Παιδιά είναι, αφήστε τα να παίξουν

Ο Γιάννης Ζωιτός γράφει για την πρόκριση των Εφήβων επί της Λιθουανίας και το σκεπτικό του τελικού με τους Τούρκους.

Παιδιά είναι, αφήστε τα να παίξουν

Ας αρχίσουμε από ένα δημοσιογραφικό κλισέ: ότι σ' έναν τελικό η Εθνική Εφήβων δεν πηγαίνει για να χάσει. Στο βωμό ωστόσο της κατάκτησης ενός χρυσού μεταλλίου, του δεύτερου ελληνικού μετά το αντίστοιχο της γενιάς των 90άρηδων στον Πύργο το 2008, θα είναι πραγματικά κρίμα να "θυσιαστεί" η χαρά του παιχνιδιού.

Από τα παιδιά, τους Εφήβους, του Ηλία Παπαθεοδώρου ούτε ένα έχει προλάβει να κλείσει ακόμη τα 19. Πριν από λίγα χρόνια έπαιζαν μπάσκετ στα ανοικτά με τους φίλους τους από το σχολείο ή τη γειτονιά. Χωριζόντουσαν σε ομάδες, έβαζαν τους κανόνες τους και διαγωνίζονταν για τη χαρά της νίκης. Κυρίως απολάμβαναν το παιχνίδι. Καθένα ξεχωριστά και πάλι από την αρχή.

Θα είναι ανεδαφικό και άσκοπο να επωμιστούν επιπλέον βάρος μόνο και μόνο για να δικαιώσουν τις προσδοκίες όλων εκείνων που επιθυμούν διακαώς να τους δουν στο πρώτο σκαλί του βάθρου και να καυχηθούν έπειτα για ακόμη μία επιτυχία του ελληνικού μπάσκετ και της καίριας σημασίας να φιλοξενήσουμε το τουρνουά.

Με ένστικτο και ταλέντο

Ας τ' αφήσουν να το παλέψουν μόνο για τις δικές τους φιλοδοξίες, όχι για των γύρω-γύρω. Το απέδειξαν ότι το θέλουν και μπορούν χάρη στην πορεία τους ύστερα από τις πρώτες κατραπακιές και το σθένος που επέδειξαν έκτοτε, ξεπερνώντας κάθε εμπόδιο-αντίπαλο που συνάντησαν πετυχαίνοντας πέντε σερί νίκες.

Ταυτόχρονα όμως είναι βέβαιο πως θέλουν ν' απολαύσουν τη δική τους στιγμή. Ο ημιτελικός με τη Λιθουανία είναι το πιο χαρακτηριστικό παράδειγμα του τι νιώθουν. Όσο πήγαιναν σ' ένα αργό, κοντρολαρισμένο μπάσκετ που στηριζόταν αποκλειστικά και μόνο στο πλάνο που είχε εκπονηθεί, σ' ένα μπάσκετ 24 δευτερολέπτων, κάθε κίνηση ήταν πλημμυρισμένη από άγχος. Άγχος μην πάει κάτι στραβά. Κάθε πάσα γινόταν υπό πίεση και οι επιθέσεις κατέληγαν στο βρόντο.

Όταν το ένστικτο χρησιμοποιήθηκε κατά κόρον από τους παίκτες, όταν οι διεθνείς ένιωσαν πιο απελευθερωμένοι, όλα έγιναν πολύ πιο απλά. Ο Μουράτος δεν δίστασε να σουτάρει, παρά τα άσχημα ποσοστά, ούτε ο Δίπλαρος, ενώ ο Χαραλαμπόπουλος με αυτοπεποίθηση που ξεχείλιζε σηκώθηκε από το τρίποντο και έβαλε τη σφραγίδα της μεγάλης επιτυχίας.

Χωρίς δεσμά

Αυτό θέλουν τούτα τα παιδιά. Να αισθανθούν ότι παίζουν ακόμη στο γήπεδο της γειτονιάς τους, του χωριού τους, στην πλατεία. Ότι δεν είναι υποχρεωμένοι να ολοκληρώσουν κάθε σύστημα πριν σουτάρουν, πως κάθε ενέργειά τους δεν πρέπει να είναι στοχευμένη. Κι ας "γκρινιάξει" μετά ο συμπαίκτης τους που δεν τον είδαν ελεύθερο στη γωνία. Θα το κάνουν την επόμενη. Όπως ο Χαραλαμπόπουλος με την ασύλληπτη ασίστ του στον Παπαγιάννη.

Όσο το χαίρονται, όσο είναι ακόμη παιδιά, τόσο θα λυγάνε σίδερα. Αφήστε τα να χαμογελούν, τα πρόσωπά τους λάμπουν όταν παίζουν...

Τα βασικά τα γνωρίζουν, αυτά χρειάζεται να κάνουν, τα υπόλοιπα θα τα μάθουν και θα τα φτιάξουν. Και αν χάσουν από τους Τούρκους, τίποτα δεν θ' αλλάξει. Το ίδιο επιτυχημένοι θα είναι, εδώ θα βρίσκονται και του χρόνου ή του παραχρόνου για να συνεχίσουν. Όπως ο Φώτσης, ο Σπανούλης, ο Ζήσης, ο Περπέρογλου, ο Κουφός, ο Παππάς, ο Γιάνκοβιτς, ο Σλούκας και ο Παπανικολάου. Τα παιδιά που προηγήθηκαν αυτών και πρώτα έπαιζαν με το ταλέντο. Γι' αυτό και ξεχώρισαν.

Διαβάστε ακόμα:

Ελλάδα - Λιθουανία 68-58

Έφηβοι από "χρυσό": Οι φωτογραφίες του θριάμβου

News 24/7

24MEDIA NETWORK