Ρόι Τάρπλεϊ: Το φτηνό ξενοδοχείο, η γυναίκα-χορηγός και τα δανεικά

Κατ΄ αρχήν ας μου επιτραπεί να διορθώσω μια ιστορική ανακρίβεια. Τον Τάρπλεϊ δεν τον είδαμε στην Ελλάδα για πρώτη φορά το 1992 όταν ήρθε για λογαριασμό του Άρη αλλά οκτώ χρόνια νωρίτερα! Είχε παίξει στη Γλυφάδα σε ένα φιλικό της εθνικής μας με το πανεπιστήμιο του Μίσιγκαν που τότε είχε στις τάξεις του τον ομογενή Νταν Πελεκούδα και ένα άλλο πανύψηλο λευκό σέντερ τον Αντωνίδη για τον οποίο τρία χρόνια αργότερα ξέσπασε ένα τεράστιο σκάνδαλο όταν προσπάθησε να τον ελληνοποιήσει ο Άρης παρότι μόνο το επίθετο του παρέπεμπε σε….Ελλάδα και στην πραγματικότητα ήταν…Λιθουανός. Αυτά τα ολίγα αντί προλόγου…

Ο αληθινός πρόλογος για τον Τάρπλεϊ είναι γραμμένος σε κάτι κασέτες της… Pontel. Τι εστί Pontel; Ήταν η διέξοδος μας στα μέσα της δεκαετίας του ’80 και το… παράθυρο προς το ΝΒΑ. Τα λιγοστά ματς της ΕΡΤ ή τα πολύ περισσότερα που αργότερα έδειχνε τα πρώτα χρόνια της λειτουργίας του το ΜΕΓΚΑ αργούσαν ακόμη. Τότε λοιπόν, ο μοναδικός τρόπος για να βλέπουμε ΝΒΑ ήταν η Pontel! Μια εταιρεία που μοίραζε ταχυδρομικά κασέτες με αγώνες του ΝΒΑ τις οποίες έγραφε από δορυφόρο στην Αμερικάνικη βάση του Αμβούργου. Φυσικά, η αφεντιά μου πλήρωνε την τσουχτερή συνδρομή για να βλέπει Μπουλς και Τζόρνταν αλλά μέσα στα αξέχαστα παιχνίδια των πλέι οφ του 1988 μου είχαν στείλει και τους Δυτικούς τελικούς Λέικερς- Ντάλας.

Ο Τάρπλεϊ ήταν στις μεγάλες του δόξες. Θύμιζε πιο πολύ ελάφι, έτρεχε το γήπεδο με τέτοιο τρόπο που δεν μπορούσες να καταλάβεις ότι ήταν 2μ.08-2μ.10, πάσαρε, σούταρε, έκανε τα πάντα, ένας μοντέρνος φόργουορντ που είχε τον σπάνιο συνδυασμό για την εποχή ταχύτητας και δύναμης. Που να φανταστούμε ότι τέσσερα χρόνια αργότερα θα τον βλέπαμε στην Ελλάδα!

Το καταραμένο ντραφτ του 1986

Τα χρόνια εκείνα για μας τους… ιθαγενείς του μπάσκετ ήταν εποχή της αθωότητας. Δεν μπορούσαμε να φανταστούμε ότι το 90% των παικτών κάπνιζε μαριχουάνα και ότι ένα πολύ μεγάλο ποσοστό είχε παρτίδες με τα "σκληρά". Εμείς θέλαμε να βλέπουμε μπάσκετ. Την ίδια εποχή, υπήρχε πολύ σκοτεινιά στο ΝΒΑ. Ο Στερν αποφάσισε να βάλει τέλος στην όλη ιστορία. Όχι να βγάλει την κουλτούρα των ναρκωτικών από το ΝΒΑ κάτι που πρακτικά ήταν αδύνατον αλλά να παίρνει κεφάλια όσων συλλαμβάνονταν ως χρήστες. Κάπως έτσι την πάτησε το ίδιο διάστημα ο Μίτσελ Γουίγκινς και αρκετοί ακόμη παίκτες του Χιούστον, κάπως έτσι ο Ρόι έγινε συνώνυμο της… κοκαΐνης. Και αργότερα όταν απεξαρτήθηκε συνώνυμο του αλκοόλ, όπως την παθαίνουν αρκετοί που ξεμπλέκουν από τις άσπρες σκόνες και αποκτούν άλλο εθισμό.

Πριν έρθει στην Ελλάδα ο Τάρπλεϊ είχε περάσει από την θρυλική κλινική αποτοξίνωσης που είχε φτιάξει ένας άλλος πρώην εθισμένος στα ναρκωτικά ο Τζον Λούκας που μετέπειτα έγινε και προπονητής. Στην βιογραφία του ο Λούκας μνημονεύει εκείνη τη γενιά και τον Τάρπλεϊ. "Στο προαύλιο της κλινικής στη Φλόριντα είχαμε και ένα ανοιχτό γήπεδο μπάσκετ. Έγιναν μερικά μονά από τους παίκτες που είχαν έρθει στην κλινική για αποτοξίνωση. Όποιος τα έβλεπε νόμιζε ότι έβλεπε αγώνα ανώτερο του all star game του ΝΒΑ".

Ο Τάρπλεϊ δεν ήταν η εξαίρεση εκείνης της εποχής. Ήταν μάλλον ο κανόνας. Και ας μη θεωρηθεί ιεροσυλία στη μνήμη του η επόμενη πρόταση. Ήταν απλά ένας από τους ανόητους που τον έπιασαν και όχι ένας από τους πολλούς που τη γλίτωσαν. Μέλος του καταραμένου ντραφτ του 1986! Το νούμερο 2, Λεν Μπάιας, πέθανε το βράδυ της επιλογής του στο πάρτι που είχαν στήσει οι συμφοιτητές του στο Μέριλαντ από υπερβολική δόση κόκας.

Ο Κρις Ουάσμπερν που είχε επιλεγεί στο νούμερο 3 του ίδιου ντραφτ αποκλείστηκε από το ΝΒΑ για χρήση ναρκωτικών, κατέληξε άστεγος και χρήστης κρακ! Ο παίκτης που περπατούσε στον αέρα Κένι "Skywalker" Γουόκερ (στο νούμερο 5) είχε για πολλά χρόνια μπελάδες με τον νόμο πριν συμμορφωθεί και γίνει νομοταγής και εσχάτως ραδιοσχολιαστής. Ο Ουίλιαμ Μπέντφορντ, 6η επιλογή στο ίδιο ντραφτ έπαιξε έξι μέτριες σεζόν στο ΝΒΑ πριν εκδιωχθεί (φυσικά λόγω ναρκωτικών) και εκτίει πολυετή ποινή φυλάκισης για μια υπόθεση σχετική με ναρκωτικά.

Ο Τάρπλεϊ ήταν στο 7 του ίδιου ντραφτ και επτά θέσεις πιο κάτω ο Ουόλτερ Μπέρι που δεν είχε μπελάδες με ναρκωτικά αλλά δεν ήταν και ο πιο… λογικός τύπος. Μπροστά στους άλλους βέβαια έμοιαζε με... Αρσακειάδα καλεσμένη σε… όργιο! Στο 22 ο Σκοτ Σκάιλς που μπορεί σήμερα να είναι αξιοσέβαστος προπονητής με κουστούμι και γραβάτα αλλά στα άγρια κολεγιακά του χρόνια είχε αφήσει εποχή για τις διαδοχικές συλλήψεις του όταν οδηγούσε σαν τον… Νίκι Λάουντα και υπό την επήρεια ουσιών και οινοπνεύματος όντας φοιτητής στο γειτονικό –με του Τάρπλεϊ- κολέγιο το Μίσιγκαν Στέιτ.

Απλά, από όλους αυτούς και μερικούς ακόμη λιγότερο γνωστούς της ίδιας γενιάς ο Ρόι ήταν καταδικασμένος να βαδίσει μέχρι τέλους στο δρόμο της απώλειας.

Η "τζούφια" συνέντευξη, το ενδιαφέρον "off the record"

Αληθινό "Maverick" όπως το παρατσούκλι της ομάδας που έπαιζε. Μαύρο πρόβατο. Το πίστευε και ο ίδιος. Όταν ήρθε στη Θεσσαλονίκη έβαλα... μέσο τον Στιβ Γιατζόγλου για να του πάρω μια συνέντευξη. Ο Στιβ τον είχε διαλέξει γιατί πάντοτε είχε ροπή στα "κακά παιδιά". Μεγαλωμένος στους δρόμους της Νέας Υόρκης πήρε ένα μεγάλο ρίσκο πιστεύοντας ότι μπορούσε να κουμαντάρει τύπους σαν τον Τάρπλεϊ. Πιθανώς δεν θα το επιχειρούσε αν δεν είχε για πρόεδρο τον Θεόφιλο Μητρούδη που του άρεσαν επίσης τα ρίσκα και ήθελε να… ρεφάρει και στις εντυπώσεις και στην ουσία το καλοκαίρι του 1992 λόγω της φυγής του Γκάλη, την οποία είχε χρεωθεί εξ΄ ολοκλήρου!

Με τον Ρόι συναντηθήκαμε στο Μακεδονία Παλάς που έμενε τις πρώτες του μέρες στον Άρη. Δίπλα του ήταν ένας κοντούλης Αμερικάνος που δεν τον άφηνε να κάνει βήμα μόνος του. Επίσημα ήταν ένας ξάδελφός του από το Μίσιγκαν. Στην πραγματικότητα, ήταν ο σωματοφύλακάς του, έπαιρνε μηνιάτικο από τον Άρη με αποκλειστική αποστολή να παρακολουθεί τον Ρόι και να δίνει ραπόρτο στον Μητρούδη αν άρχιζαν να ηχούν νυχτερινές σειρήνες. Η συνέντευξη ήταν… τζούφια. Ο Ρόι δεν είχε διάθεση να μιλήσει για τα χρόνια του στο ΝΒΑ και απέφευγε –ενοχλημένος μερικές φορές- τις απαντήσεις. Στο τέλος και αφού είχε τελειώσει η συνέντευξη καθίσαμε να τα πούμε….ανεπίσημα. "Τι περίμενες από ένα παιδί που μεγάλωσε σε επαρχία; Γρήγορη δόξα, λεφτά, γυναίκες, όλα εύκολα. Πόσο να αντέξω;", ήταν η απολογία του Ρόι στο φιλικό κουβεντολόι. Αλλά είπε και άλλα off the record. Στο μυαλό του οι συλλήψεις του από την αστυνομία του Ντάλας που ξεκίνησαν τον ατελείωτο κατήφορό του ήταν "στημένες".

"Το Ντάλας για να με ανανεώσει και να με κρατήσει ήξερε ότι έπρεπε να μου δώσει πολλά λεφτά. Τους βόλεψε η ιστορία με την αστυνομία. Οι αστυνομικοί με είχαν σημαδέψει γιατί ήμουν μαύρος, πετυχημένος με λεφτά και οδηγούσα γρήγορα ακριβά αυτοκίνητα". Πιθανώς, τα ίδια συνέχισε να πιστεύει και πολλά χρόνια αργότερα. Δεν είναι τυχαίο ότι πριν από οκτώ χρόνια είχε μηνύσει το ΝΒΑ και το Ντάλας επικαλούμενος ένα άρθρο του αμερικάνικου συντάγματος για κοινωνικό αποκλεισμό ατόμων με ειδικές ανάγκες! Τελικά, και ενώ ζητούσε μερικά εκατομμύρια δολάρια συμβιβάστηκε εξωδικαστικά με 50-60.000 δολάρια. Χρεοκοπημένος και οικονομικά κατεστραμμένος μάλλον έψαχνε για ένα μικροποσό…

Όταν ο Ρόι... ξανακύλησε

Πίσω στη χρονιά της Θεσσαλονίκης. Για τον Άρη η χρονιά ξεκίνησε ιδανικά και χάλασε όταν η ομάδα χρειάστηκε να λείψει για μια εβδομάδα ταξιδιών για διαδοχικά εκτός έδρας παιχνίδια. H "διαβολοβδομάδα" αυτή έφτανε για να... ξανακυλήσει ο Ρόι, που είχε μείνει στη Θεσσαλονίκη τραυματίας λόγω ενός διαστρέμματος. Ούτε ο κοντούλης ξάδελφος-σωματοφύλακας μπορούσε να τον κρατήσει, ούτε οι παρακλήσεις του Μητρούδη που στο μεταξύ είχε γίνει και κουμπάρος του βαφτίζοντας τη μικρή κόρη του Αμερικάνου.

Ο Τάρπλεϊ, θύμα των καταστάσεων και θύτης μιας ζωής στα… χαμένα, δύσκολα θα μπορούσε να πει ότι δεν είχε δεύτερες και τρίτες ευκαιρίες στην καριέρα του. Τη δεύτερη ευκαιρία στην Ελλάδα του την έδωσε ο Ολυμπιακός. Ο αντιπρόεδρος της ΚΑΕ ο Γιώργος Σαλονίκης τον είχε λατρέψει ως παίκτη και έπεισε με συνοπτικές διαδικασίες τον Ιωαννίδη να πάρουν το ρίσκο: "Σκέψου τι παιχτάρα είναι. Μόνο εσύ μπορείς να τον βάλεις σε καλούπι και να πάρεις Ευρωπαϊκό", ήταν το επιχείρημα του στον "ξανθό" που έδωσε το ΟΚ για να κλείσει η μεταγραφή. Στα μπασκετικά όνειρα του ξανθού η τριπλέτα Τάρπλεϊ-Τάρλατς-Φασούλα μπορούσε να κάνει θαύματα έχοντας δίπλα της και τον Πάσπαλι! Στο ξεκίνημα της σεζόν με Πάσπαλι-Τάρπλεϊ και ένα από τους δύο ψηλούς στην πεντάδα ο Ολυμπιακός θύμιζε την Ευρωπαϊκή εκδοχή των Big-3 της Βοστώνης! Αλλά αυτή τη φορά το πράγμα στράβωσε με τον τραυματισμό του Τάρλατς και η ομάδα διαλύθηκε στο Τελ Αβίβ!

Η μαύρη νύχτα στο Εϊλάτ

Ας μου επιτραπεί μια προσωπική παρένθεση στη γνωστή λίγο ως πολύ ιστορία εκείνου του φάιναλ φορ. Στον Τάρπλεϊ χρωστάω τη μεγαλύτερη γκάφα των 35χρόνων μου στη δημοσιογραφία. Στον Τάρπλεϊ και στους δικούς μου δισταγμούς! Ας πρόσεχα…

Το κλίμα της εποχής ήταν πρωτόγνωρο. Δύο ελληνικές ομάδες, οι μεγαλύτερες της χώρας αντιμέτωπες σε ημιτελικό του Κυπέλλου Πρωταθλητριών. Η Μεγάλη Εβδομάδα του μεγάλου αθλητικού διχασμού. Το πρωί των ημιτελικών η Μακάμπι είχε μια εκδήλωση για τους δημοσιογράφους. Πήγαμε παρέα με τον μακαρίτη τον Φίλιππο Συρίγο. Κάποια στιγμή τον έπιασε ο Μητρούδης και του είπε: "Άσε, διαλύθηκε ο Ολυμπιακός. Χθες το βράδυ ο Τάρπλεϊ έπαιξε ξύλο με τον Παπαδάκη στην προπόνηση". Το πρόβλημα δεν ήταν η πληροφορία-βόμβα, ούτε ότι το έλεγε ο Μητρούδης κουμπάρος του Τάρπλεϊ. Το πρόβλημα ήταν η δική του πηγή…Ήταν ο Ισραηλινός οδηγός του που ήταν….ξάδελφος με τον οδηγό του πούλμαν του Ολυμπιακού! "Ψάξε βρες αν είναι αλήθεια", μου είπε ο Φίλιππος. Είχα καλές πηγές μέσα στην ομάδα αλλά το πρόβλημα ήταν ότι ο Ιωαννίδης είχε απομονώσει την αποστολή στο παραθαλάσσιο Εϊλάτ και όταν ζητούσα τους "δικούς" μου ο ρεσεψιονίστ του ξενοδοχείου είχε εντολή να γυρίζει όλες τις τηλεφωνικές γραμμές στο δωμάτιο του… μάνατζερ του Ολυμπιακού Γιάννη Γιαννάκη! Τοίχος παντού… Η απομόνωση των παικτών, οι βόλτες στα Ιεροσόλυμα για τις πατριαρχικές ευλογίες και η όλη ατμόσφαιρα είχαν τρελάνει τον Τάρπλεϊ. Όπως έμαθα αργότερα είχε και ένα πρόβλημα με ένα φριχτό πονόδοντο που χειροτέρεψε, τη διάθεσή του. Πέντε μέρες εγκλεισμού μπορούν να αλλάξουν τα μυαλά πολύ πιο λογικών τύπων.

Πίσω στον μοιραία καβγά. Μέχρι την ώρα του αγώνα δεν μπόρεσα να επιβεβαιώσω την πληροφορία. Στα…πεταχτά και με κόσμο γύρω ρώτησα τον άνθρωπο μου μετά τον αγώνα αν είχε γίνει κάτι. Απάντηση: "Θα σου πω στην Αθήνα". Το επόμενο πρωί ήμουν έτοιμος να δαχτυλογραφήσω την είδηση και να τη στείλω στον Ελεύθερο Τύπο που δούλευα τότε. Το σκέφτηκα, το πάλεψα, ο Ολυμπιακός είχε επιβιώσει από τον εμφύλιο και ήταν φαβορί να πάρει το πρωτάθλημα Ευρώπης. Κινδύνευα να χαρακτηριστώ ως περίπου "εγκάθετος" και αν το θέμα δεν επιβεβαιωνόταν έπρεπε να μεταναστεύσω στα κατεχόμενα. Δεν έστειλα ποτέ το κείμενο στην Ελλάδα. Εφημερίδες δεν έβγαιναν την επόμενη του τελικού. Δέκα λεπτά πριν αρχίσει ο τελικός με πλησίασε στο κέντρο τύπου ο Αμερικάνος δημοσιογράφος Ιαν Τόμπσεν που έγραφε τότε στη διεθνή έκδοση των Τάιμς. "Το ξέρεις ότι ο Τάρπλεϊ έδειρε ένα συμπαίκτη του προχθές;", με ρώτησε. Του το είχε αποκαλύψει ο ίδιος ο Τάρπλεϊ στον οποίο έκανε μια συνέντευξη το ίδιο πρωινό και μαζί του είχε πει ότι σκόπευε να κάνει αίτημα επανεξέτασης της ποινής του από το ΝΒΑ! Είχα στα χέρια μου για δύο μέρες το καλύτερο θέμα του φάιναλ φορ και όταν το επιβεβαίωσα δεν κυκλοφορούσαν –λόγω Πάσχα- εφημερίδες για να το γράψω!

Η τρίτη ευκαιρία

Ο Τάρπλεϊ γύρισε τελικά στο ΝΒΑ απλά για να ξαναφύγει και να αρχίσει μια ατελείωτη περιήγηση στον πλανήτη. Το 1995 ξανάρθε στην Ελλάδα Τον έφερε στον Ηρακλή ο πρώτος του ατζέντης, ένας Ελληνοαμερικάνος δικηγόρος ο Τζορτζ Άντριους που είχε "αγοράσει" τον Ηρακλή για λογαριασμό ενός αμερικάνικου επενδυτικού ομίλου. Όσο γρήγορα έφυγαν οι Αμερικάνοι επενδυτές άλλο τόσο γρήγορα εξαφανίστηκε ο Τάρπλεϊ. Πλέον δεν του έφτανε το θεικό ταλέντο του για να σταθεί στο γήπεδο. Τα δέκα επιπλέον κιλά με τα οποία έπαιζε στον Ολυμπιακό είχαν γίνει 20 και ήταν ο καλύτερος πελάτης της Αμστελ και της Χάινεκεν!

Τα επόμενα χρόνια η πτώση ήταν απόλυτη. Ο Τάρπλεϊ πούλαγε το όνομα του και ότι είχε απομείνει από μπάσκετ στο σώμα του όπου του έδιναν ένα κομμάτι ψωμί και μερικά χρήματα για τις μπύρες του. Κάποια στιγμή τον κουβάλησε στη Δάφνη και ο φιλόδοξος πρόεδρος-ζαχαροπλάστης Κώστας Τζιβελέκας. Η Ελλάδα για κάποιο λόγο του άρεσε. Πρέπει να ήταν πριν από έξι ή επτά χρόνια όταν ξαναγύρισε εδώ πιστεύοντας ότι στα 42 του θα έβρισκε ομάδα να παίξει. Αντ΄αυτού την έβγαζε σε ένα ξενοδοχείο τρίτης κατηγορίας στην παραλιακή ζώντας με δανεικά από άλλους Αμερικάνους που έπαιζαν εδώ μπάσκετ ή από την χορηγία μιας κυρίας γνωστής στα μπαράκια της Γλυφάδας, όπως το κλασικό στέκι των Αμερικάνων μπασκετμπολιστών, το Jesters, για τους δεσμούς της με αθλητές. Οι ευκαιρίες για τον Ρόι είχαν τελειώσει.

Το πρωί του Σαββάτου όταν ο καλός φίλος και συνάδελφος Ρήγας Δάρδαλης μου είπε το άσχημο μαντάτο στο αεροδρόμιο της Βαρκελώνης για κάποιο αδιευκρίνιστο λόγο μου ήρθε στο μυαλό ο στίχος που τραγούδησε στον "Αύγουστο" ο Νίκος Παπάζογλου ελαφρά παραφρασμένος: "Ο δρόμος που τραβούσε ήταν αδιάβατος".

Δεν μπορώ να πω αν ο Ρόι ήταν θύμα ενός κόσμου στον οποίο δεν μπόρεσε ποτέ να προσαρμοστεί ή ήταν απλά μια ακόμη ιστορία ιδανικής αυτοκαταστροφής. Και για να είμαι ειλικρινής δεν έχω και δικαίωμα να το κρίνω. Προτιμώ γυρίζοντας το βράδυ στο σπίτι να βάλω εκείνα τα παλιά παιχνίδια της Pontel –τις κασέτες που έχουν μετατραπεί πια σε DVD και να ξαναδώ τις ομηρικές μάχες του Ρόι με τον Τζέιμς Γουόρθι και τους υπόλοιπους Λέικερς σε εκείνους τους αξέχαστους τελικούς της Δύσης το 1988. Γιατί στην τελική οι άνθρωποι πεθαίνουν όταν τους ξεχνάμε οι ζωντανοί. Και το ταλέντο του Ρόι στο μπάσκετ είναι δύσκολο να ξεχαστεί.

Διαβάστε ακόμα:

Πέθανε ο Ρόι Τάρπλεϊ

Τα 10 πράγματα που δεν γνωρίζατε για την πολυτάραχη ζωή του Ρόι Τάρλπεϊ

Ο Ρόι Τάρπλεϊ και ο τελικός του Τελ Αβίβ