Τρισδιάστατη…

Η αίσθηση του βαρετού, ενδεχομένως να προκύπτει από το γεγονός ότι συνηθίσαμε πια το ποδόσφαιρο που παίζει η Ισπανία. Είναι ο κορεσμός που οδηγεί σε αυτό το συμπέρασμα. Όταν τρως το ίδιο φαγητό κάθε μέρα, άλλωστε, κάποια στιγμή θα το βαρεθείς. Για σκεφτείτε όμως. Όταν ο Τσάβι, ο Ινιέστα, ο Τσάμπι Αλόνσο και η υπόλοιπη παλιοπαρέα των «φούριας ρόχας», ξεκίνησαν να εφαρμόζουν πριν από μία εξαετία το passing game με τις κοντινές πάσες, έχοντας την κατοχή της μπάλας, πρεσάροντας κοντά στην αντίπαλη περιοχή, φτάνοντας στα γκολ και τις νίκες, πόσους κούραζαν;

Ενδεχομένως, να κουράζει ότι η ίδια ομάδα κατέκτησε διαδοχικά τρεις μεγάλες διοργανώσεις. Euro (2008), Mundial (2010), Euro (2012). Ήταν όμως η καλύτερη. Κανείς δεν αμφισβήτησε την ανωτερότητά της. Και είναι πλέον... τρ(ε)ισδιάστατη. Τα «εργοστάσια» σε Βαρκελώνη, Μαδρίτη και τις υπόλοιπες ισπανικές πόλεις, έβγαλαν μια χρυσή φουρνιά ποδοσφαιριστών, που κυριαρχεί την τελευταία πενταετία σε παγκόσμιο επίπεδο.

Και μέχρι να βρει κάποια άλλη εθνική ομάδα… το αντίδοτο, κι όσο από την άλλη πλευρά θα βαστούν γερά τα πόδια των Τσάβι, Ινιέστα, Τσάμπι Αλόνσο, Φάμπεργκας και Κασίγιας, τότε θα βλέπουμε το ίδιο έργο. Η αδυναμία των υπολοίπων να βρουν λύσεις, επιτρέπει στους Ισπανούς, ακόμη και τις βραδιές που είναι γήινοι (όπως στα ματς του ομίλου) και δεν ίπτανται (όπως στον τελικό απέναντι στην Ιταλία) να παίρνουν τα αποτελέσματα που θέλουν. Ας ελπίσουμε σε δύο χρόνια στο Μουντιάλ της Βραζιλίας, τόσο οι οικοδεσπότες, όσο η Αργεντινή, η Ιταλία ή κάποια άλλη ευρωπαϊκή ομάδα να τους στριμώξει…

Η Ισπανία της τελευταίας πενταετίας, πάντως, έτσι κι αλλιώς περνάει στο πάνθεον της ιστορίας, καθώς κινήθηκε αγωνιστικά σε άλλο επίπεδο και, κυρίως, γιατί τα κατορθώματά της δεν έχουν προηγούμενο. Και να σκεφτεί κανείς ότι έχει περιθώρια και για άλλες επιτυχίες, καθώς τους περισσότερους ποδοσφαιριστές της δεν τους έχουν πάρει ακόμα τα χρόνια. Ο παίκτης των τελικών Αντρές Ινιέστα είναι 28 ετών, ο Πικέ 25, ο Σέρχιο Ράμος και ο Νταβίντ Σίλβα 26, ο Ζόρντι Άλμπα 23, ο Χουάν Μάτα 24, ο Σεσκ Φάμπρεγκας και ο Πέδρο 25, ο Τόρες 28, ο Τσάμπι Αλόνσο, ο Βίγια και ο Ίκερ Κασίγιας 31 και ο Τσάβι 32.

Ο Τσάβι πάντως άφησε το καλύτερο για το τέλος, όπως και ο Ινιέστα, καθώς είχαν εκπληκτική απόδοση στον τελικό του EURO κόντρα στην Ιταλία. Ο πρώτος μάλιστα, εκτός από το να οργανώνει το παιχνίδι των «φούριας ρόχας» και να παρασύρει τους συμπαίκτες του στον δικό του ρυθμό, είχε αναλάβει παράλληλα και την επιτήρηση του σπουδαίου Αντρέα Πίρλο. Και τα πήγε περίφημα. Ενώ, κι ο δεύτερος έδωσε μια εξαιρετική παράσταση, αξιοποιώντας τους συμπαίκτες του, δημιουργώντας συνεχώς προβλήματα στους αμυντικούς της «σκουάντρα ατζούρα».

Η Ιταλία παρασυρμένη από το μεθύσι της πρόκρισης επί της Γερμανίας, αντί να εφαρμόσει τη συνταγή του πρώτου αγώνα με την Ισπανία στη φάση των ομίλων (κλειστή πίσω, σφιχτή στο κέντρο, επικίνδυνη στις αντεπιθέσεις), βγήκε στην ανοιχτή θάλασσα. Προσπάθησε να χτυπήσει στα ίσα την αντίπαλό της, αλλά οι καλές στιγμές που δημιούργησε στο πρώτο ημίωρο του αγώνα δεν της βγήκαν. Οι Ισπανοί από τη στιγμή που βρήκαν τον τρόπο –με τέσσερις πάσες και την κεφαλιά του Σίλβα- να σκοράρουν νωρίς στο παιχνίδι, χτυπώντας πάλι λίγο πριν το τέλος του πρώτου μέρους, απλοποίησαν την κατάσταση. Μετά δε την αποχώρηση του Μότα στο 61ο λεπτό λόγω τραυματισμού, ο τελικός ήταν πια ιστορία.

Η Ισπανία, που συμπεριφέρθηκε ως κεντρικοευρωπαία κυνηγώντας τέρματα μέχρι το τέλος, πήρε αυτό που της άξιζε, το τρόπαιο. Αλλά και η Ιταλία, παρόλο που υπέστη βαριά ήττα στον τελικό, αξίζει ένα χειροκρότημα, καθώς δεν είναι και λίγο αυτό που πέτυχε στο EURO.