Η θωράκιση της επιλογής "όλα ή τίποτε"

Πάνε δύο εβδομάδες από την ανάρτηση με τίτλο " Η ασφαλής επιλογή είναι η 2η θέση". Δεν συνιστούσε βέβαια προτροπή προς οιονδήποτε, αλλά ωμή καταγραφή της πραγματικότητας που θέλει τη δεύτερη θέση των πλέι οφ (με τον Ολυμπιακό κυπελλούχο) να εξασφαλίζει στον κάτοχό της την απευθείας συμμετοχή στους ομίλους του Europa League με εγγυημένα έσοδα και τον μέγιστο δυνατό χρόνο προετοιμασίας και σε μεταγραφικό και σε αγωνιστικό επίπεδο.

Και δεν θα μπορούσε να είναι προτροπή, εφ' όσον στο ίδιο κείμενο κατατέθηκε η βεβαιότητα ότι ο Παναθηναϊκός "σκέφτεται ως Panathinaikos και θέλει τα πολλά κι ας χάσει και τα λίγα. Φέτος δείχνει να αναλαμβάνει και το (όποιο) οικονομικό ρίσκο που επιβάλλει η ιστορία του και θα διεκδικήσει το αποτέλεσμα, αντί απλώς να το αναμένει".

Εμφανές πλάνο Champions League

Νομίζω ότι εν τέλει όλοι συμφωνήσαμε πως ο φετινός αποκλεισμός από τη Σταντάρ Λιέγης στις λεπτομέρειες και η συνεπακόλουθη απώλεια των "2 και κάτι" εκατ. ευρώ της συμμετοχής στα πλέι οφ του Champions League, ήταν αποτέλεσμα και (αν όχι αποκλειστικά) της άρνησης του οικονομικού ρίσκου να επενδύσει νωρίτερα η ομάδα σε μία μεταγραφή που θα την βοηθούσε καθοριστικά.

Φέτος τα πράγματα είναι αρκετά διαφορετικά. Τα αποτελέσματα βέβαια θα φανούν (και θα κριθούν) στο γήπεδο, ωστόσο το "πλάνο Champions League" είναι εμφανές από την κατάθεση των "θέλω" του συλλόγου, τόσο στο αγωνιστικό πεδίο, όσο και στο μεταγραφικό.

Μπορεί ο Λουντ να αποδειχθεί Μπούι, ο Βέμερ Ραγκουέλ και ο Καλτσάς Χαραλαμπίδης, δηλαδή παίκτες όχι απαραίτητα κακοί, αλλά σίγουρα με πενιχρή προσφορά. Δεν το πιστεύω, για να είμαστε ειλικρινείς, αλλά δεν παύει να είναι ένα ακραίο και απευκταίο σενάριο.

Αυτό όμως που δεν μπορεί να παραγνωρίσει κανείς, είναι ότι δεν υπάρχει ιστορικό προηγούμενο, να έχουν ολοκληρωθεί (τελειώνει και του Βέμερ) τρεις μεταγραφές εν όψει νέας περιόδου, πριν καν ολοκληρωθεί η προηγούμενη. Και είναι ίσως η πρώτη φορά, που ο ευσεβής ποδοσφαιρικός πόθος να είναι παρόντα τα νέα αποκτήματα στο βασικό στάδιο της καλοκαιρινής προετοιμασίας, θα γίνει πραγματικότητα και όχι απλά το αθώο διοικητικό όνειρο θερινής νυκτός.

Καλλιεργεί προσδοκίες

Έχω καταθέσει την άποψή μου ότι η προσφορά του Γιάννη Αλαφούζου στον Παναθηναϊκού μοιάζει να έχει ταβάνι στην οικονομική του σωτηρία και ανάκαμψη. Η απροθυμία ανάληψης οποιουδήποτε οικονομικού ρίσκου, στις προηγούμενες μεταγραφικές περιόδους, με αντιπαραβολή το πλάνο εξυγίανσης και την πρόοδο ανερχόμενων ποδοσφαιριστών του ρόστερ, δεν ενίσχυσαν τις απαιτήσεις "εκτόξευσης" σε πρωταγωνιστικούς ρόλους.

Ωστόσο η φετινή προετοιμασία τείνει να με διαψεύσει. Ενδεχομένως και πανηγυρικά. Στη θεωρία τουλάχιστον καλλιεργεί τέτοιες προσδοκίες και θα είναι εξαιρετικά ευχάριστο να αποδειχθεί και στην πράξη.

Γιατί είναι απόλυτα σεβαστή η δύσκολη οικονομική συγκυρία (γενικά και ειδικά στον Παναθηναϊκό), είναι κατανοητοί οι περιορισμοί που επιβάλλει το Financial Fair Play, είναι επιβεβλημένη η επώδυνη προσαρμογή στις επιταγές του αυστηρού ελέγχου (monitoring) της UEFA, υπό τον οποίο λειτουργούν την τελευταία διετία οι "πράσινοι", αλλά αποτελεί και αδήριτη πραγματικότητα το ότι οι ανταγωνιστές δεν αντιμετωπίζουν ανάλογα προβλήματα τέτοιας έκτασης, οπότε μπορούν (αν το θέλουν) να κινηθούν με μεγαλύτερη άνεση στο παζάρι.

Αποτελεί λοιπόν, έτσι ή αλλιώς μονόδρομο η ανάγκη ενίσχυσης του έμψυχου δυναμικού με παίκτες που θα αναλάβουν καθοριστικές δράσεις για τον πρωταγωνιστικό ρόλο του συλλόγου, ώστε του χρόνου τέτοια εποχή τα αποτελέσματα να μην αποδίδονται στην καλή φυσική κατάσταση και διαχείριση ενός σφικτού ρόστερ, αλλά να ερμηνεύονται το ίδιο πειστικά και από τις επιδόσεις αλλά και τη διάρκεια (κυρίως) που θα επιδείξουν τα μέλη του και ειδικά αυτοί που θα κληθούν να κάνουν στα δύσκολα τη διαφορά.

Διαβάστε ακόμα:

Σχόλιο Τσάρλυ: Ο Παναθηναϊκός που καλπάζει και ο ΠΑΟΚ που βουλιάζει

Οι πιθανοί αντίπαλοι του Παναθηναϊκού