Έπαιξαν αυτό που ξέρουν...

Ο Πραντέλι και οι παίκτες του είχαν στο μυαλό τους πως θα ανακόψουν την ομάδα του Ντελ Μπόσκε που μπήκε για να αποδείξει -σε πείσμα πολλών- πως το passing game της δεν είναι βαρετό. Και μόνο βαρετό δεν ήταν το ματς στο πρώτο μέρος.

Η Ιταλία αναγκάστηκε να ρισκάρει, αλλά δεν μπορούσε να αλλάξει δεύτερη πάσα ούσα εγκλωβισμένη στην πιεστική... πίεση των Ισπανών. Ακόμα και όταν έδειξαν να βρίσκουν τα πατήματά τους, ήρθε το δεύτερο γκολ και έστειλε τους Ιταλούς στη Φοντάνα ντι Τρέβι να εύχονται για το... θαύμα (κάπου εδώ εύκολα θα ρωτήσει κάποιος γιατί ο Πραντέλι εγκατέλειψε το 3-5-2).

Οι "φούριας ρόχας" έπαιξαν τη μπάλα που περιμέναμε να δούμε σε όλο το Euro. Αυτή που τους κάνει να ξεχωρίζουν εδώ και τέσσερα χρόνια. Διάλεξαν το καταλληλότερο ματς να το κάνουν απέναντι σε μια Ιταλία που έδειξε "άδεια" μετά την πρόκριση επί της Γερμανίας. Ακόμα κι έτσι, όμως, η πορεία της μόνο αποτυχημένη δεν είναι. Ουδείς την είχε πάρει στα σοβαρά και κατάφερε να φτάσει στον τελικό. Εκ των υστέρων κατάλαβε πως πήγε να κοντράρει την καλύτερη ομάδα της Ευρώπης και από τις κορυφαίες του κόσμου.

Ο τελικός τελείωσε όταν το αποφάσισε η Ισπανία. Με το υπέρ της 2-0 άφησε το passing game και το γύρισε στο fair play απέναντι σε μία Ιταλία πληγωμένη. Στο τέλος, όμως, οι Μάτα και Τόρες δεν θα άφηναν την ευκαιρία να πάει χαμένη και την "σκότωσαν" (κάτι που κάποτε θα πληρώσουν).

Η αυλαία του Euro έπεσε δίχως ιδιαίτερες εκπλήξεις, με ωραία μπάλα, αρκούντως καλά παιχνίδια και με μία ολιγόλεπτη ονείρωξη των Ελλήνων στο ματς με τη Γερμανία. Το σημαντικότερο από όλα είναι πως η διοργάνωση ολοκληρώθηκε χωρίς αδικίες και εκπλήξεις. Στον τελικό έφτασαν αυτοί που το άξιζαν και το κύπελλο πήρε αυτή που το άξιζε. Τα υπόλοιπα είναι ιστορία. Σε αυτή θα περιλαμβάνεται και το ρεκόρ των Ισπανών με τις τρεις συνεχόμενες κατακτήσεις.