Όλα ήταν εναντίον του

O Δημήτρης Κριτής σχολιάζει τα όσα έγιναν στο ντέρμπι "αιωνίων". Ο ακίνδυνος Ολυμπιακός, οι μεγάλες απουσίες των Μπεργκ και Ντίνα για τον Παναθηναϊκό και η κακή διαιτησία του Καλογερόπουλου.

27 ΟΚΤ 2014

Από την επομένη της αναμέτρησης στην Ολλανδία, προσπάθησα επιγραμματικά να περιγράψω αυτό που θα παρακολουθούσαμε λίγα εικοσιτετράωρα αργότερα στο Φαληρικό γήπεδο, έτσι όπως το είχα στο μυαλό μου ως πιθανότερη εικόνα, με βάση την αγωνιστική σκέψη και συμπεριφορά των δύο αντιπάλων προπονητών.

“Την Κυριακή στο Φάληρο, δεν θα δούμε την ποδοσφαιρική αφέλεια με την οποία αντιμετώπισε ο Ολυμπιακός το ντέρμπι “αιωνίων” στο περσινό δεύτερο γύρο του πρωταθλήματος και τον οδήγησε στο τραυματικό 0-3.

Αν και θεωρώ ότι θα επιδιώξει ένα γρήγορο γκολ. Η πιο λογική εικόνα που έχω στο μυαλό μου, αν το παιχνίδι δεν ανοίξει λόγω ενός γρήγορου τέρματος, είτε από τη μία, είτε από την άλλη πλευρά, είναι δυνατό ξεκίνημα και στα δύο ημίχρονα και πιο συντηρητική συμπεριφορά στον υπόλοιπο χρόνο” έγραφα το πρωί της Παρασκευής και μετά το πέρας του αγώνα, δεν αισθάνομαι την ανάγκη ότι υπήρξε η παραμικρή αστοχία.

Εξακολουθώ δε να πιστεύω πως ήταν ό,τι πλησιέστερο στην κοινή λογική και ό,τι καλύτερο μπορούσαν να κάνουν οι δύο προπονητές για να δικαιολογήσουν τον μισθό τους, το υλικό τους, αλά κυρίως, να φτάσουν με τη μεγαλύτερη δυνατή ασφάλεια στον στόχο τους.

Ακίνδυνος με αιτία

Είδαμε τον Ολυμπιακό να απλώνει τις οργανωμένες επιθέσεις του με τη συμμετοχή 6 και 7 ποδοσφαιριστών μάξιμουμ, τους Αμπιντάλ και Μποτία να μην ξεπερνούν τη μεσαία γραμμή πλην των στημένων φάσεων και τον ακραίο αμυντικό που δεν συμμετείχε στην τρέχουσα φάση να τους συνοδεύει σε χώρο αρκετά μακριά από την αντίπαλη περιοχή.

Είδαμε τον Παναθηναϊκό να κρατάει ψηλά τους Καρέλη και Ατζαγκούν, με προφανή στόχο να αξιοποιήσει την ταχύτητά τους με μακρινές μπαλιές, αλλά να μην βρίσκουν ούτε μισή ευκαιρία να ξεχυθούν στην κόντρα και να προβληματίσουν τον Ρομπέρτο.

Όσοι εκ του αποτελέσματος υποστηρίζουν ότι ο Ολυμπιακός αγωνίστηκε αρκετά οπισθοχωρημένα απέναντι σ' έναν ακίνδυνο Παναθηναϊκό, προφανώς αγνοούν ότι γι αυτό ακριβώς ήταν ακίνδυνος ο Παναθηναϊκός. Σε αντίθετη περίπτωση, οι Αμπιντάλ και Μποτία θα είχαν εκτεθεί σε περισσότερες από 1-2 περιπτώσεις.

Οι δύο απουσίες

Αν ο Παναθηναϊκός είχε στη διάθεσή του και τους Μπεργκ, Ντίνα θα ήταν περισσότερο αποτελεσματικός, επιλέγοντας ακόμη και ακριβώς το ίδιο μοτίβο αγωνιστικής συμπεριφοράς. Αλλά δεν τους είχε και δεν επιχείρησε να αξιοποιήσει και τον Κλωναρίδη σε προχωρημένο έστω χρόνο. Κι αν μέχρι το 60' ήταν απόλυτα λογικό, διότι δεν θα έπαιρνε από τον Βίκτωρα την ανασταλτική προσφορά των Καρέλη και Ατζαγκούν, μετά την επίτευξη του γκολ του Ολυμπιακού είναι απλώς ένα αναπάντητο ερωτηματικό.

Το αποτέλεσμα ανέδειξε νικητή στα σημεία τον Ολυμπιακό, με τον Παναθηναϊκό να μένει με την ίδια ακριβώς γεύση που είχε μετά το περσινό παιχνίδι του πρώτου γύρου στο “Απόστολος Νικολαΐδης: πληγωμένος το ίδιο βράδυ, πιο δυνατός από την επομένη. Όχι γιατί απέφυγε για πολλοστή πλέον φορά την πολυαναμενόμενη από τους φίλους των “ερυθρολεύκων” συντριβή που θα δικαιολογούσε την υπεροπλία του πέντε φορές ακριβότερου υλικού τους, αλλά στη λογική του “δεν θα πεθάνουμε ποτέ κουφάλα νεκροθάφτη”.

Ασφαλώς θα ήταν καλύτερη η ισοπαλία, αλλά έχω την εντύπωση ότι και αυτή περισσότερο θα πανηγυριζόταν στη Θεσσαλονίκη και λιγότερο στην Αθήνα. Έδωσαν όμως τα δύο (από τα τρία) δυσκολότερα παιχνίδια του βεβαρημένου προγράμματος στη χειρότερη από αγωνιστικής και ψυχολογικής πλευράς περίοδο και βγήκαν ζωντανοί, άρα ενισχυμένοι.

Μοναδικοί χαμένοι του χθεσινοβραδινού ντέρμπι ήταν ο Μήτρογλου και σε δεύτερο πλάνο ο Αναστασίου, με τον τελευταίο να περιμένει τώρα την απόφαση του αθλητικής δικαιοσύνης για την αποβολή του.

Η διαιτησία

Πολύς λόγος -και όχι άδικα- γίνεται για τη διαιτησία του Καλογερόπουλου. Με λάθη σε φάσεις που διαμορφώνουν αποτέλεσμα, αλλά κυρίως αλλοπρόσαλλη συμπεριφορά στη διαχείριση του παιχνιδιού και τον πειθαρχικό έλεγχο.

Το είπα χθες στη “SuperBall”, το επαναλαμβάνω και σήμερα. Προσωπικά θεωρώ ότι η φάση του πέναλτι είναι ξεκάθαρη και οδηγεί τον διαιτητή χωρίς αναστολή στην άσπρη βούλα. Δεν χρειάζομαι την σχεδόν αδιαμαρτύρητη αποδοχή της απόφασης από πλευράς παικτών του Παναθηναϊκού, για να πειστώ για την ορθότητα της απόφασης.

Το ποδόσφαιρο δεν είναι μπάσκετ για να ερμηνεύουμε την παράβαση με βάση το ποιος κινήθηκε προς ποιον. Αν στηθείς ακόμη και ακίνητος μπροστά στον δρόμο του επιθετικού, δεν είναι επιθετικό φάουλ, είναι φράγμα. Αν πέσεις στα πόδια του, ουδεμία σχέση έχει αν πρόλαβες να τον βρεις ή σε βρήκε εκείνος στο διάβα του.

Σωστή είναι κατ' εμέ και η απόφαση να τιμωρήσει τον Στιλ με κίτρινη κάρτα, διότι δύο αμυντικοί του Παναθηναϊκού έχουν περάσει πίσω του και σχεδόν καλύψει την εστία, οπότε η προφανής θέση για γκολ παύει να υφίσταται.

Θα μπορούσα να τον δικαιολογήσω και στη φάση του 92'. Τη φάση που ο Παναθηναϊκός μπορούσε να ισοφαρίσει και να είχαμε άλλα... Θα πει κάποιος “είσαι τόσο σίγουρος, ότι θα σκόραρε ο Ατζαγκούν”; Σίγουρος δεν μπορώ να είμαι, αλλά κατά διαβολική σύμπτωση (!), το έκανε και τις δύο προηγούμενες φορές που βρέθηκε στην ίδια περίπου θέση, σε ίδια ακριβώς φάση.

Με γυμνό μάτι δεν μπορείς να είσαι σίγουρος αν ο Πέτριτς χρησιμοποίησε και το χέρι του για να στρώσει τη μπάλα στον Ατζαγκούν. Το άσχημο βεβαίως είναι να λειτουργήσει η αμφιβολία, χωρίς την παραμικρή αναστολή, υπέρ των αμυνόμενου και όχι του επιτιθέμενου. Και το χειρότερο, να μην υπήρξε καν αμφιβολία...

Προσωπικά θεωρώ ότι η πρόθεση του διαιτητή να ενισχύσει την έδρα καταδεικνύεται από τη συνολική διαχείριση του παιχνιδιού. Στη θέα των ποδοσφαιριστών του Παναθηναϊκού έμοιαζε με παιδάκι που του πήραν καινούργια κίτρινη κάρτα και ήθελε να την επιδεικνύει. Η κίτρινη κάρτα στον Καρέλη, στο 10ο λεπτό, δεν υπάρχει σε τέτοιο παιχνίδι. Είναι περισσότερο προειδοποίηση ότι “στην επόμενη αφορμή έφυγες για τα αποδυτήρια” και λιγότερο πειθαρχική ποινή.

Όπως είναι αυστηρή και η κάρτα στον Νάνο λίγα λεπτά αργότερα, με βάση ότι στον ίδιο περίπου χρόνο, μία σκαριά στον Πράνιτς μένει εντελώς ατιμώρητη (Μανιάτης αν δεν κάνω λάθος), με τον Κροάτη να μεταφέρεται εκτός αγωνιστικούς για την παροχή πρώτων βοηθειών, ενώ λίγο αργότερα θα δεχθεί και μια δεύτερη, με τον διαιτητή προφανώς να αισθάνεται την ανάγκη προκειμένου να “κιτρινίσει” τον δράστη (Μιλιβόγεβιτς) να δείχνει την κίτρινη κάρτα και στον Σίλντεφελντ διότι αποπειράθηκε (δεν μπορώ να το περιγράψω σκληρότερα) να ζητήσει το λόγο.

Και η ευκολία με την οποία έστηνε τη μπάλα έξω και κοντά στην μεγάλη περιοχή του Παναθηναϊκού είναι αξιομνημόνευτη, ενώ την ίδια ώρα στο άλλο μισό του γηπέδου έπεφταν κορμιά, αλλά (σωστά εκεί) άφηνε το παιχνίδι να συνεχιστεί. Κι επειδή όλα έδειχναν από μία στιγμή και μετά, ότι το παιχνίδι θα κριθεί σε μία ολιγωρία, σε μία στημένη μπάλα, όπως και τελικά έγινε, όλα τα παραπάνω αποκτούν ιδιαίτερη σημασία.

Τελοσπάντων. Ας δούμε τη γνώμη και του κ. Ντάλας που προφανώς παρακολούθησε το παιχνίδι χωρίς προηγούμενες οδυνηρές εμπειρίες και λιγότερες αφορμές καχυποψίας. Θα πω πάντως ότι ο Καλογερόπουλος μου έδειξε διαιτητής που μπορούσε να ελέγξει το παιχνίδι και να έχει πολύ καλύτερη εικόνα. Ίσως όμως το συγκεκριμένο παιχνίδι δεν ήταν το καταλληλότερο για να το κάνει.

Υ.Γ.: Παρακολούθησα το παιχνίδι σε γαλλική περιγραφή και υπάρχει μια φάση στα μέσα του δευτέρου ημιχρόνου, όπου ο Παναθηναϊκός έχει την κατοχή της μπάλας λίγο έξω από την περιοχή του και στην αριστερή άκρη της οθόνης βλέπουμε τον Στιλ να χοροπηδά από μία κροτίδα που έσκασε ακριβώς δίπλα του.

Ο ένας εκ των δύο που βρίσκονται στην περιγραφή ξεκαρδίζεται την ίδια ώρα που ο άλλος εξιστορεί το γεγονός ως εξής: “Το παιχνίδι συνεχίζεται κανονικά! Προφανώς είναι κάτι εντελώς φυσιολογικό αυτό που συνέβη. Δεν εξηγείται διαφορετικά. Μάλλον συμβαίνει συχνά, αλλιώς κάποιος θα αντιδρούσε” και δωσ' του ο άλλος να γελάει σχεδόν με αναφιλητά.

Κι όμως, χωρίς αναστολές, θεωρώ ότι ήταν από τις καλύτερες ατμόσφαιρες ντέρμπι με ελάχιστες παρεκτροπές, που χωρίς κόπο καταπίνω. Δεν ξέρω αν έχει χαμηλώσει τελικά τόσο πολύ ο πήχης των απαιτήσεών μας, αλλά θα ήθελα να ξαναδώ κάτι ανάλογο και στο “Απόστολος Νικολαΐδης”!