Πεθαίνοντας στο Παρίσι

Δεν θα είναι ποτέ ξανά ωραίο το Παρίσι. Οι ψυχές 150 νεκρών θα το στοιχειώνουν αιώνια και ήδη γεμίζουν με φόβο τις δικές ψυχές μας για αυτή την αλυσίδα θανάτου που δεν τελειώνει πουθενά και δεν σπάει πουθενά. Ο Δημήτρης Καρύδας γράφει για τη φρίκη στην Πόλη του Φωτός.

14 ΝΟΕ 2015

Ήταν ωραίο το ανοιξιάτικο Παρίσι τον Μάη του 1991. Και ο άνθρωπος δεν θέλει πολλά για να είναι ευχαριστημένος. Αρκεί ένας χάρτης, μια μπαγκέτα στο χέρι και η διαδρομή από την Αψίδα του Θριάμβου μέχρι τον Πύργο του Αϊφελ. Μια διαδρομή που μοιάζει μαγική μέσα από πάρκα όπου παίζουν ανέμελα παιδιά μέχρι που ξαφνικά λες και δεν υπήρχε εκεί, βγαίνοντας από τον τελευταίο κήπο βλέπεις μπροστά σου τον πύργο του Αϊφελ και το Τροκαντερό. Είναι ωραία και το βράδυ στο Τροκαντερό με τα φώτα, τους μικρούς καταρράκτες νερού να τρέχουν, ζευγάρια αγκαλιασμένα να δίνουν αιώνιους όρκους αγάπης και ας ξέρουν ότι δεν θα κρατήσουν για πάντα.

Κλείνεις τα μάτια για να γυρίσεις πίσω τον χρόνο και βλέπεις πτώματα σκεπασμένα με άσπρα σεντόνια σπαρμένα στους δρόμους που έχεις πατήσει.

Ήταν ωραία η Μονμάρτη τη νύχτα εκείνης της Παρασκευής. Να περπατάς στους λιθόστρωτους δρόμους της αμέριμνος ψάχνοντας ένα εστιατόριο που να μένει αργά και να ακους γύρω σου χαρούμενες ελληνικές φωνές. Και γίνεται πιο ωραία όταν ξέρεις ότι λίγη ώρα πριν μια ελληνική ομάδα έχει πάρει για πρώτη φορά το τρόπαιο της πρωταθλήτριας Ευρώπης. Κάπου εκεί θα βρεις οικεία πρόσωπα, ακόμη και τον Ομπράντοβιτς με την παρέα του που ψάχνουν και αυτοί ένα τραπέζι για να κουβεντιάσουν όσα έγιναν στο Μπερσί λίγο νωρίτερα. Κλείνεις τα μάτια και βλέπεις ένα εστιατόριο βαμμένο στο αίμα και νομίζεις ότι κοιμήθηκες στην πόλη του φωτός και ξύπνησες στη μέση ενός κινηματογραφικού σπλάτερ, οι φωνές των πανηγυρισμών έχουν γίνει κραυγές φρίκης και τρόμου. Μόνο που αυτό είναι πραγματικότητα, ο θάνατος έχει βγει βόλτα Παρασκευή βράδυ.

Ήταν ωραία η πρωινή βόλτα στη Νοτρ Ντέιμ το πρωί ενός τελικού το 2010. Να ανεβαίνεις τις ατελείωτες μικρές στριφογυριστές σκάλες μέχρι να φτάσεις στις τεράστιες καμπάνες που στη φαντασία του Βίκτορα Ουγκό κτυπούσε ο Κουασιμόδος. Φτάνεις ασθμαίνοντας στην κορυφή κλείνεις τα μάτια και περιμένεις όταν τα ανοίξεις να δεις μπροστά σου τον πόθο του αιώνια ερωτευμένου καμπανοκρούστη, την πανέμορφη τσιγγάνα Εσμεράλδα. Και αντί για αυτό βλέπεις στα πόδια σου μια πόλη βουλιαγμένη στον τρόμο με 150 αθώους νεκρούς.

Είναι ωραία πόλη το Παρίσι. Την ερωτεύεσαι εύκολα κάθε ώρα της μέρας. Ακόμη και αν δεν έχεις την τύχη του κινηματογραφικού ήρωα του Γούντι Αλεν που κάθε μεσάνυχτα εύρισκε τον Χεμινγουέι, τον Σκοτ Φιτζέραλντ, τη Ζέλντα, τον Πάμπλο Πικάσο στο σπίτι της Γερτρούδης Στάιν. Μόνο που αυτά τα μεσάνυχτα τα ιερά τέρατα της λογοτεχνίας δεν στοίχειωναν γλυκά τη φαντασία των ονειροπόλων. Γιατί είχαν βγει βόλτα φανατικοί ζωσμένοι με εκρηκτικά και κρατώντας Καλάζνικοφ.

Ποτέ ξανά ωραίο το Παρίσι

Είναι ωραίο κτίριο το θέατρο Μπατακλάν. Επιβλητικό όπως όλα τα παλιά κτίρια του Παρισιού. Στη ροκ μυθολογία του βρήκε θέση για πάντα ο Λου Ριντ σε ένα μυθικό κονσέρτο το 1972 που ξεκίνησε με το I’m waiting for my man που το τραγούδησε παρέα με το μπάσο του Τζον Κέιλ και τη βραχνή φωνή της Νίκο. Μόνο που χθες το βράδυ οι ανυποψίαστοι θεατές δεν ήξεραν ότι τους περίμενε όχι το "βαποράκι" του Λου αλλά κάποιος που θέριζε αδιάκριτα κορμιά. Τι τραγική ειρωνεία…

Στη σκηνή την ώρα του θανατικού ήταν οι Eagles of Death Metal, οι Αγγελοι του Μεταλλικού Θανάτου και η διπλανή λεωφόρος φέρνει το όνομα του Βολταίρου που κάτι άλλο σκεφτόταν όταν έλεγε εκείνα τα περισπούδαστα για την ανάγκη να υπερασπίζεσαι την ελευθερία του λόγου του άλλου. Δεν μπορούσε να φανταστεί πόσο βάναυσα θα βιαζόταν η φράση του δύο αιώνες και βάλε από την εποχή που την είπε.

Πρέπει να ήταν ωραίο το Παρίσι τον Μάη του ’68. Τότε που μια χούφτα Γάλλοι φοιτητές ξεκίνησαν την πιο ωραία επανάσταση του 20ου αιώνα που κατέληξε σε μια λαϊκή εξέγερση χωρίς κανόνες. Μισό αιώνα αργότερα μια Παρασκευή και 13 εκείνο το ξέσπασμα μοιάζει τόσο αθώο και μακρινό λες και δεν έγινε ποτέ.

Ήταν πάντα ωραίο το Παρίσι. Δεν το έχουν πει άδικα η πόλη του φωτός. Ήταν πάντα ωραίο το Παρίσι για αυτό ενέπνευσε μουσικούς, έθρεψε μεγάλους συγγραφείς με περίσσευμα έμπνευσης, ήταν πάντα φιλόξενο στις τέχνες.

Δεν θα είναι ποτέ ξανά ωραίο το Παρίσι. Οι ψυχές 150 νεκρών θα το στοιχειώνουν αιώνια και ήδη γεμίζουν με φόβο τις δικές ψυχές μας για αυτή την αλυσίδα θανάτου που δεν τελειώνει πουθενά και δεν σπάει πουθενά. Κλείνεις τα μάτια και προσπαθείς να φανταστείς το Παρίσι που αγάπησες, που περπάτησες, που γλέντησες, που χάρηκες και ξυπνάς με τον αριθμό των αθώων νεκρών να μεγαλώνει γεωμετρικά. Ηταν πάντα ωραίο να περπατάς για να βρεις τον Πύργο του Αϊφελ σε μια ζωντανή πόλη. Μόνο που σήμερα η πόλη είναι νεκρή και η κυκλοφορία έχει απαγορευτεί. Ήταν πάντα ωραίο το Παρίσι, μόνο που δεν θα είναι ποτέ ξανά το ίδιο. Η εποχή της αθωότητας μόλις τελείωσε για όλους.

ΥΓ Συμπάθα με φίλε αναγνώστη. Ξέρω ότι το σάιτ είναι αθλητικό και η υποχρέωση μου ήταν να γράψω για τον χθεσινό αγώνα του Παναθηναϊκού. Αλλά η σκληρή πραγματικότητα τα ήθελε λίγο διαφορετικά και μας έβγαλε όλους από τη βόλεψη και το πρόγραμμα μας.