον Ολυμπιακό είναι ότι μοιάζει να γύρισε προς τη σωστή κατεύθυνση τον διακόπτη μετά το φάιναλ φορ και το πλέον θετικό μήνυμα από τον πρώτο ημιτελικό δεν είναι η εύκολη τελική επικράτηση, η εξαιρετική εμφάνιση του Ντάνστον (μετά από καιρό), οι 20 ασίστ των τεσσάρων περιφερειακών και διάφορες άλλες τέτοιες αγωνιστικές ή στατιστικές λεπτομέρειες. Το καλύτερο μήνυμα είναι ότι ο Ολυμπιακός συνεχίζει να κινείται στον αστερισμό της σοβαρότητας, το χαμένο φάιναλ φορ δεν άφησε άσχημα βιώματα και δείχνει έτοιμος για τους τελικούς.

Καινούργια στοιχεία στο παιχνίδι του

Ο Παναθηναϊκός για εντελώς διαφορετικούς λόγους είναι στο επίκεντρο του ενδιαφέροντος. Στην ουσία κτίζει μια νέα ομάδα μέσα στα πλέι οφ με νέο προπονητή και δύο νέους ξένους παίκτες. Επιστροφή στον… Οκτώβριο μέσα στον Μάιο. Ο Παναθηναϊκός στο άδειο ΟΑΚΑ κέρδισε πιο εύκολα από ότι πολλοί περίμεναν τον ΠΑΟΚ. Και πολύ πιο εύκολα από ότι μαρτυρούσε η ισοπαλία του 27ου λεπτού. Το θετικό μήνυμα στην περίπτωση του Παναθηναϊκού δεν είναι το 1-0, δεν είναι η ευκολία που το πέτυχε, δεν είναι καν το γεγονός ότι το πέτυχε χωρίς Διαμαντίδη και φιλάθλους. Είναι ότι παρουσίασε μερικά καινούργια στοιχεία στο παιχνίδι του τα οποία αν έχουν διάρκεια τον οδηγούν στη σωστή αγωνιστική κατεύθυνση. Στοιχεία όπως:

- Η πίεση πάνω στη μπάλα από τα ¾ του γηπέδου

- Η προσπάθεια για μεγαλύτερη επιθετική αξιοποίηση του Νέλσον με συνεχή ποσταρίσματα και όχι με τον Αμερικάνο που δεν διαθέτει σουτ να παίζει στην κορυφή της επίθεσης.

- Η γρήγορη εκτέλεση στην επίθεση στο παιχνίδι μισού γηπέδου. Στοιχείο που είχε ο ΠΑΟ και τις πρώτες εβδομάδες-μήνες του Ιβάνοβιτς αλλά σταδιακά το έχασε.

Δεν ξέρω αν το δεύτερο παιχνίδι κάθε σειράς θα με βγάλει ψεύτη αλλά η αίσθηση που αποκόμισα μεταδίδοντας τον αγώνα του Παναθηναϊκού και παρακολουθώντας το ματς του Ολυμπιακού είναι ότι όσοι ημιτελικοί γίνουν θα χρησιμεύσουν στους δύο "αιώνιους" περισσότερο ως καλά τεστ δυνάμεων, προσώπων και σχημάτων ενόψει των τελικών.