Θέλουν, αλλά δεν μπορούν

Η εικόνα που δίνει ο Παναθηναϊκός είναι ίδια κι απαράλλαχτη στα παιχνίδια του. Δεν είναι υποδεέστερος των αντιπάλων του, ούτε αγωνιστικά, ούτε ποιοτικά, ούτε καν στην κακή βραδιά του.

Δεν μπορείς να κατηγορήσεις τους ποδοσφαιριστές του για νωθρότητα. Απεναντίας η συμμετοχή τους σε αρκετές φάσεις και επιθετικές και αμυντικές, είναι στα όρια της κάρτας. Θέλουν. Θέλουν και παραθέλουν, αλλά δεν μπορούν.

Δεν έχουν το “εύκολο” γκολ, δεν δημιουργούν αριθμητικά εκείνες τις ευκαιρίες για γκολ που θα υποστηρίξουν το ισχνό κλάσμα του 1 γκολ/8 τελικές προσπάθειες που καταγράφει η στατιστική τους και χάνουν τη συγκέντρωση και το “καθαρό” μυαλό όσο κυλάει σε βάρος τους ο χρόνος.

Την ίδια ώρα, εύκολα ή δύσκολα, αργά ή γρήγορα δέχονται γκολ και αυτό κάνει ακόμη χειρότερα τα πράγματα. Για τρίτο συνεχόμενο παιχνίδι, τρία στα τρία δηλαδή, ο Παναθηναϊκός βρέθηκε πίσω στο σκορ. Με τον Λεβαδειακό ισοφάρισε, με τον Πανιώνιο έκανε ανατροπή και με την Καλλονή έχασε.

Στη Μυτιλήνη βεβαίως είχε καθαρότερες ευκαιρίες, σε σχέση με τα προηγούμενα παιχνίδια του στη Superleague και το άσχημο είναι ότι τις κλασικότερες ευκαιρίες του, τις είχε ο Πέτριτς, για τον οποίο δεν υπάρχει αυτή τη φορά το ελαφρυντικό της πλημμελούς τροφοδότησης.

Δύο φορές στο πρώτο μέρος σε πάσα του Κλωναρίδη και σε εκτέλεση φάουλ του Νάνο και δύο φορές στην επανάληψη σε “πάρε βάλε” πάνω στην κίνηση από τον Κλωναρίδη και μία έξυπνη μπαλιά του Μπούρμπου εντός περιοχής, δεν βρήκε τον στόχο από πλεονεκτικές θέσεις και υπό πολύ καλές προϋποθέσεις.

Αδύναμος κρίκος στο πρώτο 45λεπτο ο Μπούι, στο ντεμπούτο του στο αρχικό σχήμα, με πολλά και αβίαστα λάθη, ξεχάστηκε στον πάγκο ο θεωρητικά πιο φορμαρισμένος παίκτης, ο Ντίνας.

Την Πέμπτη το παιχνίδι είναι διαφορετικό, αλλά χωρίς εκμετάλλευση των κενών χώρων που παραδοσιακά επιτρέπει η Ντιναμό, δεν θα είναι διαφορετικό το αποτέλεσμα.

Διαβάστε ακόμη:

Καλλονή - Παναθηναϊκός 1-0