H επιστροφή του Μπάτμαν

Υπάρχουν πολλά που μπορείς να πεις για το μπασκετικό θαύμα που λέγεται Ολυμπιακός 2012. Πολλές συζητήσεις, κάποιες από αυτές θα γίνουν. Η ιστορία όμως αυτού του έπους λέγεται Βασίλης Σπανούλης.

Είναι η απαρχή της. Όταν ένας εξαιρετικός παίκτης του μπάσκετ αποφάσισε να γίνει…ήρωας. Τότε αλλάζουν όλα.

Ο Σπανούλης είναι ένας σταρ παλιάς κοπής. Για την ακρίβεια είναι ακριβώς αυτό το οποίο γνωρίζαμε για τον μεγάλο παίκτη: τεράστια αποθέματα καρδιάς κι εγωισμού, αρνείται να συμβιβαστεί, θέλει αυτός να είναι ο ηγέτης που θα κρίνει την νίκη ή την ήττα. Οτιδήποτε λιγότερο από 40 λεπτά στο παρκέ αποτελεί….ντροπή. Οι παλαιότεροι θυμόμαστε τα μούτρα των μεγάλων παικτών στα 80ς και τα 90ς όταν οι προπονητές τους τραβούσαν στον πάγκο.

Η δεκαετία των 00ς, ιδιαίτερα η εθνική του 2005 ήρθε να τα αλλάξει για λίγο όλα αυτά. Πιστέψαμε, μάλλον ήθελαν να μας κάνουν να πιστέψουμε ότι ο μεγάλος παίκτης οφείλει να είναι …ταπεινός, ότι στο σύγχρονο μπάσκετ δεν μπορείς να παίξεις πάνω από 20-25 λεπτά, ότι καλύτερα να είσαι στον πάγκο της πρώτης ομάδας παρά ηγέτης της δεύτερης.

Ο ξεροκέφαλος Λαρισαίος όμως είναι παλαιάς κοπής. Καλύτερα πρώτος στο χωριό παρά δεύτερος στην πόλη με την διαφορά ότι πήγε σε μία παλιά μεγάλη πόλη με σκοπό να την ξανακάνει πρωτεύουσα. Και το πέτυχε. Ως ένας αυθεντικός μπασκετικός ήρωας, πήρε τα ρίσκα του, έκανε τις υπερβολές του και μετά από δύο χρόνια μακριά από το πράσινο βασίλειο, ανάστησε το κόκκινο βασίλειο.

Ως άλλος Μπάτμαν τα έβαλε με όλους και με όλα μην μπορώντας να πιστέψει, ιδιαίτερα αυτό το καλοκαίρι, ότι έκανε λάθος επιλογή. Δεν κάνει λάθος ποτέ ένας ηγέτης. Απλά οι άλλοι δεν τον καταλαβαίνουν.

Ξεκίνησε την σταυροφορία μόνος σχεδόν, ελπίζοντας ότι στου δρόμου τα μισά θα βρεθούν οι…Ρόμπιν. Βρέθηκαν και τους είδαμε το Σάββατο. Ο Σλούκας γύρισε τον αγώνα με το απίστευτο τρίποντο στο +3, ο Λο έβαλε κάθε πιθανό και απίθανο καλάθι, ο Παπανικολάου πήρε το επιθετικό ριμπάουντ της χρονιάς και μοίρασε την ασίστ-πρωτάθλημα 1,21 πριν το τέλος. Ο Μάντζαρης δεν δείλιασε μπροστά στο μέγεθος του Διαμαντίδη. Μόνο που ο Μπάτμαν δεν βρήκε απλά βοηθούς αλλά και …αντικαταστάτη. Όποτε χρειάστηκε ο Γιώργος Πρίντεζης φόρεσε αυτός τη στολή κι έκανε την δουλειά στα…ρεπό του Μπάτμαν.

Ο Σπανούλης είναι από τους παίκτες που το μπασκετικό σύστημα δεν συμπάθησε ιδιαίτερα. Μεγάλωσε μαζί με τον Ζήση και οι δύο ήταν και είναι αρκετά αντισυμβατικοί για να τους αποδεχθεί η καθεστηκυία τάξη. Η προσωπικότητά τους ενοχλεί. Τα πράγματα έγιναν χειρότερα όταν έφυγε από τον Παναθηναϊκό όχι επειδή άφησε τους πρωταθλητές αλλά διότι διατάρασσε την ηρεμία μας. Άλλαζε την λογική της σεμνότητας και ταπεινότητας του δεύτερου.

Δεν είναι κανένας άγιος αλλά ακόμα και φέτος όταν προκλήθηκε βρήκε τον τρόπο να απαντήσει εκεί που αισθάνεται πιο άνετα: στο γήπεδο. Δεν έδωσε το χέρι ίσως διότι το είχε πολύ απασχολημένο να σηκώνει τρόπαια για να κάνουμε λίγο χιούμορ. Έχασε ένα κύπελλο, πήρε δύο πρωταθλήματα. Δεν παραπονιέται.

Και τώρα τι; Ο Μπατμαν θα αποσύρει την στολή και θα γυρίσει στην καθημερινότητα; Αυτό είναι το καλό με τον συγκεκριμένο ήρωα. Δεν μπορεί να ζήσει χωρίς την στολή του. Ο Σπανούλης θα συνεχίσει να προσπαθεί, να παλεύει, να βελτιώνεται όσο ελάχιστοι Ευρωπαίοι(για όσους θυμόμαστε τον πιτσιρικά που κατέβαζε το κεφάλι με τον Γυμναστικό στην Α2 και όρμαγε στην ρακέτα ως μοναδικός τρόπος για να σκοράρει) να κερδίζει ή να χάνει. Βλέπετε θα μπορούσε να είναι απλά ένας μεγάλος παίκτης, αλλά ζήτησε να γίνει ήρωας. Το ευχήθηκε και τώρα πρέπει να το...ζήσει.